Staatsakt, 2019
De Duitse band Die Regierung is opgericht in 1982, al was het toen nog een eenmansproject van zanger/gitarist Tilman Rossmy. Na de eerste plaat Supermüll, uitgebracht in 1984, was het een tijdje stil, totdat vanaf 1990 als band drie albums werden uitgebracht, waarvan de laatste, Unten uit 1994, de beste is en ook commercieel gezien het meest succes opleverde.
Daarna was het lange tijd stil aan het platenfront, totdat in 2017 Raus verscheen. Dat was een uitstekende plaat van een band op leeftijd die echter met hernieuwd en jong elan wist te musiceren en binnen de Duitstalige indierock een goede indruk achterliet. Dat de terugkeer geen kortstondig avontuur betreft, blijkt nu twee jaar later het nieuwe album Was het licht ziet.
Daarop wordt de op Raus ingezette koers niet zomaar voortgezet, al zijn de typische Die Regierung-kenmerken (zoals indiegitaren, piano en nuchtere zang) ook nu direct herkenbaar. De muziek wordt wel onder de Hamburger Schule geschaard, maar de groep lijkt niet zo bezig met het plakken van etiketten. De band uit de omgeving Essen, nu een kwintet, heeft ervoor gekozen zijn composities wat meer diepte te geven en dat uit zich in een wat zwaardere muzikale en tekstuele context.
Wat dat laatste betreft: Rossmy graaft diep autobio, en het is geen vrolijke stemmende kost die hij te berde brengt. Zo verhaalt hij in ‘Geschichte’ over hoe hij in zijn jongvolwassen jaren als patiënt terechtkwam in de psychiatrie. Hij zingt zijn relaas niet, maar zegt het op vrij gelaten wijze op en juist daarom weten zijn woorden je echt te raken. De sobere muzikale omlijsting doet de rest. ‘Jedes Kind’ handelt over het besef van de zwaarte en de eindigheid van het leven dat tijdens de kinderjaren ontstaat.
Zo heeft iedere song op Was zijn eigen verhaal en het is knap hoe Die Regierung de tekst en muziek steeds nauw op elkaar laten aansluiten. De sombere teneur van de teksten zorgt er ook voor dat het gemiddelde tempo op het nieuwe album iets lager ligt dan op de voorganger. De nummers klinken over het algemeen wat gedragener en volwassener. Dat is overigens geen waarde-oordeel. Wel wordt zo nu en dan de ongecompliceerde indierock van Raus gemist.
Positief is dan weer de muzikale inkleuring van de songs. Die is veelzijdig en smaakvol. Het doorlopende ritme in opener ‘Regen’ is aanstekelijk en de tikkende en tinkelende gitaarpartijen zijn even simpel als inventief. Rossmy benadert qua timbre Lou Reed. De monotonie van zijn vocalen zou wat luisteraars kunnen afschrikken, maar het past goed bij de muziek en de teksten. Wat hij aan dynamiek en kleur mist, maakt hij goed door een nuchtere en beschouwende stijl en door zijn boeiende teksten.
In ‘Was Besseres’ is zijn stem een paar keer over elkaar te horen, zodat een eenstemmig koor ontstaat. Het is de sterkste song op het album, uptempo, vooruit gestuwd door een heerlijke pianopartij en een al even smakelijke indierock-gitaar. Bijna net zo goed is de jachtige post-punk van ‘Besessen’. ‘Schönes Paar’ sluit daar mooi op aan, en uiteraard gaat het niet om een bestendige relatie. “Es war vier Wochen vor der Geburt unserer Tochter / Da bist du zurückgegangen zu deiner Mutter”, het komt er even droog als ontnuchterend uit, als van een man die zijn verlies niet zozeer heeft geaccepteerd als wel met spijt erin heeft berust.
De enige song die echt minder kan bekoren is ‘Mörder’. Met de gefluisterde vocalen in de langzamere gedeelten wordt het creëren van spanning beoogd, maar het werkt op een andere manier, door irritatie op de zenuwen. Beter is ‘Zeit’, geschreven door Tom Liwa, al heet het nummer bij hem ‘Orphelia’. De overheersende synth kleurt mooi bij de voordracht van Rossmy en na de saaie monotonie van ‘Mörder’ is een beetje melodie wel welkom. ‘Alter Hase’ besluit het album op passende, wat gedragen wijze: “Komm und gib mir deine Hand / Wir bleiben in diesem Zustand / Bis du dich dort auch auskennst / Wie ein alter Hase”.
Was is een plaat waarop Die Regierung zijn muziek verder ontwikkelt. Het album heeft iets meer tijd nodig om te landen dan Raus, want de songs zijn minder pakkend en zitten ook wat vernuftiger in elkaar. De combinatie van muziek en teksten maakt echter steeds meer indruk en dat zorgt ervoor dat je naar dit album blijft terugkeren.
Opduvel 