Willemeen, Arnhem
Zaterdag 7 juli 2018
Willemeen is een jongerencentrum en subcultureel podium in Arnhem. Veel aandacht gaat uit naar metal en dat in bijna al zijn subgenres. Het Arnhemse honk beschikt over een bovenzaal met een capaciteit van 275 bezoekers en een café waar circa 100 mensen terecht kunnen. Vanavond vindt in de zaal het concert plaats van de Amerikaanse stonerrockers Karma to Burn, waarvoor – naar schatting – zo’n 180 mensen naar Willemeen zijn gekomen.
De aftrap wordt verricht door het Eindhovense Komatsu. Die band is opgericht in 2010 met als vaste waarden gitarist/zanger Mo Truijens en bassist Martijn Mansvelders. Sinds 2015 is Matthijs Bodt de tweede gitarist en vanavond treedt de groep aan met kersverse drummer Jos Roosen, die voor het eerst meedoet. Zijn drumstijl is hard en to-the-point, zonder fratsen of tierlantijnen. Het is precies waar de tussen stoner, sludge, hardrock en metal in liggende muziek van Komatsu om vraagt.
De sfeervolle zaal van Willemeen staat niet bovenaan de ranglijst als het gaat om de geluidskwaliteit. Ook bij de Eindhovenaren staat het geluid verre van optimaal afgesteld. De bas en drums klinken te hard en daardoor gaan finesses in het gitaargeluid verloren. Zolang de riff de boventoon voert is dat niet een groot probleem, maar de muziek van Komatsu kent wel degelijk subtiliteiten. Echt melodieuze passages of een oosters sfeertje gaan verloren in de geluidsbrij. De zang van Truijens ligt zo nu en dan ook begraven in de zware sound, maar dat past eigenlijk wel.
Want Komatsu overtuigt instrumentaal volledig. Of het met de aanwezigheid van Karma To Burn te maken heeft, is Opduvel niet bekend, maar de setlist kent enkele instrumentale stukken die allemaal met overgave worden gespeeld en als een stoomwals over je heen denderen. De band oogt fris en energiek en straalt speelplezier uit. De muziek lijkt simpel, is dat misschien ook, maar de Brabanders hebben wel een surplus aan sterke songs. Die komen hoofdzakelijk van de tot nu toe verschenen twee albums Manu Armata en Recipe For Murder One, maar de band speelt ook een paar nieuwe nummers die te horen zullen zijn op het in het najaar geplande nieuwe album.
‘New Horizon’ is de titel van een van die songs en daaruit blijkt dat met een goed gevoel kan worden uitgekeken naar die nieuwe plaat. De song zit in het laatste gedeelte van het optreden, waarin de band steeds beter lijkt te worden, wellicht geholpen door het dan toch iets beter afgestelde geluid. Komatsu groovet dat het een lieve lust is en songs als ‘So How’s About Billy?’ geven daarnaast ook blijk van melodisch vernuft. Ook als een tempootje lager wordt geschakeld, zoals in ‘Recipe For Murder One’, gaat de energie niet verloren. Een heerlijk optreden van een band die beslist meer aandacht verdient.
Karma to Burn vierde in de jaren voor en net na de eeuwwisseling hoogtij, op de sterke albums Wild Wonderful Purgatory en Almost Heathen, maar zeker ook live, waar de steevast met cijfers aangeduide nummers met de nodige urgentie en veel energie werden gebracht. Na 2001 volgde een hiaat van negen jaar, maar sinds 2010 timmert het trio uit West-Virginia weer aardig aan de weg, zij het niet in dezelfde samenstelling. Anno 2018 wordt gitarist William Mecum bijgestaan door bassist Eric Clutter en drummer Evan Devine. Het trio staat nog altijd garant voor een waar rifffestijn.
Dat komt er vanavond ook, al duurt het even voordat het zaakje echt op gang komt. Onder de klanken van Peggy Lee’s ‘Fever’ komen de bandleden op. Waar Komatsu veel energie uitstraalt, ligt dat bij de Amerikanen toch wat anders. De vraag of we hier te maken hebben met een enthousiaste actuele band versus een gearriveerde band die plichtmatig zijn ding komt doen, komt aan het begin op. De band oogt rustig en relaxt. Een beetje te relaxt. Of dat is te wijten aan vermoeidheid omdat het optreden in Willemeen het laatste concert is in een uitgebreide Europese tournee of dat de bandleden wellicht iets geestverruimends hebben genomen, blijft onduidelijk. Maar het komt goed.
Het begin is echter zeer matig, wat deels te danken is aan het opnieuw niet goed afgesteld geluid, waarin bas en drums zodanig domineren, dat de gitaarriffs nauwelijks te horen zijn. Alleen wie aan de kant van Mecum staat, krijgt die riffs goed mee. De pauzes tussen de nummers door zijn te lang, waardoor de energie verloren gaat. Daarnaast heeft Devine problemen met zijn voetpedaal, maar dat probleem is snel opgelost. Uitgezonderd drumbeest Devine oogt het trio minder gedreven dan Komatsu, maar dat is alleen de fysieke verschijning.
Want als Karma to Burn het op de heupen heeft, en dat hebben ze zodra ze spelen, werkt de muziek verslavend. Zodra het geluid wat is bijgesteld, volgt de ene killerriff op de andere, zijn de onontkomelijke grooves niet van de lucht en worden de lijven in de zaal in beweging gezet. Het publiek reageert in het begin vrij lauw, maar halverwege de set heeft de band de aanwezigen toch te pakken met hun simpele maar vette stonermetal die echt geen zanger nodig heeft. Dat laatste zegt wat over de kracht van de instrumentale songs.
De band vergeet zijn hoogtepunten niet en dus horen we sterke live-uitvoeringen van ‘Twenty’, ‘Nineteen’, ‘Thirty One’ en ‘Twenty Eight’. De Amerikanen zijn stijlvast, maar variëren in tempo, dynamiek en intensiteit, waardoor de muziek nergens gaat vervelen. Gitaarsolo’s heeft gitarist Mecum niet nodig, de riffs doen het werk. Het concert had even een aanloop nodig, maar uiteindelijk bewijst Karma to Burn het nog steeds te kunnen. In de twee toegifts pakt de band nog een keer goed uit en daarna kan met een tevreden gevoel op deze mooie stoner-sludge-metal-avond worden teruggekeken.
Opduvel 