Tivoli Vredenburg, Utrecht
Zaterdag 16 februari 2019
Door de grote Utrechtse cultuurfabriek die Tivoli Vredenburg heet worden deze zaterdagavond liefst tien evenementen georganiseerd. Een van de concerten vindt plaats in Pandora, een middelgrote zaal die plaats biedt aan zeshonderdvijftig mensen. Het Amerikaanse Brass Against is de band die vanavond daar speelt voor een uitverkocht huis. Niet gek voor een nog redelijk jonge band (opgericht in 2017). Wat goed is komt snel, zullen we maar zeggen.
Het publiek is gemêleerd, want Brass Against speelt muziek uit vervlogen tijden. Het gaat hier om een coverband, iets waar Opduvel normaliter niet warm voor loopt. Deze New Yorkers zijn echter geen doorsnee-coverband. Voorheen speelde het gezelschap louter covers van Rage Against The Machine. Dat vormt nog steeds de hoofdmoot van het programma, maar het repertoire is langzaam maar zeker uitgebreid met nummers van onder andere Audioslave, Tool, Black Sabbath, Living Colour, Led Zeppelin, Jane’s Addiction en Pantera.
Vorig jaar verscheen een eerste lp/cd waarop Sophia Urista als zangeres is te horen. Zij is echter niet degene die we in Tivoli Vredenburg mogen aanschouwen, want zij wordt in deze tour vervangen door Maya Azucena. Dat bevalt uitstekend, want Azucena, die thuis is in soul, rock en pop, heeft een krachtige en soulvolle stem die perfect past bij de potige muziek van het zevental dat haar omringt. Bovendien is zij een hele persoonlijkheid op het podium; ze straalt kracht, energie, levenslust maar ook de bij de teksten horende woede uit.
Waar Azucena in een persoonlijke uitdossing op het podium verschijnt, zijn de overige muzikanten in smetteloos witte overalls gestoken. Zij stralen daardoor eenheid uit, wat weer goed matcht met de strak gebrachte muziek. Het gezelschap is iets kleiner dan voorheen, want een trombonist ontbreekt. Ook verder zijn wat personele wisselingen waar te nemen ten opzichte van de bezetting waarmee het titelloze album werd opgenomen.
Het concert in Utrecht vindt plaats in het kader van The Resistance Tour. Azucena vertelt dat de bandleden niet alleen deze muziek spelen omdat ze daarvan houden, maar ook omdat ze achter de teksten staan van de nummers die ze spelen. Brass Against is niet te spreken over de toestand in het huidige Amerika en dat willen ze overbrengen. Het blijft bij dit ene statement, dat met applaus wordt begroet, want verder laat de band de muziek spreken.
En die muziek komt hard, vol en energiek over. Baritonsaxofonist Andrew Gutauskas is verantwoordelijk voor de arrangementen van de songs en dat zijn puntige arrangementen met uiteraard veel ruimte voor de blazers en met behoud van de kracht van de originelen. Want dat is het sterke punt van Brass Against: het is een echte rockband die zich nergens verliest in bigband-achtige spielerei of oeverloze solo’s. De originele versies van de songs worden met respect behandeld, redelijk compact gehouden en voorzien van een stevige blazersinjectie.
Vanaf de eerste noot speelt de band een gewonnen wedstrijd. Het publiek toont zich direct enthousiast en zal in het daaropvolgende anderhalf uur niet teleurgesteld worden. Uiteraard is er veel ruimte voor het werk van Rage Against The Machine, maar de songs van andere bands maken evenveel en in een enkel geval zelfs meer indruk dan die nummers.
Zo speelt Brass Against twee stukken van Tool, ‘The Pot’ en (in de toegift) ‘Lateralus’. Het zijn de kersen op de taart, want de arrangementen zijn uitgekiend en de uitvoeringen doen de versies van Tool recht. Het zijn ook de twee ‘moeilijkste’ songs van de avond, vooral ritmisch complexer dan het overige materiaal en dus lastiger om op te dansen. En gedanst wordt er volop, ook in ‘War Pigs’ van Black Sabbath, geweldig gezongen door Azucena en op volle kracht gebracht. Het is een iets kortere versie dan die van de heavy metal-grondleggers maar dat komt de stootkracht alleen maar ten goede.
Die stootkracht wordt mede veroorzaakt door de harde en rake sound van de sousafoon en door de gitaar. Het is een goede keuze van de band om niet alleen met blazers en slagwerk te werken maar om ook een gitaar in de gelederen te hebben, om de sound een ruigere rand te geven. Brad Hammonds is bovendien de geestelijk vader van Brass Against, dus zonder de gitarist was de band er helemaal niet geweest.
Even wordt stilgestaan bij de te vroege dood van Chris Cornell, voordat ‘Show Me How To Live’ van Audioslave wordt ingezet. Daarop volgt ‘Killing In The Name Of’, het meest bekende nummer dat wordt gespeeld. Het vormt de aanleiding tot een moshpit, waarmee de lompe kerels de dansers en de meiden van de voorste rijen verjagen. Toch jammer, want er zijn genoeg mensen die laten zien dat je ook uit je plaat kunt gaan zonder te veel ruimte in te nemen. Het doet niets af aan de verrichtingen op het podium want de band speelt de song met groot enthousiasme en Azucena toont zich bijna net zo boos als Zack de la Rocha.
Met tweede toegift ‘Wake Up’ (ook van Rage Against The Machine) komt een einde aan een sterk optreden waarop weinig valt af te dingen, of het moet de overbodige drumsolo zijn. En het ontbreken van ‘Cult of Personality’ en ‘Bombtrack’. Wellicht zou de band nog iets meer met dynamiek kunnen spelen, maar dat zou wellicht ten koste gaan van de power. Brass Against is dan wel een coverband, het is een hele goede en bovendien een oprechte, met het hart op de juiste plaats. Na afloop nemen de bandleden uitgebreid de tijd om te signeren en om praatjes te maken en op de foto te gaan met mensen uit het publiek.
Opduvel 