Vacant Fulfilment, 2018
Warren Schoenbright is niet, zoals de naam doet vermoeden, een persoon maar een experimenteel noisetrio uit Londen, opgericht in 2014 en bestaande uit Alex Virji (bas en vocalen), Matthew Pasternakiewicz (elektronica) en Daniel McLennan (drums). De uitgaven van het trio zijn meestal van ep-lengte en ook de nieuwe plaat kan als een ep worden bestempeld.
Excavations is bedacht naar aanleiding van een verblijf van de band in het Florence Arts Centre, dat gevestigd is Egremont, Cumbria (noord-west Engeland) op de plaats waar voorheen in de Florence Mines hematiet (ijzererts) werd gewonnen. De mijn sloot in 2007, maar de restanten van de machinerie zijn er nog en doen herinneren aan de duizenden mannen en vrouwen die ooit de grote industrieën van de grote steden van brandstof hebben voorzien.
Warren Schoenbright vond inspiratie in de omgeving waar men een week vertoefde. De schoonheid en het pittoreske van het gebied worden doelbewust niet verklankt; het trio wil juist het machinepark weer tot leven wekken en het zijn industriële lawaai opnieuw laten uitbraken. Dat gebeurt in een bijna vijfentwintig minuten durende track, die als een post-industriële, sludgy noise-wals over je heen dendert, maar die in alle lawaai ook voldoende variatie laat horen.
Percussie, klinkend alsof iemand met licht materieel aan het werk is in de mijn, en een elektronische drone openen Excavations, maar al snel wordt duidelijk waar de nadruk op ligt: een zware baspartij en dito drumslagen zorgen voor een machinale opdoffer die hard aankomt. Repetitie is een belangrijk onderdeel van de muziek, maar daartoe beperkt het trio zich niet. Terwijl de bas het strakke ritmische patroon blijft herhalen, zorgen de drums voor beweging en klinkt de percussie van het begin als een verlichtend element door de muziek heen.
Na zesenhalve minuut valt het even stil en zijn vogelgeluiden te horen. Maar niet lang, want de volgende fase is aangebroken en die is niet minder hard dan de eerste. De elementaire noten en slagen van bas en drums worden voorzien van elektronische klanken. Waar het begin industrieel aandeed, komt nu de noiserock in volle glorie bovendrijven. Virji voegt er een schreeuw aan toe.
Daarna wordt gas teruggenomen en krijgen de klanklandschappen die Pasternakiewicz creëert meer ruimte. Je waant je in een donkere en vochtige mijnschacht, waar de werkzaamheden even stilliggen. In dit gedeelte toont het trio dat het niet louter harde noise kan produceren maar ook subtieler te werk kan gaan en spanning kan opbouwen. Virji speelt lange tonen op zijn bas, die nu meer naar achteren in de mix staat, daarmee ruimte gevend aan McLennan, die een vrije rol heeft en zelfs als een freejazzdrummer klinkt.
En vervolgens verrast met een schitterend ritmisch patroon, waarmee hij de kar weer op gang trekt. De muziek blijft zwaar, maar het tempo gaat omhoog. Een elektronische drone duikt op, de bas ronkt en resoneert. De drums denderen en donderen, klateren en kletteren, zijn werkelijk overal. In de laatste minuut is het rustig, keren de vogelgeluiden terug, is er nog een laatste ritme van de drums en een laatste stuiptrekking van de elektronica.
De patronen van de bas en de drums die Warren Schoenbright op Excavations neerlegt, kunnen repetitief zijn, maar veranderen steeds van vorm, waardoor van monotonie geen sprake is. De elektronische component en field recordings zijn veelzijdig en effectief, overheersen niet en passen goed bij het geweld van bas en drums. Door af en toe rust in de muziek aan te brengen, wint die juist aan kracht. Dit is een uitstekende plaat voor wie tegen een stootje kan.
Helaas wordt het Florence Arts Centre met sluiting bedreigd. Warren Schoenbright doneert de opbrengst van Excavations in het geheel aan het kunstencentrum, maar de ep is het geld sowieso meer dan waard.
Opduvel 