LimitedNOISE, 2018
Zanger/gitarist Andrew Plummer maakt al jaren muziek, onder zijn eigen naam, maar ook in de bands Snack Family en World Sanguine Report. Met die laatste band maakt hij een soort donkere avant-garde folk, rock en jazz, die raakvlakken heeft met bijvoorbeeld Tom Waits maar ook met de Nederlandse band De Kift. Een fijn instrumentarium met gitaar, piano, contrabas, drums, trompet en rietinstrumenten maakt het laatste album Third One Rises tot een duister feest om naar te luisteren. Voor de duistere sfeer is vooral Plummer verantwoordelijk, niet alleen door zijn composities, maar zeker ook door zijn stemgeluid.
Van zowel Snack Family als World Sanguine Report maakt ook rietblazer James Allsopp deel uit. Daarnaast heeft hij zijn eigen quintet The Golden Age Of Steam en is hij lid van het Kit Downes Quintet en Nostalgia 77. Plummer en Allsopp vormen samen WSR Redux, een gereduceerde versie van World Sanguine Report. Het instrumentarium bestaat uit elektrische gitaar, basklarinet en stem. Het duo presenteert nu zijn eerste ep, getiteld Lost In A Dream.
Het beperkte instrumentarium maakt dat de bariton van Plummer nog beter tot zijn recht komt dan bij World Sanguine Report. Tegelijkertijd krijgen zowel de gitaar als de basklarinet alle ruimte om nieuw muzikaal gebied te exploreren. De basklarinet, met zijn droge klank toch een van de allermooiste blaasinstrumenten, wordt door Allsopp gebruikt op allerlei manieren: soms strak in het gelid, soms in een vrije rol. De elektrische gitaar geeft de muziek een mysterieus tintje en doet soms het beeld van een verlaten Amerikaanse woestijn opdoemen.
Ondanks de sobere invulling, wordt geen instrument gemist op Lost In A Dream. Het is zelfs prettig dat er geen dwingende beat of ritme van slagwerk of percussie voorhanden is. In ‘Pirate Care’ valt direct het mooie contrast tussen de heldere gitaarklanken en de droge basklarinet op. Plummer zingt op natuurlijke wijze; van zijn stem gaat een enorme zeggingskracht uit. In ‘Aaou Aou’ is aanvankelijk een motief van de basklarinet leidend en speelt de gitaar lange noten. In combinatie met de zang levert dat een donker geheel op. De sfeer heeft iets dreigends, hoewel de muziek niet onheilspellend klinkt. Na circa vierenhalve minuut zet de gitaar aan en soleert de basklarinet daar prachtig overheen.
Veel somberder van toon is ‘No Reason’, waarin het galmende gitaarspel en de trage lijnen van de basklarinet de ondergrond vormen voor de melancholieke melodie van de met overtuiging zingende Plummer, die een groot deel van zijn bereik benut. De emotie in zijn stem klinkt oprecht en het verdriet is bijna tastbaar. Groot is het contrast met ‘Lady Chanson Lane’, waarin de berusting is verdwenen en Allsopp zich van zijn robuuste kant laat horen op basklarinet. Het refrein is volledig unisono. De muzikale sound is donker, gedreven en strijdbaar.
Het intro van de afsluitende titeltrack is volledig voor de gitaar. Pas na een kleine twee minuten voegt de basklarinet zich bij de stem en de gitaar, met veel lucht en een lage klank. De gitaar klinkt bij tijd en wijle mysterieus en het stuk zindert van de ingehouden spanning. Plummer komt qua timbre af en toe wat in de buurt van Nick Cave, maar blijft vooral zichzelf. Het zijn niet de alleen de gespeelde noten die daarvoor verantwoordelijk zijn; de spanning hangt in de lucht, in wat juist níet gespeeld wordt.
Lost In A Dream is opgenomen bij Plummer thuis in Londen, zonder overdubs. Het heeft geleid tot een goudeerlijke, sobere ep die overtuigt op alle fronten. De composities zijn sterk, het instrumentarium zeer fraai, de muzikale uitvoering spannend, de teksten donker en de vocalen expressief maar zonder pathos. Dit smaakt naar meer. Wordt vervolgd?
Opduvel 