Igloo, 2018
Antoine Pierre is een Belgische drummer die speelt in TaxiWars en het David Thomaere Trio en al enkele jaren samenwerkt met Philip Catherine. Hij heeft echter ook zijn eigen ensemble, Urbex genaamd, en daarvan verscheen twee jaar geleden het debuutalbum. Pierre is pas 25 en kan onder de opstomende Belgische jonge garde worden geschaard. Hij neemt daarin wel zijn eigen plaats in. Op Sketches Of Nowhere bewijst hij dat hij als drummer, maar zeker niet in de laatste plaats als componist tot de top van de Belgische jazz behoort.
Op het album is Urbex een octet en dat is muzikaal een waar sterensemble, naast Pierre bestaande uit Jean-Paul Estiévenart (trompet), Bert Cools (elektrische gitaar, elektronica), Bram de Looze (piano, fender rhodes), Félix Zurstrassen (elektrische bas), Frédéric Malempré (percussie), Toin Thys (tenorsax) en Steven Delannoye (tenorsax). In een paar tracks krijgt het achttal ook nog een versterking van Ben Van Gelder (altsax) of Magic Malik (fluit, vocalen).
Pierre maakt verzorgde en kleurrijke jazzcomposities en de uitvoering is idem dito. Het ensemble weet wel raad met het raamwerk dat het geboden wordt en de muzikale invulling is dan ook om door een ringetje te halen. De sound is clean maar niet klinisch en er is binnen de kaders van de compositie ruimte voor improvisaties, solo’s die stuk voor stuk als smaakvol en vindingrijk kunnen worden bestempeld. Het meeste indruk maakt Urbex echter als hecht collectief, waarin ieder zijn plaats weet en ruimte geeft en neemt precies daar waar dat nodig is.
De Belgische drummer/componist kent zijn klassiekers en in zijn composities zijn daar elementen uit terug te horen. De elektrische periode van Miles Davis is een referentie, maar de tijd heeft sindsdien niet stilgestaan en dus geeft Pierre zijn muziek ook een eigentijdse draai. Het meest elektronisch zijn de openings- en slottrack, met Van Gelder op altsax en gesproken Franse woorden. Het zijn relatief korte stukken die de randen vormen waarbinnen de andere composities hun plaats hebben. Vooral opener ‘Dreams Of Sand And Snow (and the horse-sized cat)’ is een spannende compacte compositie.
‘Consequences’ heeft een lekker tegendraads ritme met accentuerende bas en drums. Verder is het een komen en gaan van gitaar- en trompetklanken en elektronica. Gitaar en trompet zijn ook de instrumenten die het wat lome thema voor hun rekening nemen, dat een mooi contrast vormt met de sterke ritmiek. Magic Malik laat zich voor het eerst gelden in ‘Entropy’, hoewel een van de saxen op beschaafde wijze de opening verzorgt.
Pierre’s composities zijn mooi uitgebalanceerd, maar hij vergeet niet om zelf als drummer een voorname rol in te nemen. In het ensemble is zijn spel goed hoorbaar en dat is maar goed ook: complexe ritmes, accenten en razendsnel spel op de cimbalen en snare vormen, ondersteund door de percussie van Malempré, een stuwende kracht en virtuoze basis, waarop de andere muzikanten uitstekend gedijen. Dat geldt ook als even rust wordt gevonden in ‘Aux Contemplatifs’, waarin het beheerste trompetspel van Estiévenart de hoofdrol opeist, prachtig omlijst door gitaar en piano.
Magic Malik hese fluittonen geven het tegelijkertijd hoekige en swingende ‘Green Over Grey’ een scherp randje. Erg fraai is de overgang naar een meer straight forward gedeelte, waarin de trompet een duet aangaat met de vocalen van Magic Malik. Het geluid is steeds transparant en hoeft niet steeds door alle muzikanten te worden gevuld. Zo is ‘Stuck’ een stuk voor drums, bas, gitaar en een solerende piano, uitgezonderd de laatste anderhalve minuut, waarin een gedempte trompet zijn intrede doet en subtiel elektronica in de sound verweven wordt.
Die elektronica speelt een grotere rol in het vervreemdende maar ook mathematische ‘Close Enough’. De zware elektrische bas en het speelse slagwerk geven het onnavolgbare ritme vorm. Diezelfde ritmesectie is ook alomtegenwoordig in ‘Tomorrow’, waarin de Malempré zijn percussieve kunsten tentoonspreidt. Verderop duelleren de twee tenorsaxen, voordat het stuk met het prachtige thema wordt uitgeluid. Het allermooiste wordt echter bewaard voor de titeltrack, die, beginnend met een piano-intro en daarna overgaand op een voortdravend ritme, op magnifieke wijze steeds meer aan intensiteit wint. Pierre excelleert op drums.
Sketches Of Nowhere is een afwisselend, spannend en onvoorspelbaar album dat een grote groep jazzliefhebbers moet kunnen aanspreken. De muziek zoekt geen extremen op maar is zeer avontuurlijk en fenomenaal in de muzikale uitvoering.
Opduvel 