Lost Pilgrims/Raging Planet, 2017
In het grote muziekaanbod is het natuurlijk onmogelijk om alles bij te houden. En dus mis je nog wel eens wat. Zoals Every Red Heart Fades To Black van Redemptus, vorig jaar november verschenen, nota bene bij favoriet label Lost Pilgrims Records (en bij Raging Planet). Het is al bijna april, maar dat is geen excuus om niet alsnog de schade in te halen. Het album mag immers gehoord worden, al zijn er kleine kanttekeningen.
Redemptus is een trio uit Portugal dat zich voornamelijk bezighoudt met het maken van vette sludge en doom, al zijn ook wat post-metal tendenzen te bespeuren in de muziek van de band. Het drietal bestaat uit Paulo Rui, zanger van punk/grind-band Besta en de Franse doom metalband Verdun (waarvan twee jaar geleden het sterke The Eternal Drift’s Canticles verscheen, eveneens bij Lost Pilgrims Records), die hier naast de vocalen ook verantwoordelijk is voor het basspel. Gitarist van dienst is Miguel Santos en drummer is Marcos Martins, ook lid van de post-rock/metalband Juseph.
Every Red Heart Fades To Black is de opvolger van het debuut We All Die The Same uit 2015, al werd tussendoor nog de split-cd Atlantico met Basalt uitgebracht. De muziek van Redemptus is zwaar aangezet, staat bol van dramatiek en handelt over de negatieve kanten van het menselijk bestaan. Daarvoor hoef je de teksten niet eens te kunnen verstaan. De sound is smerig, maar dat gaat niet zover als bij bijvoorbeeld labelgenoten Fange, de koningen van de muzikale vuiligheid. Het geluid van Redemptus heeft een vieze rand, maar instrumenten en zang zijn duidelijk te onderscheiden.
Redemptus is geen one trick pony. De nummers onderscheiden zich van elkaar, bestaan uit meerdere ideën en de uitvoering verschilt. Des te knapper is het dat de band een herkenbaar geluid heeft. De muziek van Redemptus is donker, voornamelijk veroorzaakt door de zware bas die lekker luid in de mix zit en de mineurakkoorden van de gitaar. Daar bovenop spuwt Rui zijn gal, ongegeneerd en vol overgave. Zijn voordracht is gevarieerd, van klaaglijk en clean tot schreeuwend en bijna gruntend.
Het Portugese drietal moet wel uitkijken dat het niet over de rand kukelt, naar de kant waar pathetiek hoogtij viert. Het is een valkuil waar Amenra intuimelt door zichzelf veel te serieus te nemen. Met volle overgave op zich is natuurlijk niets mis en in het geval van Redemptus blijven de dramatisch aangezette muziek en vocalen grotendeels aan de goede kant van de streep. Slechts in ‘At The Altars Of Competition’ gaat het mis: de sferische muziek gaat vergezeld van overdreven dramatische zang/declamaties. De boodschap zal het wellicht rechtvaardigen, maar muzikaal gezien stoort het.
Twijfelgeval is de lange slottrack ‘May This Chamber Of Secrets Enclosure My Heaviest Burden’. Het stuk handelt over mensen die een dierbare verloren hebben en het opent en eindigt met stukken gesproken woord van mensen die dat daadwerkelijk hebben meegemaakt. Het zal de bedoeling zijn om een emotioneel geladen song te creëren met oprechte sentimenten die de luisteraar raken. Dat laatste gebeurt ook, maar de aandacht wordt niet de volle tien minuten vastgehouden, vooral niet in het eerste gedeelte waarin Rui clean zingt. Het grote gebaar domineert, waar de band het wellicht beter kleiner had kunnen houden om de emotionele impact te vergroten.
Daarmee hebben we het minpuntje en het twijfelgeval besproken. Voor het overige biedt het album sterke sludge, doom en post-metal, dat laatste door de opbouw van de langere songs en de manier waarop regelmatig gas terug wordt genomen, zoals in ‘Unraveling The Garden of All Forking Paths’ en ‘Peered Into Everyone’s Fate’. Sterk is Redemptus echter ook in het kortere werk, waarin de zware riffs het werk doen en door de compactheid van de songs de agressie goed tot zijn recht komt.
Dat is het geval in ‘Opposable Guilt’, dat als een klassieke doomsong opent en wordt opgestuwd door een sludgy tempoversnelling die grandioos uitpakt. Een unieke versnelling, want verderop terugkeren doet-ie niet. Een opvallende rol is weggelegd voor de het rollende drumspel van Martins. ‘A Grim Reminder’ kent een overweldigende, stampende sludge/doomriff. Rui komt wat prekerig over in de gedeclameerde gedeelten, maar het komt oprecht over en het werkt.
Zoals het meestal goed werkt wat Redemptus op het album te bieden heeft. Post-metal meets sludge in het dynamische ‘Across This Ocean of Grief and Beyond’, en ook in hoog tempo overtuigt de band, getuige het voortdenderende ‘Pile of Papers’. Er valt dus veel te genieten op Every Red Heart Fades To Black en de paar kanttekeningen daargelaten kunnen we spreken van een afwisselend, sludgy en donker album. Zeer de moeite waard.
Opduvel 