Eigen beheer, 2019
“Special thanks to all fauna on earth. Without animals no human would even exist.” Welkom bij Echoes of Zoo, dat op de ep First Provocations dit statement afgeeft. Eigenlijk is het meer een waarheid als een koe dan een statement, laat staan een provocatie, maar zoiets als de waarheid bestaat anno 2019 allang niet meer en in bepaalde kringen zal er ongetwijfeld anders over worden gedacht. Goed dus dat Echoes of Zoo er nog even fijntjes aan herinnert.
Provocatief zou je Rage Against The Machine kunnen noemen, de band die in de jaren negentig muzikaal het kunstje van Urban Dance Squad afkeek, dat versimpelde en daar in combinatie met de politiek geëngageerde teksten en de woedende voordracht van Zack de la Rocha veel succes mee had. Van saxofonist Nathan Daems was het in zijn jeugdjaren een van de favoriete bands en met Rage Against The Machine in gedachten heeft hij Echoes of Zoo opgericht, waarvan nu dus de eerste ep is uitgebracht.
Statements maken is wat Echoes of Zoo in navolging van het Amerikaanse voorbeeld wil doen. Het Belgische viertal, dat naast Daems (o.a. Black Flower, Antwerp Gipsy Ska Orchestra, zijn eigen quintet) bestaat uit gitarist Bart Vervaeck (o.a. Nathans Daems Quintet, Compro Oro, The Tubs), bassist Lieven van Pee (o.a. De Beren Gieren, Moker, John Ghost) en drummer Falk Schrauwen (o.a. Wolf In The Wood, Sysmo), kiest wel voor een andere koers. Muzikaal gezien zoekt het Vlaamse kwartet het in een combinatie van rock en jazz, wat niet vreemd is gezien de achtergrond van de muzikanten. De muziek kent ook wat Arabische (melodielijnen) en West-Afrikaanse (ritmiek) invloeden.
De grens tussen jazz en rock lijkt steeds vaker te vervagen. Je hoort steeds meer bands die een kruising tussen die twee genres spelen, zonder dat je daar echt het label ‘jazzrock’ op kunt plakken, omdat die term andere associaties oproept dan waar ook Echoes of Zoo voor staat. Opduvel houdt van snijvlakken, van bands die tussen verschillende genres en stijlen laveren, maar niet van geforceerde crossovers. Waar de grens ligt, is uiteraard voor discussie vatbaar.
Echoes of Zoo klinkt gelukkig geenszins geforceerd, zelfs volledig naturel. De stevige rock en jazz gaan uitstekend samen en leveren een prima eerste kennismaking op die smaakt naar meer. De vier stukken op First Provocations laten een fris van de lever musicerend kwartet horen dat stevig uitpakt maar ook nuance zoekt binnen de door henzelf geschetste kaders.
‘Gorilla Guerilla’ is gebaseerd op een mathematisch thema, eerst gespeeld door de gitaar, later tegelijk door tenorsax en gitaar. Daaronder legt de bas een simpel en stevig fundament, terwijl de drums een vrijere rol hebben. Daems speelt solo’s, maar er wordt zeker niet oeverloos gesoleerd. Opvallend is de lichte galm die over het saxspel ligt. Gaandeweg het stuk horen we Vervaeck op zijn gitaar de aanvankelijke baspartij spelen en kiest Van Pee voor de hogere tonen op zijn bas. Het zijn een paar van de kleine details die de muziek van Echoes of Zoo volop bevat en die de muziek extra aantrekkelijk maken om naar te luisteren.
De West-Afrikaanse ritmiek komt naar voren in ‘Killer Whale Show’, dat een funky inslag heeft. De hoofdmelodie is simpel maar doeltreffend. De unisono solo voor gitaar en vervormd klinkende sax is bijzonder fraai. Het stuk is aanstekelijk en inventief tegelijkertijd. ‘Crickets Sabotage’, waarin daadwerkelijk vogels zijn te horen, herbergt een dosis spanning zonder dat de muzikanten daar echt bewust op zoek naar lijken te zijn. De basriff is stevig en doeltreffend, maar net als de andere stukken op de ep is het nummer op meer ideeën gebaseerd dan alleen een riff.
Het sterkste stuk op First Provocations is het afsluitende ‘Pigeon Kills Car’, met opnieuw fraai unisono spel van Daems en Vervaeck in het thema. De bas heeft nu een meer jazzy rol terwijl de drums de stevige ondergrond vormen. Na vier minuten volgt een omslag en worden de ritmiek en het algehele spel speelser, waarna wordt teruggekeerd naar de oorsprong en nog een laatste keer het thema wordt gespeeld.
En dat was het al. Twintig minuten rock en jazz die niet al te moeilijk overkomt maar meer dan genoeg inhoud biedt en volledig overtuigt. Echoes of Zoo kan met recht zijn plaats opeisen in de rock- en jazzwereld. Muzikaal gezien maakt het kwartet zeker een statement, een statement dat gehoord mag worden en doet uitzien naar meer werk van het Belgische viertal. En naar de verrichtingen op het podium.
Opduvel 