Luxor Live, Arnhem
Zondag 20 mei 2018
“We’re gonna rock and have a whole lot of fun”, zong Mother’s Finest ruim veertig jaar geleden in ‘Piece Of The Rock’, afkomstig van hitalbum Another Mother Further. Anno 2018 is de band nog springlevend, zo blijkt vanavond in Luxor Live in Arnhem, waar de band – met nog opvallend veel originele leden – een energieke show neerzet waar menige jonge band een puntje aan kan zuigen.
Mother’s Finest doet dat ten overstaan van een uitverkochte zaal met een ouder publiek. Het aantal jonge mensen is op twee handen te tellen. Je zou de band als nostalgie-act kunnen zien en voor veel mensen, waaronder Opduvel, is het ook een stuk jeugdsentiment, maar de betiteling heeft een negatieve connotatie die in dit geval misplaatst is. De in 1972 opgerichte bad uit Atlanta, Georgia, heeft in Nederland trouwe fans die elk concert in ons land bezoeken. Zij zijn op de voorste rijen te vinden. Verder naar achteren bestaat het publiek deels uit mensen die een avondje uit zijn. Er moet nodig worden bijgekletst.
Het grootste deel van de mensen komt voor de oude hitsongs en natuurlijk speelt Mother’s Finest die. De nadruk van het concert ligt sterk op Another Mother Further, waarvan liefst zes van de acht songs worden gespeeld. Opvallend is dat de andere songs, toch niet allemaal even bekend, ook in goede aarde vallen. Dat zal deels ook komen door het aanstekelijke enthousiasme van de band, die toch al duizenden concertpodia heeft bestegen maar nog steeds positiviteit en vooral veel speelplezier uitstraalt.
Vanaf opener ‘Funk A While’ gaat de band er vol voor. Het geluid is niet helemaal optimaal, maar redelijk goed en de stem van Joyce Kennedy komt goed naar voren. Op de stem van de bijna zeventigjarige zangeres zit nauwelijks sleet en in ‘Burning Love’ en ‘Truth It’ll Set You Free’ krijgt zij volop de kans haar vocale kwaliteiten te etaleren. De band wordt ondersteund door twee uitstekende achtergrondzangeressen. Het podium in Luxor Live is niet zo groot, dus die twee zangeressen gaan half schuil achter een paar geluidsboxen. Vanaf ‘Mickey’s Monkey’ is het aan Glenn Murdock om tijdens een aantal songs de leadvocalen voor zijn rekening te nemen. Zijn stem stem heeft wat aan kracht verloren en komt iets minder goed door dan die van Kennedy, maar het volstaat.
Murdock en Kennedy vragen regelmatig om publieksparticipatie (meezingen, handen in de lucht, klappen) en krijgen respons. Het blijft gelukkig binnen de perken, evenals het aantal en de duur van de solo’s. Gitarist Moses Mo krijgt een paar keer een solomoment, waarin hij met capriolen als het bespelen van het instrument met de tanden de showman uithangt. In de toegift mag ook bassist Jerry Seay soleren. De solo’s zijn gelukkig niet zo lang dat ze de vaart uit het optreden halen.
De band vindt een goed evenwicht tussen zijn funky, soul- en zelfs gospelachtige kant en zijn hard rockende kant. Van het stevige album Iron Age wordt niets gespeeld, dus helaas geen ‘Evolution’ of ‘Movin’ On’. Wel rockt de band hard in ‘Breaking Down The Wall’, bijna de ultieme funkrock-song waarin duidelijk wordt hoe schatplichtig een band als Living Colour is aan Mother’s Finest. De sterke song is niet op een van de reguliere albums te vinden, maar afkomstig van de soundtrack van de film Rockin’ The Wall.
Het einde van de set is voorspelbaar, maar wie maalt erom? Eerst de onvermijdelijke ballad ‘Thank You For The Love’, een mooi duet van Murdock en Kennedy, en daarna de twee grote hits ‘Baby Love’ en ‘Piece Of The Rock’, die na al die jaren nog bezield worden gebracht en waarin de vocale kwaliteiten van het tweetal nog maar eens worden onderstreept. De band weet hoe een set op te bouwen en het publiek op te zwepen. Het dak is eraf gespeeld en uiteraard moet de band terugkomen voor een toegift.
De aankondiging van Murdock gaat helaas verloren in de gezellig keuvelende menigte, maar zodra de muziek weer klinkt is alles weer in orde. De bassolo had wellicht beter iets eerder in de set kunnen plaatsvinden, maar echt storen doet het niet. Met ‘Somebody To Love’ (van Grace Slick & The Great Society) besluit Mother’s Finest zijn zeer geslaagde optreden. Her en der ziet het er wat ingestudeerd uit, maar de energie en de geestdrift zijn er na al die jaren nog steeds. A whole lot of fun indeed.
Opduvel 