Eigen beheer, 2019
Uit Arnhem komt het jonge duo Chauffeur, dat afgelopen zomer is opgericht en onlangs zijn eerste ep uitbracht. Het tweetal ziet zichzelf als emo/post-hardcoreband en dat dekt gedeeltelijk de lading. Als je er punk, indierock en noiserock aan toevoegt, wordt het muzikale plaatje wat completer. De titelloze ep is een zeer aangename verrassing, waarop het duo jeugdige onstuimigheid koppelt aan een volwassen muzikale visie.
Bas, drums en vocalen, dat zijn de ingrediënten waarmee Chauffeur zijn muziek voortbrengt. Een gitaar wordt niet gemist doordat de bas met effecten zo vol klinkt dat het geluid geen toevoegingen nodig heeft. Her en der lijken wat toetsen als opvulling te worden gebruikt, maar dat mag geen naam hebben. Opvallend zijn de gevarieerde vocalen, waarin veel emotie ligt. Toch klinkt het duo muzikaal allerminst als een emo-band en dat is maar goed ook.
De ep telt vijf nummers en die zijn voorbij voor je goed en wel beseft wat er allemaal gebeurt. Het tweetal slaagt erin om te spelen met emoties, met intensiteit en met dynamiek, allemaal verpakt in compacte nummers met een kop en een staart. Polijsten is er niet bij; de ruwe emoties van de vocalen, de rake klappen van de drums en de machtige bassound zijn zonder opsmuk en inclusief scherpe randen op de ep gezet.
‘God’ begint als een indierocker, gevoelvol gezongen, maar weet in het refrein punk, noiserock en indierock te vermengen tot iets eigens. De zang is krachtig, maar met gevoel voor melodie. Chauffeur mag een flinke bak herrie maken, maar het liedje blijft steeds recht overeind. Spannend is ‘Wardrobe’, veroorzaakt door een paar elementaire bastonen, keys en ingetogen vocalen. Het duo weet hoe een song op te bouwen; langzaam maar zeker wordt het nummer verder ingevuld, culminerend in een noisy slot.
Het harde baswerk is dominant in het voortstampende ‘Thing’, dat maar net over twee minuten klokt. Als het kort kan, houdt Chauffeur het ook kort. Melancholiek klinkt het duo in ‘Flowers’, waarin de emo sterk doorklinkt in de zang, vooral in het eerste gedeelte, als de vocalen slechts worden ondersteund door een baslijn. De vertwijfeling slaat toe in een climax, als de bas welhaast wordt mishandeld en de wanhoop van de zang afdruipt. Daarna volgt berusting. Het past allemaal in drie minuten.
‘I Love You’ heet de laatste song op de ep. Een gemeenplaats van jewelste en het wordt uit volle borst gezongen ook. Bij Chauffeur geloof je het direct. Het is geen romantisch ‘I Love You’, het is geladen met rauwe emotie, met pijn en verdriet. De song handelt niet over een prille liefde, maar over een getroubleerd persoon die op het punt staat waanzinnig te worden en dringend liefde nodig heeft. Het straffe tempo, de overstuurde bas en het snelle hi-hatritme vormen de perfecte begeleiding van de desperate kreten.
Waar ze het allemaal vandaan halen, is vooralsnog een vraagteken, maar Chauffeur slaagt erin om op zijn eerste ep indruk te maken met een mengeling van alternatieve muziekstijlen die volstrekt natuurlijk aandoet. Het is muziek met veel gevoel, met oprechte emoties en een rauwe sound. Hier willen we nog veel meer van horen.
Opduvel 