Luxor Live, Arnhem
Donderdag 28 februari 2019
Het gaat Pip Blom voor de wind, want wat de jonge Amsterdamse songwriter, zangeres, gitarist en naamgever van haar band in haar prille carrière voor elkaar bokst, daar kan menige indierocker alleen maar van dromen. Ga maar na: opgepikt door de BBC radio, gespeeld in het voorprogramma van Franz Ferdinand en The Breeders, lovende kritieken, binnenkort een tour door het Verenigd Koninkrijk, optredens in onder andere Madrid en Lissabon en een plek op SXSW in Austin, Texas.
Alles is relatief natuurlijk, want waar vanavond in Arnhem de Afro Cuban All Stars in de grote zaal van Luxor Live spelen, moet Pip Blom in de kleine bovenzaal haar kunsten vertonen. Die zaal loopt wel behoorlijk vol voor het optreden van het viertal. Bij Opduvel is sprake van enige scepsis naar aanleiding van alle juichverhalen. Eerst zien, dan geloven. Opduvel ziet en gelooft.
En hij gelooft niet alleen de hoofdact, want de opwarmer van vanavond is opvallend goed en een om in de gaten te houden. De vierkoppige band heet Loui Lind en wordt geleid door zangeres en gitarist Louise Lindskov, een uit Denemarken afkomstige en in Amsterdam neergestreken oud-student aan het conservatorium, waar zij vorig jaar is afgestudeerd. Lindskov is ook te horen bij zangeres Pitou en in het duo Awün, waarvan in april een eerste ep verschijnt.
Waar bij die laatste act de nadruk ligt op elektronica, daar is Loui Lind overduidelijk een gitaarband, al worden onderweg ook wat toetsen aangeraakt. Lindskov is het aandacht trekkende middelpunt met haar fraaie, vrij hoge zang en enigszins theatrale maar oprechte voordracht. De band is er eentje met lef, want welke support-act haalt het in zijn hoofd om op zacht volume te beginnen met alleen zang?
Lindskov doet het in de eerste twee songs en komt er heel goed mee weg. Het publiek in Arnhem is bereid te luisteren en wordt door het viertal beloond met een kort maar bevlogen optreden waarin de band onschuldig oogt, maar de muziek en vooral de teksten een grimmiger karakter hebben dan je zou bevroeden. Dat komt goed naar voren in ‘Teddybear Man’ (als dat de titel is), waarin Lindskov – nu zonder gitaar – speels en dansend een steeds ernstiger tekst brengt, een intrigerende combinatie.
De muziek van Loui Lind zou je onder de noemer indierock kunnen scharen, maar er zijn ook wat pop- en in iets mindere mate post-punk-invoeden te ontwaren. De songs zijn niet van het hele makkelijke soort, hebben inhoud en liggen toch ook aangenaam in het gehoor. Het is een cliché van jewelste, maar voor deze band moet het predikaat ‘veelbelovend’ van stal gehaald worden.
“Wij zijn Pip Blom” zegt de zangeres/gitarist ergens tijdens het concert, daarmee aangevend dat we hier met een heuse band van doen hebben en niet met een singer/songwriter met begeleiders. Eigenlijk is de opmerking overbodig, want dat Pip Blom een band is, straalt het viertal vanaf de eerste noot uit. Wat volgt is een concert waar het enthousiasme en het speelplezier vanaf spatten.
Dat is allemaal leuk en aardig, maar dan moet de muziek nog altijd kwaliteit bezitten. Dat het bij Pip Blom wel goed zit, bewijst de augustus vorig jaar verschenen laatste ep ‘Paycheck’, waarop vier songs staan die goed weergeven waar de band voor staat: op jaren negentig indierock gestoelde, aanstekelijke en lekker rammelende gitaarrock. De muziek bevat wat knikjes richting The Breeders en Pixies, maar Pip Blom heeft meer dan voldoende eigen gezicht om bestaansrecht te hebben.
En live gaat het Amsterdamse kwartet er nog even strak overheen en klinkt het allemaal net iets steviger, scherper en ruwer. In een mum van tijd, bijna zonder te pauzeren, wordt de ene na de andere puntige song op het publiek afgevuurd. De band is constant in beweging en de gitaren mogen rammelen en schuren. Tender Blom speelt net als zijn zus gitaar en neemt ook wat vocalen voor zijn rekening, al dan niet in combinatie met Pip. De ritmesectie is gedreven en stuwt de band tijdens het optreden naar steeds grotere hoogte.
Want de leden van Pip Blom weten hoe een set op te bouwen. Dat betekent dat de sterkste songs in het tweede gedeelte van het concert te vinden zijn, al kan het ook zijn dat de geestdrift die van het podium afstraalt inmiddels volledig is overgeslagen op het publiek. In het laatste nummer ‘Pussycat’ wordt nog een keer alles uit de kast getrokken en lijkt het volume te worden opgekrikt voor maximaal effect. Na een kleine drie kwartier is het concert al afgelopen, maar in die korte tijd maakt Pip Blom een frisse, zelfbewuste en begeesterde indruk. Laat maar komen dat debuutalbum. Geen rafelrandjes eraf vijlen, s.v.p.
Opduvel 