Morctapes, 2018
De uit België afkomstige Glen Steenkiste is lid van Sylvester Anfang en Bow Aether Group. Als solo-artiest maakt hij muziek onder de naam Hellvete en legt hij zich toe op het maken van lange drones. Zo ook op het intrigerende Droomharmonium, dat op 2cd is verschenen bij Morctapes.
Het album is opgenomen bij Steenkiste thuis in St.-Denys en de muziek is gecreëerd op zijn harmonium. De langgerekte klanken die Hellvete daarmee maakt zijn niet donker. Integendeel, ze klinken juist zonnig en ze werken stemmingverhogend. Tegelijkertijd kennen de klanken genoeg diepgang om je hersenen te laten werken. De muziek is aangenaam als je er oppervlakkig naar luistert, maar geeft veel meer geheimen prijs bij aandachtige beluistering.
Het is wel muziek van de lange adem. De klanklandschappen werken het best als ze de tijd krijgen om zich te ontvouwen en hun hypnotiserende werk te doen. Hoewel Droomharmonium een erg lang album is (het is een dubbel-cd van meer dan honderd minuten), staat er geen minuut te veel op. Als een warme deken drapeert de muziek zich om je heen en gaandeweg ervaar je steeds meer de weldaad van de positiviteit uitstralende klanken.
De start van ‘Droomharmonium V’ doet iets anders vermoeden. Na een paar harmoniumklanken is er een abrupte overgang en zijn vogelgeluiden te horen. Het zijn de geluiden van buiten, te horen omdat Steenkiste de ramen open heeft gezet. Hij doet namelijk niet aan overdubs; alles wat te horen is op Droomharmonium is wat de muzikant op dat moment produceerde. Vanuit het onbestendige begin bouwt Hellvete aan zijn drone. Aanvankelijk klinken nog wat percussieve klanken, zoals een kleine gong, maar steeds meer wordt de drone herkenbaar, totdat die na ruim vier minuten alleen overblijft. Verderop in het stuk komen melodieën voorbij, soms op de voorgrond en soms verscholen in de diepte, steeds klinkend als ontsproten uit de drone, met die drone verbonden blijvend en weer terugkerend in de gelaagde klanken.
Het tweede stuk, ‘Droomharmonium VII’, begint met klingelende mini-bekkens, waarachter de constante drone klinkt, iets hoger van toon dan in het eerste stuk. Ook nu verdwijnen de niet tot de drone behorende geluiden na zo’n vier minuten. Het is het vertrekpunt voor de tweede droomreis langs imaginaire landschappen. Gaandeweg voegt Hellvete nieuwe elementen toe aan de steeds voller klinkende drone en na zo’n dertien minuten vallen de contouren van een melodie waar te nemen (en niet meer dan dat). Tegen het einde worden bewegende harmoniumlagen toegevoegd, wat het stuk een levendiger karakter geeft.
In ‘Droomharmonium XIV’ is aan het begin sprake van een pulserende klank die de rust die de muziek uitstraalt wat ontregelt. De klank van de drone is ook wat scherper dan in de voorgaande twee stukken. De muziek krijgt zelfs een gemeen randje als het volume na ruim vier minuten wat wordt opgekrikt. De puls wordt echter vriendelijker en hetzelfde geldt voor de drone, waardoor ook in dit stuk de weldadige klanken overheersen. De scherpte is eraf en de toonhoogte is naar beneden bijgesteld. Of lijkt het allemaal maar zo? Tijdens het ondergaan van de klanken kan de geest je zomaar beduvelen. Gestaag wordt het stuk opgebouwd, op natuurlijke wijze, zodat je als luisteraar niet uit je trance wordt gehaald. Dat gebeurt pas als het stuk is afgelopen.
‘Droomharmonium XVIII’ opent met een patroon van harmoniumklanken, waar een langgerekte klank overheen wordt gelegd die meerlagig wordt; de drone waarop het stuk drijft. Toch blijft een cadans waarneembaar, maar die lost gaandeweg op, zodat uiteindelijk een statische drone overblijft. Waarin overigens wel veel gebeurt, want Hellvete blijft ervoor zorgen dat de drone zo nu en dan van vers bloed wordt voorzien door klanken toe te voegen, andere te laten vervallen, zonder het constante element geweld aan te doen. De intensiteit neemt toe, met name na zo’n achttien minuten, als de drone zijn definitieve vorm lijkt te hebben aangenomen en hard doorklinkt. In het allerlaatste gedeelte keert het patroon van het begin nog even terug.
Droomharmonium telt vier lange stukken, maar is ook te ondergaan als één lange luistertrip. De meeste verschuivingen in het klanklandschap geschieden in alle rust, maar als je even niet oplet is zomaar de klankkleur veranderd. Vaak is het ook wel moeilijk aan te wijzen waar dat gebeurt, want het ontstaat geleidelijk. Het doet er ook niet zoveel toe, belangrijker is dat Hellvete muziek maakt die wonderbaarlijk mooi is, die hypnotiseert en die, zelfs na meer dan honderd minuten drones, doet verlangen naar meer.
Opduvel 