Midira, 2018
Het trio Havnes/Järmyr/Serries is ontsproten aan twee duo’s: SAW (drummer Tomas Järmyr en gitarist Eirik Havnes) en The Void Of Expansion (Järmyr en gitarist Dirk Serries). Beide tweetallen brachten in 2014 een plaat uit: Ashes And Blues (The Void Of Expansion) en No Way Black (SAW). Tijdens het plannen van nieuwe opnamesessies ontstond het idee om gedrieën iets te gaan doen. Dat resulteerde op 16 mei 2015 in een opname in een studiokelder in Trondheim. Het heeft even geduurd, maar het Duitse Midira Records brengt de opname, die de titel Distant Curving Horizon. The Primal Broken Passage. Beneath The Scorching Sun heeft gekregen, nu uit op cd.
Järmyr en Serries kennen we natuurlijk ook als tweederde van Yodok III en het is daarom niet verwonderlijk dat de muziek op Distant Curving Horizon… verwant is aan die van dat trio. Net als Yodok III weet het trio Havnes/Järmyr/Serries door vrij te improviseren een steeds hogere dosis spanning te creëren die uiteindelijk culmineert in een zinderende climax. De klankkleur is echter verschillend door de inbreng van een tweede gitaar in plaats van de flugabone of tuba van Kristoffer Lo.
Dat sprake is van vrije improvisatie, is soms bijna niet te geloven. Goed, Järmyr slaat zich frank en vrij en op zijn eigen virtuoze wijze door het lange stuk (bijna vijfenvijftig minuten) heen, maar de gitaren van Havnes en Serries spelen regelmatig een spel dat zo fraai op elkaar aansluit, dat het overkomt als van tevoren uitgedacht.
Dat geldt nog niet voor het begin, waarin de gitaristen al zoekend elkaars mogelijkheden lijken af te tasten, op bescheiden volume. Een heldere klank wordt tegenover een noisy klank gezet. Van een drone is nog geen sprake, die ontstaat bijna onmerkbaar vanuit het spel aan het begin. Järmyr trekt veel aandacht naar zich toe met gevarieerd spel, gebruikmakend van de hele drumkit. Na zo’n vijf minuten wordt het patroon van de gitaren duidelijk, is die drone daar en wordt het stuk langzaam opgebouwd.
Vanaf dan lijkt het een spel tussen de drummer en de gitaristen, waarbij Järmyr de andere twee muzikanten lijkt te willen verleiden tot noisy spel, tot het verhogen van het volume en om zich helemaal te laten gaan. Havnes en Serries laten zich echter niet zo makkelijk uit de tent lokken. Beheersing is hun devies. Zij spelen het spel van Järmyr in zoverre mee dat het volume wordt opgekrikt, maar tot het maken van gemene noise laten zij zich lange tijd niet verlokken, al suggereren zij meermaals dit wel te zullen gaan doen.
De manier waarop Havnes en Serries hun gitaarspel laten samengaan, terwijl zij toch ieder hun eigen stempel drukken, zorgt voor een enerverende luisterervaring. De gitaristen luisteren zorgvuldig naar elkaar en lijken te zoeken naar consensus zonder concessies te hoeven doen. Dat blijkt dus mogelijk. Na achttien minuten wordt een eerste climax bereikt en gaat Järmyr helemaal loos, met een belangrijke rol voor snare en bekkens. Ook nu vliegen de gitaren niet uit de bocht, de herrie bestaat uit beheerste noise.
De climax duurt tot minuut zesentwintig. Vanaf dat moment moet ‘from scratch’ aan een nieuw muzikaal bouwwerk worden gewerkt. Op een vaste drone leggen de gitaren hun klanken en de drummer zijn spel met cimbalen. Het zorgt direct voor een nieuw spanningsveld. Deze keer laat de climax minder lang op zich wachten en gaan de gitaren eendrachtig en langdurig het noiseveld in, waar de ontketende Järmyr alle begroeiing voor ze weghakt.
Pas na minuut veertig wordt weer rust gevonden, alsof de muzikanten moeten bijkomen van de vermoeienissen. Maar het is nog niet klaar, er zit nog wat in het vat en dat moet eruit. Havnes en Serries produceren ijle klanken op een zachte drone. De onrustige factor is Järmyr, die alweer gauw druk doende is en zo de gitaristen weer tot beweging wil aanzetten. Dat leidt tot een laatste apotheose, die wat korter van duur is dan de voorgaande maar er qua intensiteit nog een flinke schep bovenop doet.
En dan is het klaar en mag je als luisteraar terugveren in je luie stoel, waarvan de afgelopen vijfenvijftig minuten alleen de punt bezet is geweest. De muziek die Havnes, Järmyr en Serries je voorschotelen, is zo intens dat je ook als luisteraar het gevoel hebt je te hebben ingespannen. Dat is dan wel een aangename inspanning, want Distant Curving Horizon… is een uitermate boeiend en spannend muzikaal avontuur.
Opduvel 