Snowstar, 2019
Het is bijna zes jaar geleden dat Jason Molina (Songs: Ohia, Magnolia Electric Co.) overleed. De sombere bard heeft een leegte achtergelaten die zich niet laat opvullen, maar zo nu en dan verschijnt een plaat die de melancholische pracht van het beste werk van Molina weet te benaderen. Open Water van The Fire Harvest is zo’n plaat.
Het gaat hier om het tweede volledige album (na Singing, Dancing, Drinking uit 2016) van dit kwartet uit Utrecht, waarop de muziek in meerdere opzichten aan Songs: Ohia doet denken, maar dan zonder een moment in epigonisme te vervallen. De muziek heeft raakvlakken met alt country, post-rock en slowcore, is niet al te strak opgenomen en heeft een enorme emotionele zeggingskracht.
The Fire Harvest maakt eerlijke muziek, zonder enige vorm van effectbejag. De nummers mogen enigszins uitwaaieren, muzikale ideeën worden zonder haast uitgewerkt en het grote gebaar blijft achterwege. Dat zou ertoe kunnen leiden dat de muziek maar wat voortkabbelt, maar in die valkuil trapt het Utrechtse viertal niet. Door dynamiek, sterke en soms stevig uitpakkende gitaarpartijen, de mooie opbouw van de songs en sombere maar fraaie melodielijnen houdt de band de aandacht constant vast.
Het samenspel van de gitaren valt direct op in opener ‘River Dam’. Het laten wegvallen van die gitaren zodra zanger/gitarist Gerben Houwer zijn mond opendoet, is een goede zet en daaruit blijkt hoe weinig The Fire Harvest nodig heeft om de luisteraar te raken. De melancholieke sfeer is dominant en door de gitaren in traag tempo stevig te laten uithalen, wordt het dynamische effect gecreëerd dat de song zo spannend maakt. Er gebeurt steeds wat nieuws, binnen de context van de song, zelfs als een repeterend patroon de bovenliggende laag vormt.
‘Not Going To Work’ begint met stevig gitaarwerk, inclusief solo, maar neemt gas terug om de woorden van Houwer alle ruimte te geven. De Jason Molina-invloed is in deze song duidelijk aanwezig in de zang, al verschilt Houwers stemgeluid van dat van de Amerikaanse zanger. In ‘Good Intentions’ ligt het tempo wat hoger en neigt The Fire Harvest wat naar indierock, maar het maakt de klankkleur van de muziek niet lichter. Het blijft melancholie troef.
En die slaat zelfs door naar desolaatheid in ‘Human’, dat gezegend is met een bloedmooie zangmelodie en waarin de gitaren het woord ‘eenzaamheid’ muzikaal lijken uit te beelden. Prachtig. Het hoogtepunt van het album is echter ‘Picture of a Man’. De song beweegt in een gestaag tempo voort, maar het precaire bouwwerk dondert als het ware in elkaar zodra Houwer zijn vocalen in stelling brengt, waarna de song weer op gang wordt getrokken. De solerende gitaar onder de zangmelodie in het laatste gedeelte is de slagroom op de taart.
Het album telt in totaal acht stukken, waarvan er niet een uit de toon valt. The Fire Harvest verstaat de kunst van het doseren, van het op de juiste manier invulling geven aan de muziek zodat de spanning blijft bewaard, zonder poespas, zonder pretenties maar met een maximaal emotioneel effect. Zo worden ze niet veel gemaakt. Open Water is een album om te koesteren.
Opduvel 