Thrill Jockey, 2018
Wrekmeister Harmonies’ J.R. Robinson ziet het leven als een lang, geleidelijk proces van verval. Lichtheid verdwijnt in duisternis, terwijl onschuld ten prooi valt aan het kwaad van de moderne samenleving. Zijn muziek weerspiegelt niet alleen dit wereldbeeld, maar ook zijn emotionele reactie erop, zo is te lezen op de bandcamp-pagina van de band. Op dit album uit die zienswijze zich op berustende wijze; het onvermijdelijke wordt onder ogen gezien en geaccepteerd, zo lijkt het. Toch zit er veel woede en verdriet in de muziek.
Wrekmeister Harmonies zet met het nieuwe album The Alone Rush een volgende stap in zijn ontwikkeling en dit keer is het een grote. Waar voorheen een enkele compositie een half of zelfs een heel album vulde, werd op het vorige album, Light Falls uit 2016, met die traditie gebroken en voor wat kortere stukken gekozen. Ook op The Alone Rush is de band korter van stof, al overschrijden vier van de zes stukken nog steeds de zevenminutengrens.
De kern van Wrekmeister Harmonies wordt gevormd door Robinson en Esther Shaw. Op de vorige platen en live lieten zij zich bijstaan door een aantal gastmuzikanten. Op het nieuwe album is dat er nog maar een: Thor Harris, bekend van Swans, is verantwoordelijk voor percussie en klarinet. Een belangrijke rol is deze keer weggelegd voor vocalen, dat wil zeggen de bariton van Robinson, qua klankkleur ergens liggend tussen Nick Cave en Stuart Staples (Tindersticks).
Robinson en Shaw hebben in de afgelopen tijd te maken gehad met het overlijden van een familielid en het verzorgen van een chronisch zieke dierbare. Wellicht is dat de reden dat The Alone Rush zeer somber gestemd is. De muziek is veelal ingetogen, maar wel bol staand van ingehouden spanning. Een uitbarsting ligt op de loer, maar komt er maar zelden. Als die er komt, zoals in het lange ‘Forgive Yourself And Let Go’, dan is dat geen overweldigende en verlossing brengende uitbarsting, maar meer een uiting van boos verdriet, waarna sombere berusting volgt.
De soms zeer spaarzame muzikale aanpak, met een glansrol voor het gevoelvolle vioolspel van Shaw, mist zijn emotionele uitwerking niet. Instrumenten als orgel, accordeon en klarinet zijn belangrijk als sombere sfeermakers, terwijl de gitaar wat minder prominent aanwezig is in vergelijking met de vorige albums. Bombast is er niet of nauwelijks. Verlies en isolement zijn de thema’s die op donkere wijze worden vertolkt.
Hoewel The Alone Rush uit zes stukken bestaat, laat het album zich het best als een geheel beluisteren. Het album is zorgvuldig opgebouwd en de volgorde van de songs is essentieel. Veel verscholen pracht komt aan het licht bij herhaalde beluistering, al gaat het hier om melancholieke of zelfs depressieve schoonheid die op de beste momenten echt ontroert. De nieuwe Wrekmeister harmonies is een emotionele plaat die wellicht niet iedereen direct zal aanspreken. Het is echter een plaat die oprecht en geïnspireerd overkomt en per draaibeurt aan kracht wint.
Opduvel 