Brighter, 2019
Plots, zonder vooraankondiging, kwam gisteren Dull Planet / Rotten Waves van Jellephant uit. De man achter Jellephant, Jelle Haagsma uit Velp (bij Arnhem), zag er deze keer kennelijk geen heil in om van tevoren reclame te maken voor zijn nieuwste worp. De verrassing is een aangename, want dit album weet net als de laatste paar uitgaven van Jellephant zeer te bekoren.
Vertrouwd en toch weer anders. Zo zou je de nieuwe plaat kunnen benoemen. Vertrouwd zijn de sound met veel galm, de vocalen van Haagsma en de mooi uitgewerkte songs die desondanks nergens gelikt klinken. Nadat Jellephant voor Skeletons de hulp van een paar kompanen inriep (live speelt hij met The Phantoms), doet hij nu weer alles zelf. Ook dat is vertrouwd.
Vanaf de eerste tonen van opener ‘Silver Bugs’ wordt echter ook duidelijk dat er wat veranderd is. Geen revolutionaire verandering, maar wel een die van belang is. De muziek op Dull Planet / Rotten Waves klinkt namelijk opener dan we van Jellephant gewoon zijn. De muziek heeft meer lucht, meer ademruimte en dat doet de tien songs op het album goed.
De liedjes. Dat is waar het bij Jellephant om draait, niet meer en niet minder. Het zijn deze keer songs zonder tierlantijnen. Dat Haagsma weet hoe een goede song te schrijven, heeft hij op zijn vorige albums al uit en te na bewezen. Hij doet hier simpelweg waar hij goed in is. De luchtiger toon vinden we trouwens niet terug in de titel en de vocalen. Jellephant’s donkere, wat wollige en afstandelijke stemgeluid geeft de muziek een donker randje. Daardoor ontstaat een aangenaam contrast met vooral de galmende gitaarpartijen.
Tweede belangrijke verschil met eerder werk is dat op de nieuwe release de surfinvloeden sterk naar voren komen. Die waren er al eerder, maar niet zo sterk als op dit album en dan vooral in het eerste gedeelte van de plaat. Gecombineerd met de psychedelische rock levert dat een herkenbaar, zich onderscheidend geluid op.
Maar, zoals gezegd, het draait om de liedjes. Ook daar valt bijzonder weinig te klagen. ‘Silver Bugs’ is een perfecte synthese van surfrock en psychedelische rock. Het tempo is lekker hoog, de muziek gedrenkt in galm en de donkere zangstem weerhoudt de muziek van al te groot optimisme. Surf horen we ook in ‘Tumble’, maar een tempootje lager en in combinatie met akoestische gitaren, en in ‘Blister’ wordt de surf gecombineerd met rock & roll. Knap is dat de verschillende stijlen er niet te dik bovenop liggen maar opgaan in de typerende Jellephant-sound.
Ook instrumentaal overtuigt Haagsma, getuige ‘Dull Planet’, waarin (opnieuw) de elektrische surfgitaar prachtig kleurt bij de akoestische gitaar. Jellephant schakelt over naar de hoge versnelling voor het opwindende ‘Tru’, dat lekker doorrockt en uitpakt in het refrein. In ‘Never Aim’ wordt met simpel gitaar- en basspel spanning gecreëerd, waarbij de energie wordt gehandhaafd en zelfs toeneemt in een climax op het eind.
In ‘Sun’s Not Setting’ wordt gas teruggenomen en vormen weelderige akoestische gitaren de basis. Zonder dat hij echt iets anders doet dan gebruikelijk, klinkt Haagsma’s stem hier minder afstandelijk en juist opvallend dichtbij. Het sobere instrumentale einde is heel fraai. De baslijn is prominent aanwezig in ‘Cut’ en de gitaarsolo op het eind de kers op de taart. Een galmende leadgitaar gaat samen met een simpel loopje, ook van een elektrische gitaar, in ‘Cats’. De plaat sluit af met ‘Rotten Waves’. Alleen akoestische gitaar, stem, galm en een beetje bas bevolken de prima song.
Over Skeletons schreef Opduvel dat er bij Jellephant nog steeds groei in zit en die conclusie kan nu opnieuw worden getrokken. De productieve muzikant verbetert zich opnieuw als songschrijver en nu ook door uit te blinken in eenvoud. De liedjes hebben geen versieringen nodig en die blijven dan ook grotendeels achterwege. Kaal klinkt het echter allerminst, wel direct en to-the-point. Het zijn vooral de gitaren die bepalend en dus hoofdverantwoordelijk zijn voor dit eersteklas album.
Opduvel 