Pogo, 2019
ILS is een viertal uit Portland, Oregon, dat met Pain Don’t Hurt zijn debuut-ep presenteert op het Franse Pogo Records. De vier muzikanten waren voorheen in andere bands actief. Zo zat vocalist Tom Glose in Black Elk en gitarist Nate Abner in Clarity Process. Geen namen die bij velen een belletje zullen doen rinkelen.
De muziek die ILS maakt, zal bij liefhebbers wel herinneringen oproepen aan vaandeldragers van het noiserockgenre als Unsane, The Jesus Lizard en Steel Pole Bath Tub en in mindere mate Barkmarket, Unwound en Flipper. Voeg daar Whores. en Hollywoodfun Downstairs aan toe en je hebt de muzikale richting van de band uit Portland wel in kaart gebracht.
Want deze band maakt ruige, boze, overstuurde en ongemakkelijke teringherrie zoals het hoort: compromisloos, agressief en dodelijk effectief. Geen gezeik, maar met gestrekt been erin, song na song. En die songs hoeven niet lang te duren: een splinterbom van twee minuten is altijd beter dan een nummer van de dubbele lengte waarin de focus, al is het maar even, verloren gaat.
Vanaf de eerste drumslagen hakt opener ‘No Luck’ erin met een vette bas, sludgy gitaarpartij en vanuit de tenen geschreeuwde vocalen, alsof Kvelertak ze op de hielen zit, afgewisseld met een droge zang/praatstem. Het voor aanvang rustige adrenalinepeil wordt in een mum van tijd naar ongezonde hoogte opgestuwd.
‘It’s Not Lard But It’s A Cyst’, openend met een zware bas, doet het een tempootje lager maar met zo nodig een nog grotere stootkracht. Opnieuw is er de afwisseling van vocalen, maar het is vooral het beukende ritme waaraan de song zijn kracht ontleent. Af en toe wordt dat ritme losgelaten, mag de gitaar rondzwieren, maar de agressieve bas en drums zorgen ervoor dat de trommelvliezen gegeseld blijven worden.
Gas terugnemen is er niet bij, want met ‘Northstar’ dendert ILS door, in een stijl die richting sludge metal gaat. “It just doesn’t matter / the girl’s got a mohawk” zingt Glose en het klinkt zeer verontrustend. De ep is pas op de helft en alle hoeken van de kamer zijn al gezien. De schreeuw aan het eind doet vermoeden dat het niet goed afgelopen is.
En voort gaat het met ‘Curse’, dat het zowaar iets minder van alleen stootkracht moet hebben, maar beslist niet onderdoet voor de andere nummers op Pain Don’t Hurt. De bas is hier het zware tegenwicht voor de zwevende gitaarpartij. En het mag dan wel iets minder recht vooruit beuken, ook ‘Curse’ blijft een kopstoot van jewelste.
‘For The Shame I Bring’ luidt de titel van de slottrack, waarin ILS bewijst dat het agressie uitstekend aan een melodieuze gitaar kan koppelen. En dan is het al klaar, binnen het kwartier. Deze ep verscheen al eind december in eigen beheer en begin januari bij Pogo Records, maar voor wie van noiserock, (post-)hardcore, punk en sludge houdt is Pain Don’t Hurt alsnog verplichte kost.
Opduvel 