Traumatracks, 2019
André Mesker was en is in verschillende projecten te vinden als Spermblaster, The Chaos Industry en Tricyanide. Zijn goede vriend Hans van der Velden vroeg Mesker of die voor hem een dark ambient-album wilde maken. Zo gezegd, zo gedaan en zo ontstond een nieuw project. Dat project werd door Mesker ‘From The Fields’ gedoopt, een vertaling van de achternaam van zijn vriend.
In 2010 verscheen het album Harmonics and Nonadaptive Sounds, en dat werd weer de noemer waaronder Van der Velden huiskamerconcerten in zijn woning in Goor ging organiseren en later ook een festival, dat in oktober van dit jaar zijn derde editie zal beleven in Diepenheim. Het maken van dark ambient beviel Mesker zo goed, dat hij doorging, wat in 2015 resulteerde in het album Kaoss. Toen vervolgens een verzoek voor een live-optreden binnenkwam, ging Mesker ook die uitdaging aan. Daarvoor had hij wel hulp nodig.
En die kwam er in de persoon van Wim Uiterwijk. Dat is net zo’n bezige baas als Mesker, in projecten als Darkbreed, Insanae Mentis, D.I.R.T. en Walls of Confinement. De live-ervaring, waarbij Mesker en Uiterwijk schuilgingen achter lichtgevende maskers, smaakte naar meer en uiteindelijk werd From The Fields een vast duo, waarvan nu het album Misophonia is verschenen, op Traumatracks, waar de andere hiervoor genoemde projecten van het tweetal ook zijn ondergebracht.
Misofonie is een hersenaandoening waarbij bepaalde geluiden tot een extreme reactie leiden, zoals woede, walging of haat. Wetenschappers zijn het er nog niet over eens of het een neurologische of een psychiatrische aandoening is. Voor het luisteren naar het album van From The Fields doet dat er ook niet toe. Wellicht dat de muziek bij zich gezond noemende personen tot irritatie kan leiden, maar nergens zijn de klanken van Mesker en Uiterwijk zo exorbitant of buitenissig dat het tot extreme reacties zou moeten leiden.
Wel is Misophonia een luistertrip die je langs vele duistere wegen voert, waarbij de stemming wisselt en de intensiteit toe- en afneemt. Het stuk duurt een half uur en is opgedeeld in veertien segmenten, die echter niet afzonderlijk te beluisteren zijn. Het gaat hier om één lange soundscape die je in zijn geheel moet beluisteren en niet anders.
Donkere, diepe geluiden komen in golven op je af aan het begin van het stuk, waar een spannende drone overheen wordt gelegd. Die drone is niet statisch maar beweegt, zweeft als het ware over de duistere ondergrond heen. De sfeer wordt nog dreigender als die onderlaag loskomt van de grond en langzaam, in golven, op de luisteraar af komt. De industriële ervaring van het tweetal verraadt zich na een kleine vier minuten, als een traag machinaal ritme wordt gecreëerd, waarmee het stuk pas echt beweging komt.
Die ritmiek, industrieel of neigend naar IDM, is een van de sterke troeven van From The Fields. Er wordt niet volstaan met het creëren van een dreigende sfeer (die ook echt steeds dreigender wordt), maar hier en daar wordt uitgepakt met ritmische patronen. Soms is zelfs sprake van een ritmisch bombardement, zoals in de segmenten ‘maximum excess’ en ‘intolerance’. Maar sterke ritmiek of niet, aardedonker is en blijft de sfeer gedurende het hele stuk. De soundscape zit niet volgepropt met geluiden, maar de klanken die gecreëerd worden weten wel constant een unheimisch gevoel op te roepen.
Nooit blijft het tweetal hangen in hetzelfde stramien, het stuk verandert veelvuldig van vorm, terwijl het uitgangspunt (de donkere soundscape) hetzelfde blijft en steeds hoorbaar is. Erg spannend is het gedeelte dat ‘negotiate’ is genoemd, waarin angstige geluiden worden omringd door duistere lagen en een onvast ritme ook al geen verlossing biedt. De spanning is ook te snijden in ‘take it all in’, een ogenschijnlijk rustiger gedeelte met een lager volume, maar met een maximale impact door de van alle kanten opdoemende onheilspellende geluiden. Zelfs zachte kraakgeluidjes roepen hier een enorme spanning op.
Misophonia is een zeer spannende, soms bijna angstaanjagende luistertrip die, ondanks de verschillende onderdelen waaruit de muziek bestaat, nergens vervalt in een collage-achtig werkstuk. Het werk is echt één geheel waarin de duisternis de constante factor is, de ritmiek de variabele en de verschillende, soms vanuit de diepste diepten opdoemende geluiden de aangrijpende. Knap werk en een enerverende luisterervaring.
Opduvel 