Rough Trade, 2018
Het Amerikaanse viertal Parquet Courts blijft qua productie keurig op koers liggen, want het nieuwe album Wide Awake! is het zevende album in de zeven jaar dat de band bestaat. Dan tellen we gemakshalve de plaat die het kwartet maakte als Parkay Quarts (Content Nausea, 2014) en de samenwerking met Daniele Luppi (Milano, 2017) mee. Gestart als energieke indierockband met lichte punkinvloeden, liet de band op het vorige reguliere album Human Performance (2016) een ontwikkeling horen naar meer (indie)popgerichte songs.
Voor het nieuwe album werkte Parquet Courts samen met producer Danger Mouse, bekend van zijn werk met onder andere U2 en The Black Keys, maar wie nu denkt dat hij een groot stempel op de sound van de band heeft gedrukt, heeft het mis. Gelukkig, want de in Brooklyn residerende groep moet het hebben van zijn wat rammelende sound. Voorheen konden vergelijkingen met Pavement en The Velvet Underground worden gemaakt, maar op het nieuwe album gaan die vergelijkingen mank. Parquet Courts heeft zo langzamerhand zijn eigen sound en die mag als referentiepunt voor anderen gaan gelden.
Ten opzichte van Human Performance maakt Wide Awake! een veelzijdiger en energieker indruk. Niet dat er iets mis was met de voorganger, maar op de nieuwe plaat wordt het allemaal nog iets pakkender, puntiger en gedrevener neergezet. Opvallend is dat Andrew Savage, in ieder geval vocaal, het heft stevig in handen heeft. De enige song waarin duidelijk de hand van Austin Brown is te herkennen, is ‘Mardi Gras Beads’, waarin dromerige sixties pop gemixt wordt met jaren negentig indie/slacker-rock.
Hoewel Wide Awake! een veelzijdig album is, is de plaat ook goed in balans, al zal dat geen doel op zich zijn geweest. De invloeden lopen uiteen van dub/reggae in ‘Before The Water Gets Too High’ en ‘Back To Earth’ en onbeschaamde funk in het zeer dansbare en opwindende titelstuk. De bas vormt een belangrijke factor in de muziek en Sean Yeaton legt de ene na de andere aanstekelijke baslijn neer. In ‘Violence’ is de invloed van The Stranglers ten tijde van ‘Peaches’ en ‘Nice ’n Sleazy’ te horen. Opvallend is verder de samenzang die onder andere in hetzelfde stuk is te horen. Vocaal klinkt Savage bevlogen, de urgentie spat van zijn voordracht en zijn woorden af.
Want ook tekstueel laat Savage zich gelden. Zijn teksten stemmen tot nadenken. Er is ruimte voor (zelf)reflectie en een volwassen kijk op aardse zaken. De zanger/gitarist is duidelijk ouder geworden en dat resulteert zelfs in een song over vergankelijkheid, ‘Death Will Bring Change’, waarin hij zingt “Before this wreck / I found peace in my health / now my insides rebel”. Het kinderkoor dat een paar regels meezingt, lijkt als tegenwicht te dienen en zorgt ervoor dat het niet te serieus en zwaar op de hand wordt. De volwassener en vooral ook zachtaardiger Savage komt ook naar voren in afsluiter ‘Tenderness’ (“Well I can’t count how many times I’ve been outdone by nihilism” en “I need the fix of a little tenderness”). Het is een fraaie song, met een catchy pianomelodie en en lekker gitaarritme.
De ‘oude’, energieke Parquet Courts is er overigens nog steeds, getuige opener ‘Total Football’, ‘NYC Observation’ en ‘Extinction’: energieke, rammelende uptempo songs die op Light Up Gold of Sunbathing Animal niet zouden hebben misstaan. In dezelfde categorie valt ook het tweeluik ‘Almost Had To Start A Fight/In And Out Of Patience’, klinkend als één song met een fraaie tempoversnelling halverwege. Dat wordt dan weer gevolgd door het bedachtzamer ‘Freebird 2’, een van de allermooiste songs van de band, ontroerend in muzikale pracht en tekstuele finesse.
Het mag duidelijk zijn: Parquet Courts overtreft zichzelf op Wide Awake! Het is knap hoe de band verschillende invloeden heeft verwerkt in zijn kenmerkende sound. Er zijn legio mogelijkheden binnen het muzikale kader van Parquet Courts, dat dus veel ruimer is dan gedacht. Met die wetenschap kunnen we van deze band nog veel moois verwachten in de toekomst. Tot die tijd is het volop genieten van dit topalbum.
Opduvel 