Relapse, 2018
Hoe vaak kun je dezelfde plaat maken? Wrong uit Miami doet op zijn tweede album Feel Great wat het op het debuut ook al deed. Is dat erg? Nee, niet echt. Voorlopig niet althans, maar de beperkingen zijn duidelijk en zouden de band in de toekomst wel eens kunnen opbreken. Toch is de beperkte stijl ook de kracht van de band en daarom is het tweede album gewoon weer lekker. Er zijn overigens wel wat verschillen op detailniveau.
De sludge metal, post-hardcore en noiserock in de stijl van Helmet moet het hebben van de riffs, uitgeklede – dat wil zeggen tot de essentie teruggebrachte – songs en strak spel. Dat zit allemaal wel snor bij Wrong. In een klein half uur worden elf nieuwe krachtige tracks op de wereld losgelaten en daar zitten geen missers tussen. Echte hoogtepunten overigens ook niet, de kwaliteit is over de hele linie constant.
Wat Wrong in ieder geval goed doet, is wisselen in tempo terwijl de energie op peil blijft. Na de langzame titeltrack volgt bijvoorbeeld het uptempo ‘Upgrade’. In het zeer korte ‘Crawl Instead’ wordt zelfs nog een versnelling hoger geschakeld. Net als op het debuut is de sound kaal en agressief, maar iets minder lomp. Of dat een voordeel of een nadeel is? Het is maar hoe je het bekijkt. Nadeel is dat de plaat iets minder hard binnenkomt dan die van twee jaar geleden, voordeel is dat er iets meer lucht is binnen de songs. Dat komt de herkenbaarheid ten goede.
De jaren negentig waren rond op Feel Great. Met het snelle ‘Come Apart Mend’ zou Wrong in het post-grungetijdperk van half jaren negentig hoge ogen hebben gegooid. Het is een van de songs die bewijst dat de band weliswaar schatplichtig is aan Helmet, maar beslist geen aftreksel is van die band. Mooi is de portie gitaarnoise die de band over de luisteraar uitstrooit aan het eind van ‘Zero Cool’, een welkome onderbreking van de voornamelijk uit beukende riffs bestaande songs. In die songs is overigens vaker dan voorheen plaats voor korte gitaarsolo’s.
Zo nu en dan brengt Wrong wat meer melodie aan in zijn nummers, zoals in ‘Gape’. Het pakt goed uit en gaat niet ten koste van de energie of de agressie, wat vooral te danken is aan de geweldig krachtige ritmesectie. De groep klinkt in de song wel meer als een jaren negentig indiegitaarrockband dan als een sludge metal- of noiserockband. De song is sterk en bas en drums hakken flink door, dus geen nood. Waar op Wrong in het laatste nummer voor een echte stijlbreuk werd gekozen, gebeurt dat op Feel Great niet, tenzij je het serieus overschrijden van de vierminutengrens als een stijlbreuk wenst te beschouwen. ‘Anaerobic’ is een krachtige, noisy en sludgy gitaarrockparel die op een plaat van Unsane niet zou misstaan.
En dus is de conclusie duidelijk: Wrong brengt ten opzichte van het debuut niets nieuws onder de zon, al zijn er wat kleine accentverschuivingen. Het album overdondert aanvankelijk minder dan het debuut, maar de kwaliteit van de songs en van het album als geheel maakt die eerste indruk ongedaan. Feel Great is een half uur genieten van tot de essentie teruggebrachte, krachtige en herkenbare songs die nooit te lang duren. Als geheel is het album misschien zelfs iets beter dan het debuut, maar dat zal de tijd moeten leren.
Opduvel 