Thrill Jockey, 2019
Oozing Wound is een metalband die een broertje dood heeft aan genreconventies. Je kunt de muziek van het drietal uit Chicago onder thrash metal scharen, maar het trio klinkt beslist niet als een doorsnee thrash metalband. De aanpak is losser en de muziek veelzijdiger, waarbij de band zichzelf niet al te serieus neemt maar ondertussen wel indruk maakt met songs die binnen het metalstramien passen maar ook invloeden uit andere genres bevatten.
Dat kwam al goed tot uiting op de uitstekende voorganger Whatever Forever, waarop de Amerikanen het flikten om thrash metal, doom metal, sludge metal, hardcore, punk, progrock en noiserock te combineren, niet als vooropgezet plan maar puur door zijn eigenwijze zelf te zijn. Live bleek de band over technische bagage te beschikken zonder daarmee te koop te lopen. Integendeel: Oozing Wound bleek heerlijk thrashy en sludgy uit de hoek te kunnen komen.
Tweeënhalf jaar na Whatever Forever komt het trio met opvolger High Anxiety. Het is een wat compacter album dan de voorganger en muzikaal blijkt de groep de verschillende stijlelementen nog iets meer geïntegreerd te hebben in zijn eigen kenmerkende sound. De doom wordt achterwege gelaten, maar het doet goed te constateren dat in de metal van Oozing Wound nog altijd een gezonde hang naar noiserock te bespeuren is.
Het is daarom ook niet gek dat de nieuwe plaat is opgenomen in de Electrical Audio studio van Steve Albini, al werkte de band daar niet met hem maar met Gregoire Yeche. Die heeft niet te veel geschaafd aan de noisy en sludgy metal en daardoor klinkt High Anxiety eerlijk en lekker ongepolijst. Dat wordt extra benadrukt door de ruwe vocalen van Zack Weil, die qua stijl ergens tussen hardcore/punk en metal in liggen.
De boosheid van Oozing Wound komt ook op deze plaat aan de oppervlakte. De ergernis over van alles en nog wat moet eruit en er wordt geen blad voor de mond genomen. Een titel als ‘Surrounded By Fucking Idiots’ spreekt boekdelen. Deze openingssong opent met een flinke bak feedback, voordat de thrashmetalriff en het hoge tempo de uitgespuwde verontwaardiging kracht bijzetten. De punkattitude zit verpakt in muziek die onmiskenbaar metal blijft, ook als het tempo halverwege naar beneden gaat.
‘Filth Chisel’ gaat in dezelfde sludgy thrashmetalstijl verder en klinkt nog iets jachtiger dan het openingsnummer. Waar veel metalbands de neiging hebben om hun geluid dicht te plamuren, daar blijft de muziek van Oozing Wound, hoe snel en agressief ook wordt gespeeld, ademen. De band heeft ook geen twee gitaren nodig maar volstaat met een gitaar. In ‘Tween Shitbag’ wordt – opnieuw in hoog tempo – gehakt gemaakt van bands die zich een imago aanmeten om hun muziek te verkopen.
Na de eerste drie furieuze tracks gaat het tempo naar beneden in het intro van ‘Die On Mars’, maar het is slechts de opmaat voor een razendsnel gedeelte met indrukwekkend bas- en drumwerk. Noiserock klinkt vervolgens door in een wat langzamer gedeelte waarin niets van de opgebouwde intensiteit verloren gaat. Op het eind speelt de band op grandioze wijze met feedback. Ook in ‘Birth Of A Flat Earther’, waarin het tempo daadwerkelijk flink naar beneden gaat, zijn het noiserock- en sludge-element volop aanwezig. De losjes gespeelde riff is er zo een die in je hoofd geramd zit en niet meer vertrekt. Het hoge gitaarspel op het eind wordt op intense wijze ondersteund door bas en drums. Ergens in de song zit een saxofoon verstopt.
Oozing Wound gaat op hoge snelheid verder in ‘Riding The Universe’, dat punk en metal verenigt, al klinkt dat als een verpletterende ruzie. Fluit en (opnieuw) saxofoon zijn te horen in slottrack ‘Vein Ripper’, wat niet betekent dat de muziek ook maar enigszins aan agressiviteit inboet. De boosheid klinkt echt, de muziek furieus en tegelijkertijd weet je dat het allemaal niet te serieus moet worden genomen. Oozing Wound is een verademing tussen de zichzelf vaak te serieus nemende metalbands en levert met High Anxiety opnieuw een uitstekend album af.
Opduvel 