Cursed Monk / Fear of Gun, 2019
Voor de betere sludge- doom- en post-metal hoeven we maar één grens over te steken, al moeten we dan nog wel doorrijden naar het Franstalige gedeelte, niet al te ver van de Luxemburgse grens. Oldd Wvrms is de naam van het trio uit Houffalize dat daar sinds 2014 zijn onbarmhartige ding doet. Op het nieuwe album Codex Tenebris doet het drietal dat beter dan ooit.
Het is een fijne combinatie van stijlen: sludge-, doom- en post-metal. Oldd Wvrms heeft het wiel bepaald niet uitgevonden want er zijn veel bands die uit dezelfde vaatjes tappen. Toch neemt het Belgische trio wel een eigen plaats in, niet door zich te buiten te gaan aan buitenissigheden of overdreven pathetiek (denk Amenra), maar door bij de kern te blijven, de zaken waar nodig simpel te houden en voor maximale stootkracht en emotionele impact te gaan.
Dat is wat de band op Codex Tenebris uitstekend doet: met eenvoudige middelen, over het algemeen zonder extra toevoegingen, een sound creëren waar je als luisteraar gewoonweg niet omheen kunt. Het klinkt simpel als je het zo hoort, maar het zal vast de nodige inspanning hebben gekost om de basisprincipes zo overtuigend neer te zetten als Oldd Wvrms doet. De sound staat als een huis. Maar er is meer. De muziek bevat sfeer, kracht, depressiviteit en grimmigheid, neergelegd in vijf lange tracks waarin volop wordt gevarieerd.
Op een paar gesproken woorden na (helemaal op het eind), is het album volledig instrumentaal. Vocalen worden niet gemist, want de band heeft muzikaal genoeg in huis om te blijven boeien. Het album opent rustig maar dreigend aan het begin van ‘Ténèbres’, waarna met een zware riff het gevaarte op gang wordt getrokken. Na drie minuten komt het trio echter pas echt op stoom, als het tempo enigszins wordt verhoogd. De kracht van herhaling is van toepassing, maar de band waakt ervoor te voorspelbaar te worden. Net als je denkt in een langzame groove weg te kunnen zakken, wordt kortstondig of juist voor langere tijd gas teruggenomen of even gestopt om vervolgens in hetzelfde tempo maar in een andere flow verder te gaan. Het spelen met dynamiek is ook een sterk punt van Oldd Wvrms. Het hoeft niet allemaal van met-dik-hout-zaagt-men-planken. Zo wordt in de opener een paar minuten op redelijk laag volume gemusiceerd in een post-rockachtige passage.
‘A l’or aux ombres et aux abîmes’ vervolgt de weg in een iets hoger tempo. In het eerste gedeelte wordt weer volstaan met een simpel maar zeer doeltreffend thema, waarna een sfeervol gedeelte volgt, om daarna opnieuw hard uit te halen. Opvallend zijn het afwisselingsrijke gitaarspel, de harde baslijnen en het sobere maar krachtige drumspel. De bas speelt ook een opvallende rol in ‘Misère & Corde’, een in de kern zeer eenvoudig stuk waaromheen echter zoveel gebeurt dat iets heel anders ontstaat: een post-metalachtige pracht die toch steeds in de buurt blijft van die harde kern. Het stuk is bovendien schitterend opgebouwd.
En daarmee hebben we nog een kracht van Oldd Wvrms te pakken: goed doseren, weten wanneer je de intensiteit toe moet laten nemen en wanneer je de teugels moet laten vieren. Het trio verstaat die kunst en daardoor is de muziek steeds in beweging, is er steeds iets aan de hand en blijft verveling op grote afstand.
‘La vallée des tombes’ blinkt dan weer uit in dynamiek. Het tempo is traag en in de rustiger gedeelten is al duidelijk dat het tot een ontlading gaat komen. De sfeer is duister en neerslachtig. Net voor de helft slaat het stuk om, horen we rollende ritmische patronen van de drums in een onverwacht intermezzo. Daarna keert de logge energie terug, maar op andere wijze dan in de eerste minuten van het stuk. Oldd Wvrms herhaalt zijn riffs, maar niet uit ten treure, steeds vindt het drietal weer een andere weg om zijn energie te kanaliseren.
En als je alles gehad denkt te hebben, komt de band op de proppen met ‘Fléau est son âme’, met ruim vijftien minuten de langste track op het album, dat heel rustig maar gespannen begint om vervolgens langzaam, over verschillende schijven, naar grote hoogte te stijgen. Een enerverende luistertrip.
Het maken van goede sludge-, doom- en post-metal is vast niet zo eenvoudig als het lijkt. Dit Belgische trio draait er zijn hand niet voor om. Elke song bestaat uit meerdere ideeën en de band heeft het lef om van stemming te wisselen binnen de tracks. Steeds treft Oldd Wvrms de juiste sfeer, wordt op het goede moment overgeschakeld naar een andere frase en met dynamiek gespeeld. Codex Tenebris is echt ontzettend goed. Blind aanschaffen luidt het advies.
Opduvel 