Kaczynski Editions, 2018
Kaczynski Editions is een klein maar fijn platenlabel, gevestigd in de Italiaanse regio Toscane. De slogan van het label luidt “Music is the only weapon”, maar de output is tot nu toe bescheiden. Het aantal artiesten op het label is beperkt en hetzelfde geldt voor het aantal uitgaven. Het eind vorig jaar verschenen Songs from the eternal dump van zero23 is pas de vierde Kaczynski-uitgave.
Maar hee, wie zegt dat we de kracht van muziek moeten zoeken in kwantiteit? Bij dit Italiaanse label met punkattitude gaat het om de kracht van ideeën, puurheid en originaliteit. Dat zit hem niet in het grote gebaar, niet in luide uitbarstingen en niet in clichés, maar in de oprechtheid en vastberadenheid van de makers en het wars zijn van het gangbare.
zero23 is een trio bestaande uit Giuseppe Fantini (gitaar en elektronica), Niet F-n (elektronica, field recordings) en Macarena Montesinos (cello). Fantini en F-n vormen samen het duo ranter’s groove, waarvan vorig jaar het sterke musica per camaleonti verscheen. Zij zijn ook degenen die Kaczynski Editions hebben opgericht en sindsdien runnen.
Fantini is een experimenteel gitarist die vooral ritmisch van zich doet spreken, getuige zijn enkele jaren geleden verschenen Beatings Broken Guitars Vol. 1 & 2. Hij is ook te vinden in Stanza101 en een soloproject genaamd zerogroove. F-n heeft al heel wat albums het licht laten zien, werkte regelmatig samen met Pablo Orza en maakt deel uit van
ranter’s bay en 23RedAnts. En dat is nog maar een kleine greep uit de activiteiten van de elektronica-muzikant, die leeft en werkt in afwisselend Italië en Spanje.
Uit Spanje komt celliste Montesinos, die zich aanvankelijk met klassieke muziek bezighield, later met jazz en daarna in de vrije improvisatie dook. Zij is oprichter van 23RedAnts en het Suelen Estar Quartet en ook lid van OMEGa (Orchestra de Musica Espontanea de Galicia). Daarnaast maakte zij ook muziek voor theater en ballet.
Songs from the eternal dump is een album van drie instrumentalisten, drie individualisten die met elkaar, al zoekende, tot hun eigen muzikale taal zijn gekomen. Dat wil niet zeggen dat we hier met een soort wereldvreemd en extreme muzikale uiting van doen hebben, maar het is wel muziek die zich niet in een paar makkelijke woorden laat vangen en niet simpel in een genre ingedeeld kan worden. Het drietal heeft veel te zeggen en de variëteit is groot.
De korte opener ‘empty little space’ combineert eenzame gitaartonen met een drone van de cello en iele elektronische klanken. In ‘false step’ speelt een hoekig elektronisch ritme een grote rol, waar F-n andere geluiden overheen legt. Gitaar en cello spelen fragmentarisch. Samen met de elektronica ontstaat een gezamenlijke klankkleur, hoewel het stuk experimenteel van opzet blijft. ‘Broken Souls’ is gebouwd rondom een motief van de cello. Of is het toch de gitaar? De grens tussen de twee instrumenten vervaagt soms. Het motief straalt rust uit, evenals de fraaie melodie die Montesinos daar overheen legt. F-n vormt met ritmische accenten en met incidentele en terugkerende geluiden voor onrust en spanning.
In ‘dead rats blues’ is daadwerkelijk sprake van een blues, maar het is een aanzet tot een blues, een gebroken blues of, zo je wilt, een onderbroken blues. De gitaar lijkt steeds in een bluesschema te gaan vervallen, maar maakt zijn zinnen niet af. Daardoor ontstaat een ongemakkelijk en hoekig ritme, een tegendraadsheid die ook nog eens wordt versterkt door prikkende elektronica. De cello speelt daar redelijk onverstoorbaar overheen, maar met een scherpe toon.
‘far from home’ begint als een collage, alsof een aantal geluiden, waaronder een stem, lukraak in de ruimte wordt gegooid. De cello speelt daar op een hoge en scherpe toon een melodie overheen. Gaandeweg lijkt er toch iets van een structuur te zitten in de elektronische geluiden, veldopnamen en de feedback van de gitaar, maar je oren moeten er naar zoeken. Dat is de kracht van het stuk: je wordt gedwongen geconcentreerd te volgen wat er allemaal gebeurt.
Een motief van de cello, waarvan de snaren hard worden beroerd, staat aan de basis van ‘crepusculo’. De geluiden die daar omheen, overheen en doorheen worden gelegd, vormen de variabele en spannende factor. ‘macchinari avariati’ begint percussief, met geluiden die er ineens zijn en al echoënd naar de achtergrond verdwijnen. De grens tussen de instrumenten en tussen elektronisch en akoestisch is zeer diffuus; je weet soms echt niet wat je hoort. Een ritme doemt op in het tweede gedeelte. Tot slot is er ‘Rome’, dat onvriendelijk begint, alsof het trio probeert de naargeestige kant van de hoofdstad uit te beelden. Onderweg wordt een zeer traag ritme gevonden en gaandeweg ontstaat uit de puinhopen van de stad iets moois, vooral verklankt door een melancholiek klinkende cello.
Songs from the eternal dump is een experimenteel album waarop in ieder stuk herkenningspunten zijn te vinden (een motief, een ritme), maar zero23 blijft nooit te lang op één plek hangen. Constant is de muziek in beweging en gebeurt er iets, of nu sprake is van een vaststaand tempo of niet. Bij elkaar genomen vormen de verschillende elementen een eigenwijs en vooral ook spannend geheel. “Music is the only weapon”. De revolutie zit in de details.
Opduvel 