Eigen beheer, 2019
In december 2017 verscheen het album The Happy Prince And Other Stories Or The Picture Of Dorian Gray van The Galactic Lo-Fi Orchestra. Dat was het werk van de Brabantse muzikant Michel Geelen, die in het verleden in verschillende bands en projecten actief was, zonder een groot publiek te bereiken maar met een muzikale output die op zijn minst interessant was en vaak meer dan alleen dat.
Dat gold zeker voor de zwanenzang van The Galactic Lo-Fi Orchestra. Zwanenzang inderdaad, want het project/de band is tot een einde gekomen. Geelen is echter een muzikant die nooit stilzit, dus de volgende muzikale uiting is alweer daar. Dit keer heet het vehikel Death Star Discotheque en daarin zijn naast Geelen op gitaar en zang ook Eugene Broeren (gitaar) en Roelof van Driel (drums) te horen.
Met laatstgenoemde, in het verleden lid van de Eindhovense band Plunk, zit Geelen al sinds lange tijd in bands. Met Broeren maakte hij ooit een ep onder de noemer Driftmode. Alle drie de muzikanten maakten deel uit van The Galactic Lo-Fi Orchestra, al maakte Geelen de muziek vaak in zijn eentje. EP 2019 is meer een bandproduct en in die zin verschilt deze ep van de laatste twee albums van het nu opgeheven project.
Overeenkomsten zijn er ook, en niet alleen in de bezetting van het trio. Zo klinkt ook Death Star Discotheque lekker lo-fi: er is niet te veel fine-tuning aan te pas gekomen, de gitaren mogen gruizig rammelen en het hoeft ook allemaal niet te strak. Het geeft de muziek een lekker nonchalante feel en zorgt er ook voor dat het eerlijk overkomt. Je hoort het de band als het ware zo live spelen.
Toch liggen de muzikale accenten bij het nieuwe trio anders dan bij The Galactic Lo-Fi Orchestra. Bij Death Star Discotheque is plek voor popgevoelige melodieën, maar het accent ligt duidelijk op uptempo lo-fi en noisy indierock, waar bij Geelens vorige project meer plaats was voor (indie)pop. Daarnaast is de muzikale invulling nu soberder; er worden geen extra instrumenten of objecten van stal gehaald om de muziek te versieren.
De jaren negentig zijn nooit ver weg en dat begint direct met opener ‘Faster’: de gitaren klinken luid en gruizig en de zang klinkt licht vervormd. Die vocalen zijn effectief, passend binnen het geheel en wars van pathetiek. De melodie is treffend, niet van het catchy soort maar wel beklijvend. Op ‘Photo’ gaat het basloze trio er nog iets steviger tegenaan. Die bas wordt overigens geen moment gemist, want drummer Van Driel vult de gaatjes en beide gitaristen leggen zoveel energie aan de dag dat het geluid daarmee vol genoeg klinkt.
In ‘Again’ klinkt voor de verandering geen lichte vervorming op de vocalen en is er ruimte voor iets meer pop, maar wel in een stevige muzikale omgeving. Het tweetonige gitaarmotief waarop de song gebouwd is, is na een paar keer luisteren nog maar moeilijk uit je kop te krijgen. De opbouw van de song, waarin veel dynamiek is verwerkt, zorgt ervoor dat verveling nooit de kans krijgt de kop op te steken. In ‘Wanted’ wordt het gaspedaal weer stevig ingetrapt. Als gitaristen voelen Geelen en Broeren elkaar perfect aan; beide gitaren staan even luid afgesteld en daardoor komt het samenspel goed tot uiting.
De riff van ‘Falling’ is aanstekelijk, maar het is het refrein met de regels “Falling down down, falling down from my rainbow” dat zich ontpopt als een regelrechte oorwurm, maar dan op een positieve manier. Het is de perfecte afsluiter van een ep waarop Death Star Discotheque zo energiek klinkt als een stel jonge honden, maar de kwaliteit van het songmateriaal tegelijkertijd verraadt dat de nodige muzikale ervaring aanwezig is binnen dit trio. Het is een combinatie die garant staat voor vijf heerlijke rocksongs en dus een meer dan geslaagde eerste ep.
Opduvel 