Zona Watusa / Hidden Track, 2018
Onder de naam Rayo-60 maakt de uit Barcelona afkomstige Ander Agudo zijn persoonlijke muziek. Sinds 2013 zagen vijf uitgaven het daglicht, waaronder Los Mares de Sonora. Dat album verscheen in maart 2017 digitaal, maar is nu ook op cassette te verkrijgen bij het nieuwe label Zona Watusa en bij Hidden Tracks.
De muziek op het album is geïnspireerd op het boek De Parel van John Steinbeck. Volgens de begeleidende tekst betreft het een persoonlijke ode van Rayo-60 aan de zee. Nu klinkt de muziek niet als de zee, dat zou te gemakkelijk zijn. Je kunt het er wel in horen, maar van louter ruisende golven is geen sprake. Golven zijn er echter wel. Elektronische golven, voortgebracht door het veelvuldig gebruik van de laagfrequente oscillator van de Juno-60 synthesizer van de muzikant.
Rayo-60 geeft zijn muziek een emotionele lading mee en de klanken vertellen een verhaal. De gebeurtenissen/stadia in het boek van Steinbeck worden door Agudo op zijn eigen, zeer persoonlijke wijze verklankt in vijf tracks die duidelijk van elkaar verschillen. Het meest puur ambient/drone is de opener ‘La Cancion de La Perla Posible’. De grondlaag is niet strak, maar trillend. In de lagen die daaraan worden toegevoegd, is een constante spannning aanwezig. Een patroon van een paar tonen brengt verlichting en hoop, maar moet zijn best doen om boven de geluidslagen uit te komen. In de laatste minuut verandert het stuk drastisch van vorm. Een percussieve klank, alsof op een stalen buis wordt geslagen, domineert het geluid.
Het is de overgang naar het minder vriendelijke ‘Polaris 7’, waarin de zee zijn negatieve invloed op het menselijk lichaam lijkt uit te oefenen. Een gevoel van duizeligheid of zeeziekte kan de kop opsteken door het samenvoegsel van klanken, dat zowel fascineert als een bijna misselijkmakend effect teweegbrengt. Met een beetje fantasie waan je je ziek aan dek van een schip dat ronddobbert op een ruige zee. Klanken zwellen aan en sterven weg of glijden naar een andere toon toe. Uit de klankenlagen ontstaat een ritme en een melodisch patroon, een uitweg biedend uit de ongemakkelijke klanken.
‘Brujulear’ is gedeeltelijk gebouwd rondom een repeterend percussief motief. Het stuk is opvallend melodieus en songgericht. Dat geldt niet voor ‘Movimiento Hacia El Rojo’, een ambientstuk dat veel dreiging bevat. Rondom een drone worden vervreemdende klanken aangebracht die een draaierig gevoel suggereren of zelfs bewerkstelligen. Gaandeweg worden melodische patronen in de klankenwereld geweven en krijgt de muziek een beweging voorwaarts. De draaiende klanken zijn echter nog niet helemaal weg en het contrast zorgt voor een zinderende spanning.
‘Serpientes de Mar’ besluit het korte album op onheilspellende wijze. De dreigende drone gaat vergezeld van een a-ritmisch patroon leggende klanken die bijna wanhopig klinken. De elektronische wanhoopskreten worden steeds meer overstemd door lange, bijna als menselijke stemmen klinkende tonen die een sombere berusting uitstralen, alsof je je bij het onvermijdelijke neer moet leggen. Er resteert echter nog wat verzet.
De muziek op Los Mares de Sonora is rijk aan verbeeldingskracht en Rayo-60 weet met elektronische componenten echte gevoelens op te roepen. Er wordt een beroep gedaan op het voorstellingsvermogen van de luisteraar, maar het moet niet moeilijk zijn om beelden langs het netvlies te laten gaan die passen bij de muziek. Het is fijn dat dit uitstekende album een jaar na dato alsnog op een fysieke geluidsdrager verschijnt.
Opduvel 