Submarine Broadcasting Company, 2018
Uit Duitsland komt het duo Stringmodulator, bestaande uit Jan Quednau (bas) en Fabian Chmielewski (gitaar). “Noises made by guitar and bass” luidt de subtekst bij Manifesto, dat is verschenen op het Britse label Submarine Broadcasting Company.
Alle geluiden die je op dit album hoort, worden inderdaad gemaakt met gitaar en bas, inclusief de beats. Elektronische effecten maken echter ook een belangrijk onderdeel uit van de geluiden die Quednau en Chmielweski voortbrengen. De beiden muzikanten luisterden naar krautrock, elektronische muziek en jazz. De seventies zijn terug te horen, maar Stringmodulator heeft een eigentijdse sound. Er wordt uiteraard gebruik gemaakt van loops, maar het Duitse tweetal maakt geen gebruik van overdubs; alle geluiden kunnen tegelijkertijd door het duo ten gehore worden gebracht. Manifesto is een technische plaat, maar een verre van kille of gevoelsarme.
Elektrische Miles Davis, seventies progrock en mathrock klinken onder andere door in de muziek, maar ook techno in ‘Thump & Shriek’. Piepjes en bliepjes worden gecombineerd met een helder gitaargeluid, terwijl een dansbare beat zijn constante werk doet. Na twee minuten valt de beat even weg en wordt overgeschakeld op melodieus spel. Gitaar en bas spelen om elkaar heen en verweven hun klanken.
‘Growl’ is wat zwaarder aangezet en je zou zweren dat de heren hun geluid verrijken met synths. Niet dus, de bas en gitaar zijn ook hier de enige voortbrengers van geluiden, plus effectpedalen. ‘Growl’ is wat rockeriger van aard dan ‘Thump & Shriek’. Overeenkomst is de elektronische sound. Het gestoorde thema van ‘Betwixt & Between’ is onweerstaanbaar en wordt gecombineerd met afwisselende gitaarspel. Je komt oren tekort om alles in je op te nemen.
Na de eerste drie opwindende tracks, wordt met ‘Horror Vacui’ wat gas teruggenomen. De sfeer is filmisch, op een welhaast creepy wijze, veroorzaakt door mysterieus en hoog gitaarspel. Het melodieuze spel ten spijt, is een constante dreiging aanwezig waardoor de muziek je niet loslaat. In het laatste gedeelte wordt de jazzkant van het duo belicht. In ‘White Noise’ wordt op zeer speelse wijze met elektronische muziek en krautrock gestoeid.
En er komt geen eind aan de inventieve ritmes en melodieën, die soms plaatsmaken voor elkaar maar ook in elkaar overvloeien. De sterke ritmische component is ook goed hoorbaar in ‘Echo Chamber’: het vormt de ondergrond waarop de verschillende gitaar- en baspartijen uitstekend gedijen. De sound is daarbij zo helder dat alle gespeelde partijen goed zijn te onderscheiden.
De gekte slaat toe in ‘Guitar Sabotage’, dat een freaky inslag heeft, maar waarin ook spanning wordt opgebouwd door het pompende ritme. ‘Miles’ Backing Band’ is soms wat ruiger, maar alles wat Quednau en Chmielewski doen is gecontroleerd. Het afsluitende ‘A Quiet Place’ maakt duidelijk dat het duo ook in een lager tempo overtuigt, al worden ook hier op listige wijze verschillende ritmes en melodieën gecombineerd.
Voor wie van de technische kant van muziek houdt, biedt Manifesto veel, maar het album is ook voor de niet muzikaal geschoolde liefhebber absoluut de moeite waard. De muziek is afwisselend, inventief, opwindend en strak maar speels. Uitstekend album.
Opduvel 