Delete, 2019
Achter de naam The Star Pillow gaat de Italiaanse gitarist Paolo Monti schuil. Sinds 2007 bestaat dit project dat naar eigen zeggen gestart is met als doel om expressiemogelijkheden en relaties tussen geluid, ruimte en menselijke emoties te onderzoeken. Daar slaagt hij doorgaans wonderwel in en zijn soundscapes weten dan ook echt op het gemoed te werken, te ontroeren, emoties los te maken die er niet waren voordat je naar de muziek ging luisteren.
Na twaalf jaar en een flinke rij uitgaven zou je kunnen denken dat de verrassing er wel vanaf is en dat is het ook. Dat is echter niet waar het bij The Star Pillow om draait. Het gaat om de gitaardrones die je als luisteraar helemaal inpakken, waar je wel in op móet gaan en die keer op keer het in de vorige alinea genoemde emotionele effect teweegbrengen. Het bij Delete Recordings op cassette verschenen Quattro Dialoghi Fuori Campo is op die regel geen uitzondering.
In de muziek kan – een beetje kort door de bocht – onderscheid gemaakt worden tussen de oppervlakte en de diepte. De oppervlakte is bij Monti goed verzorgd; de muziek klinkt over het algemeen helder en redelijk luistervriendelijk. Vlak onder dat oppervlak en in de diepte gebeurt er echter van alles, daar zit de spanning en de minder vriendelijke kant van de muziek en daar is waar de avontuurlijk ingestelde luisteraar zijn gading vindt. Soms komt de kwaadaardigheid ook aan de oppervlakte, op dit album zelfs behoorlijk vaak.
Quattro Dialoghi Furoi Campo betekent ‘vier dialogen uit het veld’ en het is niet moeilijk om je bij het luisteren naar de soundscapes weidse landschappen voor te stellen. De muziek van The Star Pillow heeft een grote verbeeldingskracht en nodigt uit tot fantaseren over uitgestrekte velden en onbekende werelden.
De cassette opent met ‘Ultimo Ballo’ (laatste dans). Het is een rechtlijnig stuk, met heldere gitaarklanken die in lagen over elkaar worden gelegd. Monti beperkt zich overigens niet alleen tot het leggen van drones, maar speelt ook een tergend langzaam patroon. In de achtergrond is het spel melodieus, maar het blijven schetsen, geen vastomlijnde melodieën. De melancholieke sfeer is er vanaf de eerste noot en vanaf dan volgt een gevoelvolle reis, een tocht door een steeds gelaagder en steeds mooier wordend muzikaal landschap. De emotionele impact is enorm.
‘Piena’ (overstroming) kent een lichtjes tikkende puls, in de diepte. De lange tonen zijn minder vriendelijk dan in het eerste stuk, klinken donkerder. Heel in de verte duiken heldere gitaartonen op die zo nu en dan goed te horen zijn maar vaak worden weggedrukt door de harde klanken aan de oppervlakte. Er zijn meeuwen hoorbaar en je ziet als het ware de rivier uit de oevers treden en het water bezit nemen van het landschap. Een akoestische gitaar wordt hoorbaar, maar ook die wordt min of meer verslonden door de lange tonen. Naarmate de tijd vordert, krijgt de drone een statisch karakter, al wordt met een klein beweeglijk patroon afgesloten.
Veel donkerder nog is ‘Pena’ (straf), dat langzaam voortbeweegt op een klein gitaarmotief. De muziek kent duidelijk post-rockinvloeden, al blijft het voornamelijk een drone-stuk. Het is de gemene kant van The Star Pillow die hier naar boven komt, want de sfeer is ijzingwekkend en neerslachtig, alsof wordt berust in een wreed lot. De gitaar in de verte is eenzaam en hij lijdt. Daaromheen wordt de straf langzaam voltrokken, wat wordt verklankt met uiteindelijk een flinke bak noise met distortion en feedback.
De rust keert niet terug in ‘Spaccanapoli’, want de muziek is vanaf de eerste seconde geladen met een enorme spanning. De angst zit aan de oppervlakte, het gevaar komt vanuit de diepte. Zware en donkere klanken doen daar het angstaanjagende werk. Een gitaarmotief met veel galm brengt wat verlichting, maar de spanning blijft grotendeels intact. Toch wordt langzaam een uitweg gevonden uit de donkere krochten, want de gitaardrones worden lichter van kleur. Wanneer het gitaarmotief verdwijnt, leiden de lange klanken je als vanzelf naar de uitgang.
The Star Pillow sleept je op Quattro Dialoghi Fuori Campo mee in zijn melancholieke klankenwereld, die veel beelden oproept, soms boosaardige trekjes vertoont en altijd weet te emotioneren. Hij doet het vaker, maar elke keer vol overgave en met een subliem resultaat. Prachtig.
Opduvel 