Eigen beheer, 2018
Dead Neanderthals verrasten begin april van dit jaar met het album Life, waarop het duo René Aquarius en Otto Kokke hun vertrouwde instrumenten (drums en saxofoon) lieten voor wat die waren, om met elektronica en synths een stilstaand ambient/drone-stuk te produceren dat verslavend werkte. Het effect dat de muziek teweegbracht mocht dan weer geen verrassing worden genoemd, want het is een kenmerk van vrijwel alle muziek van het Nijmeegse tweetal.
En dat tweetal zit nooit stil, want midden in de vakantieperiode is er opeens Birth, een ep deze keer. Daarop vervullen drums en sax weer een belangrijke rol, maar dan toch weer anders dan je zou verwachten, want er wordt ook overvloedig gebruik gemaakt van synths. De echo van Life klinkt dan ook door op de ep, maar de muzikale aanpak is geheel anders. Gebleven zijn de intensiteit en de verslavende werking.
Birth opent direct met een zware drone en het volle slagwerk van Aquarius. De saxofoon is gedrenkt in de elektronische effecten, maar is met enige moeite te herkennen. Het resulteert in een machtige sound, een overdonderend geraas, alsof een zwaar gemotoriseerd vliegtuig overkomt. De sound is duister en de sfeer onheilspellend. Na tweeënhalve minuut wordt het beetje licht dat in de muziek te vinden is eruit gezogen door een onderliggende drone een paar tonen naar beneden te laten glijden. Dead Neanderthals trekken je daardoor verder de diepte in.
De bewerkte saxofoongeluiden en de synths zorgen ervoor dat de muziek vol klinkt. De drones vliegen je als het ware om de oren, terwijl de drums onverstoorbaar door blijven klinken en het straffe tempo bepalen. Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor de cimbalen, waarmee een herhalend patroon wordt neergelegd dat de verslavende werking teweegbrengt. Waar Life een vrijwel geheel statisch stuk muziek was, is er op Birth volop beweging. Zware geluiden komen op en duiken weer de diepte in, plaatsmakend voor nieuwe evenzo zware klanken, zodat de intensiteit niet verloren gaat. In de laatste paar minuten doemen toch nog wat lichtere synthklanken op, waardoor een miniem schijnsel waarneembaar is aan het eind van de tunnel.
Een goed verstaander zal begrijpen dat het Nijmeegse duo weer een fraai stuk aan zijn inmiddels indrukwekkende oeuvre toevoegt. Er is slechts één bezwaar. Birth duurt slechts twaalf minuten en negen seconden. Dat had best wat langer gemogen, want als de track stopt, wordt je als luisteraar erg vroeg uit een heerlijke trance gehaald. Er bestaat op dat moment nog veel luisterhonger. Opnieuw starten dan maar en nogmaals genieten van weer een intense luistertrip van Dead Neanderthals.
Opduvel 