Melkweg, Amsterdam
Zondag 6 mei 2018
Toundra is een Spaanse rockband die vaak onderweg is in Europa, waarbij Nederland helaas niet elke keer in het tourschema wordt opgenomen. Erg veel publiek trekt de band in ons land ook niet. Volledig ten onrechte, want de instrumentale post-rock (bij gebrek aan een betere omschrijving) van het viertal is stevig, dynamisch en overweldigend en wordt met veel geestdrift voor het voetlicht gebracht.
Onlangs verscheen het vijfde Toundra-album (Vortex), als we de plaat met flamencozanger Niño de Elche onder de noemer Exquirla niet meetellen, en de nieuwe plaat is reden om weer op tour te gaan. Gelukkig wordt deze keer Nederland wel aangedaan en dat brengt de band in de kleine bovenzaal van de Melkweg in Amsterdam. Het doet goed te zien dat de populariteit van de Madrilenen stijgende is, want de zaal is met een dikke honderd bezoekers behoorlijk gevuld. Een deel van die bezoekers blijkt overigens Spaanstalig.
Een voorprogramma is er niet en dus trapt Toundra exact om half negen af met ‘Cobra’, afkomstig van de nieuwe plaat. Een aanloop nemen is er niet bij; de band gaat er meteen vol op. Na dat stormachtige begin wordt even gas teruggenomen, om daarna nogmaals fel uit te halen. Dat is wat Toundra onderscheidt van veel post-rockbands: er wordt vaak vol en lang doorgehaald en de muziek is gebaseerd op melodie en ritme en minder op sfeer, zoals bij andere post-rockbands het geval is.
Aan inspiratie geen gebrek vanavond in de Melkweg. De band oogt fris en fanatiek en vooral straalt het speelplezier van de mannen af. Na ‘Cobra’ volgt ‘Tuareg’, dat een beetje hetzelfde stramien volgt maar wat donkerder klinkt. Na dat nummer is de band genoodzaakt om even te pauzeren door wat problemen met elektronica. Gelukkig weten de bandleden dat euvel snel te verhelpen en kan het optreden verder zonder onderbreking worden afgewerkt.
Het verschijnen van Vortex betekent uiteraard dat de nadruk tijdens het optreden op dat album ligt. De helft van de gespeelde nummers is afkomstig van die plaat. De vraag is welke ‘oudjes’ de band nog speelt. Vanavond heeft Toundra een goede hand van kiezen. Van het voorlaatste album worden twee van de sterkste tracks gespeeld. ‘Kitsune’ en ‘Strelka’ zijn twee fraai opgebouwde stukken waarin de kracht van de groep goed naar voren komt. Daar tussenin krijgen we een echt oudje voor de kiezen: ‘Bizancio’, de afsluiter en een van de hoogtepunten van II. Live geen akoestische gitaar en cello zoals op de albumversie, maar een energieke uitvoering die geen gemis doet voelen.
‘Kingston Falls’, afkomstig van de laatste plaat, is wat langzamer en het eerste gedeelte vormt een kort en mooi melodieus rustpunt in de set. Wel valt op dat de gitaren ten opzichte van elkaar niet helemaal zuiver gestemd zijn, een klein minpunt dat in de hardere gedeelten niet erg opvalt. Waar voorheen het lange ‘Mahgreb’ van het tweede album een prominente plaats had in de setlist, wordt die functie nu vervuld door ‘Mojave’ van Vortex. Het is een indrukwekkend stuk dat begint met elektronische drums en synths, een paar keer van kleur verschiet en uitmondt in een zinderende finale.
Van het sterke derde album heeft Toundra nog niets gespeeld, maar dat wordt goedgemaakt met ‘Cielo Negro’, dat eindigt met een overdonderende metalriff. Het is het laatste stuk van de reguliere set, maar het publiek is dolenthousiast en wil meer. En dat krijgt het, want met het van II afkomstige ‘Zanzibar’ en het slotstuk van het laatste album ‘Cruce Oeste’ worden nog twee meeslepende stukken toegevoegd aan de meer dan geslaagde set.
Bij Toundra gaan live – hoe goed de band ook speelt – wat subtiliteiten van de albums verloren en ook is de sound niet zo helder als op de goed geproduceerde platen. Daar staan echter de tomeloze inzet, de kracht van de songs en het aanstekelijke enthousiasme tegenover. De band toont zich dankbaar en doet na afloop goede zaken bij de merchandise. Laat ze Nederland bij de volgende tour niet overslaan.
Opduvel 