Poor Little Music, 2018
Vanuit het Spaanse Málaga opereert de Griekse muzikant Achilles Polychronidis (of Achilleas Polychronidis of simpelweg akipo, Opduvel houdt hier de naam aan die op de cassette staat vermeld). Hij is de saxofonist van het duo Skullfuck (met Daniel Vega op drums) en is ook op dat instrument te horen op de laatste twee uitgaven van Orthodox (Supreme en Kréas, de fysieke release van de laatste moet nog verschijnen). Tevens werkte Polychronidis samen met Nacho Jaula, Rob Michalchuk, Sinao, Joel D’D en AG Davis.
Maar ook solo is de Spaanse Griek actief, getuige het twee jaar geleden verschenen Annoy, een album met door merg en been gaande saxnoise, en Locked Inside A Hungry Horse, waarop hij met een sax en effecten elektronische en akoestische mogelijkheden verkent. Minder dan een jaar later verschijnt The Being as just present-at-hand and no more as ready-to-hand op cassette bij het Canadese label Poor Little Music. De opnames zijn overigens gemaakt in Málaga en opgenomen, ge-edit en gemastered door Nacho Jaula, die door Polychronidis “mijn geheime manager” wordt genoemd. De cassette is verdeeld in twee stukken van iets meer dan vijftien minuten en waarvan de titels samen de albumtitel vormen.
Polychronidis is een experimenteel saxofonist die een hels kabaal uit zijn instrument kan halen, al dan niet met hulp van elektronische effecten. Zijn muziek is lastig te categoriseren, compromisloos en zeer eigenwijs. Dat kan leiden tot extreme, tegen de pijngrens liggende muziek, zoals is te horen op Annoy, maar ook als de saxofonist minder luidruchtig in de weer is, zoals op Locked Inside A Hungry Horse, is zijn muziek verre van gemakkelijk. Op de nieuwe cassette wordt het klankenexperiment weer een andere richting opgeduwd.
Net als op de vorige soloplaat, vormt de akoestiek van de ruimte waarin Polychronidis zich bevindt een onderdeel van de muziek. De toon van de saxofoon is aanvankelijk enigszins hees en wordt elektronisch bewerkt. Er is veel galm, niet alleen van de sax, maar ook van de percussie, die zo te horen bestaat uit toms, een kleine gong en bekkens. Die percussie is er niet om ritmische patronen te fabriceren, maar blijft vaak in abstracte patronen hangen en legt meer accenten dan dat een beweging voorwaarts wordt gecreëerd.
Polychronidis heeft veel belangstelling voor de hoge tonen van zijn sax, want het topregister wordt vaak aangesproken, gillend en schreeuwend. Meer nog dan op zijn voorgaande albums, is de elektronische component belangrijk, waardoor bijvoorbeeld saxklanken tegelijkertijd zijn te horen. Veelvuldig wordt gebruik gemaakt van delay, het echoënde effect dat hier ook een ruimtelijk effect geeft. Daarnaast wisselt de muzikant repeterende patronen af met incidentele ingevingen.
Een enkele keer weet de saxofonist zijn instrument bijna als overvliegende meeuwen te laten klinken, terwijl een paar flinke tom- en bekkenslagen eraan worden toegevoegd. In het tweede gedeelte gaan de hoge saxklanken een overheersende rol spelen, waardoor een drone-effect ontstaat, hoewel strikt genomen geen sprake is van een drone. Daarvoor zijn de klanken te beweeglijk en te onrustig. De percussie is nu ook luidruchtiger en nog prominenter aanwezig. Zowel op toms als op bekkens worden kleine patronen neergelegd en even wordt zelfs een ritme gecreëerd. Daarna worden saxklanken uit het middenregister aan het geheel toegevoegd.
Zo halverwege kant B van de cassette heeft Polychronidis je als luisteraar volledig bij de strot, blijken die hoge schreeuwklanken van de sax een hypnotiserend effect te hebben en is er geen ontkomen meer aan. Tijd voor een volgende fase, waarin de muzikant fluitklanken toevoegt aan het meerlagige geluidsexperiment. In het laatste gedeelte voegt hij daar ook zijn neuriënde stem aan toe. De saxofonist heeft zijn werk uitstekend opgebouwd en de meervoudige klanken, hoe onconventioneel ook, klinken steeds meer als een weldaad voor de oren.
De muziek is al improviserend tot stand gekomen, maar Polychronidis heeft steeds een duidelijk idee van waar hij met zijn muzikale strapatsen naartoe wil. Hij bevindt zich al musicerend in het hier en nu maar nergens verzandt hij in oeverloos geëxperimenteer. Geëxperimenteerd wordt er natuurlijk volop, maar – zo lijkt het – met het grotere plaatje in gedachten. Uit ogenschijnlijk losse componenten (lage toms, bekkens, hoge saxklanken) wordt muziek gecreëerd die je gaandeweg verovert en meevoert in de muzikale wereld van deze uitzonderlijke en (pijn)grensverleggende muzikant.
The Being as just present-at-hand and no more as ready-to-hand bandcamp
Opduvel 