Raw Tonk, 2018
Ook vorig jaar bracht het Londense Raw Tonk-label weer een aantal rauwe vrije improvisatie-cd’s uit en daarnaast zelfs de eerste vinyl-uitgave. De muziek is niet altijd even makkelijk te verhapstukken, maar voor de liefhebber biedt het label vrijwel altijd kwaliteit. Op het eind van het jaar verraste labelbaas en saxofonist Colin Webster met een release op cassette, getiteld Hiss.
Die verrassing is tweeledig. Ten eerste omdat op de datum van de release, 25 december 2018, niet echt nieuw werk werd verwacht en op de tweede plaats omdat het hier een solo-release van Webster betreft, terwijl hij in een interview juist verklaarde dat hij niet van solo spelen houdt, maar juist van de interactie met andere muzikanten. De kans dat hij een solo-album op de markt zou brengen, was heel klein, zo verklaarde de saxofonist zelf.
Na het beluisteren van Hiss wordt duidelijk dat we hier niet met een gewoon solo-album van doen hebben. De titel van de cassette is veelzeggend: Webster produceert sisklanken en ruis. Met zijn saxofoon, welteverstaan. Omdat de muziek op tape is vastgelegd, krijg je er ook nog gratis taperuis bij. Naast sissende geluiden maakt Webster ook noise, maar dan zonder een echte saxofoonklank te laten horen.
Nu kun je discussiëren over wat een ‘echte’ saxklank is, maar Webster, die is te horen op alt- en baritonsaxofoon, blaast door zijn instrument zonder dat hij de tonen tot volle wasdom laat komen. Het blijft bij het aanblazen van het instrument, waardoor je slechts de lucht die door de saxofoon wordt geblazen hoort, plus de geluiden die door de buis worden gemaakt bij het blazen van lucht daardoorheen. Soms komt de Engelsman dicht in de buurt van wat een echte toon moet worden, maar hij blijft er steeds net onder zitten.
Dat betekent weer niet dat de Webster niet hard blaast. Integendeel, in grote delen van de twee stukken (‘Side A’ en ‘Side B’) klinkt de muzikant behoorlijk agressief. Hij weet de sisklanken of ruistonen (want dat zijn natuurlijk ook tonen) zo te laten klinken, dat meer klanken tegelijkertijd te horen zijn, vaak een hoge en een lage klank. Als luisteraar hoor je echt de lucht door de buis gieren, al doemt daarbij eerder het beeld van een rechte metalen buis op dan van een saxofoon.
Het spel van Webster lijkt minimalistisch; bij eerste en oppervlakkige beluistering lijkt sprake van slechts lange klanken met zo nu en dan een wisseling van de hoogte van die klanken. Stiekem gebeurt er echter veel meer, zijn de tegelijk ten gehore gebrachte klanken niet constant maar wisselend, ook ten opzichte van elkaar. Dat neemt weer niet weg dat de muziek over je heen dendert en je het gevoel geeft dat je volledig wordt gezandstraald. Webster speelt met een grote intensiteit, een intensiteit die goed is gevangen in de opname van de twee stukken.
Wie bij ‘ruis’ aan zacht ruisende beekjes denkt, hoeft niet bij Webster aan te komen. Geheel in de trant van het label is hier sprake van ruwe, rauwe, ongepolijste klanken; hard gedruis dat wellicht enig doorzettingsvermogen van de luisteraar vergt, maar bij herhaalde beluistering steeds meer als muziek in de oren klinkt. Noisy muziek welteverstaan, maar daar houden we juist van.
Opduvel 