Taverna/Boring Machines, 2018
Sinds eind 2007 maakt Paolo Monti muziek onder de noemer The Star Pillow. Die muziek is in de afgelopen tien jaar bij verschillende labels verschenen (Midira, Paradigms, Setola Di Maiale, Time Released Sound, Dead Vox). Ook is regelmatig muziek van het eenmansproject uitgegeven door Taverna Records. Daar is ook het nieuwe album verschenen (en bij Boring Machines op vinyl), waarop de muziek van de Italiaan redelijk vertrouwd klinkt maar hij toch weer wat andere accenten legt dan voorheen.
The Star Pillow creëert met gitaar en elektronica drone/ambient soundscapes. Het project is naar eigen zeggen gestart met als doel om expressiemogelijkheden en relaties tussen geluid, ruimte en menselijke emoties te onderzoeken. Daar zit wel wat in, want de muziek die Monti maakt is niet van het berekenende soort. Althans, zo klinkt het niet. Ongetwijfeld zal de muzikant zorgvuldig zijn muzikale pad kiezen, maar hij zorgt er in elk geval voor dat zijn klanken gevoel uitstralen, emoties bevatten.
Dat bleek op de vorige albums zo te zijn en ook live weet de Italiaan echt te ontroeren, getuige bijvoorbeeld de sterke set die hij speelde tijdens H.A.N.S II, het Harmonics And Non Adaptive Sounds Festival dat afgelopen zaterdag plaatsvond in Diepenheim. Daar creëerde de rust uitstralende Monti muziek waarin tot drie keer toe, op verschillende wijze, werd gebouwd aan een climax.
Symphony for an Intergalactic Brotherhood bevat drie improvisaties die door de Italiaanse muzikant op één ochtend zijn opgenomen en gemixt, al zou je dat niet zeggen, want de muziek klinkt als nauwkeurig en gedetailleerd geconstrueerd. Klinisch klinkt het echter allerminst. Het geluid is een steeds evoluerende reeks gitaardrones die lijkt op te stijgen boven de aardse atmosfeer, op zoek naar andere beschavingen om in vrede mee te leven, aldus Monti.
Beluistering met een goede koptelefoon wordt aanbevolen, want de muziek van The Star Pillow bevat veel details die je anders zouden kunnen ontgaan. Zoals de licht ontregelende geluiden op de achtergrond in ‘My Dear Elohim’. Monti speelt een heel traag motief op gitaar, ondersteund door een gitaardrone die steeds gelaagder wordt. Het motief blijft lang intact, wordt door een andere stem meegespeeld of overgenomen, maar lost gaandeweg op in de veelheid van klanken. Door zijn gitaar met een strijkstok te bewerken, weet Monti het geluid van een viool te benaderen. De soundscape zwelt aan en neemt bijna orkestrale proporties aan. Bijna, want de Italiaan waakt ervoor om orkestmuziek te maken. Wel is sprake van een weldaad aan klanken en de suggestie die Monti geeft over het opstijgen boven de atmosfeer, lijkt zowaar werkelijkheid te worden, een gevoel dat wordt versterkt door hoge glijdende tonen en psychedelische klanken die de drone een spacey effect geven. Het geheel is van een ontroerende pracht.
‘An Intergalactic Handshake’ is een relatief kort stuk (bijna vijf minuten), dat begint met een simpel gitaarpatroon. Dat patroon wordt naar de achtergrond verdreven als Monti het aantal lagen laat toenemen. Het is een vredig, positiviteit uitstralend stuk dat ingeklemd tussen de twee langere stukken uitstekend gedijt.
Het laatste kwartier is voor ‘From Dust to Stars’, dat met een lage gestreken klank start, waarmee een duistere sfeer wordt geschapen. Je ziet als het ware het kosmische stof door het heelal zweven, dat stof dat vaste vorm moet gaan aannemen om sterren te kunnen vormen. Dat gebeurt ook met de muziek die door de manier waarop Monti zijn lagen aanbrengt, uiteindelijk wordt samengevoegd tot een massief geheel. Het is een overweldigende luistertrip die behoorlijk noisy vormen aanneemt, het gaat immers om enorme krachten die worden verklankt. Donkere stofwolken ontsnappen uit de grote massa en gassen komen vrij. The Star Pillow weet het allemaal te suggereren.
De gitaardrones van The Star Pillow nemen indrukwekkende vormen aan. De muziek heeft een enorme verbeeldingskracht, al helpen de titels van de stukken ook een handje om de fantasie van de luisteraar te laten werken. Hoeveel lagen Monti ook aanbrengt, de muziek blijft ademen en is geladen met emotie. Symphony for an Intergalactic Brotherhood is een meeslepend en imposant album, dat nog lang nadat de laatste klanken je oren hebben bereikt nagonst.
Opduvel 