Eigen beheer, 2018
De Belgische jazzscene is springlevend en het Wout Gooris Trio, naast de naamgever en pianist bestaande uit Nathan Wouters (bas) en Stijn Cools (drums), is een van de veelbelovende loten aan de veelkleurige Vlaamse jazzboom. In 2015 won dit trio de wedstrijd Jong Jazztalent Gent en dat opende nieuwe deuren voor de pianist, wat zich nu uit in een nieuwe cd met een uitgebreide bezetting.
Some Time heet de nieuwe plaat. Dat is niet het eerste album van het Wout Gooris Trio, want drie jaar geleden bracht het drietal Current uit, een album met bedachtzame jazz waarin op subtiele wijze elektronica werd verwerkt. Op het nieuwe album is die elektronische touch verdwenen. In plaats daarvan ligt een sterke nadruk op het saxofoonspel van twee muzikale gasten: Hayden Chisholm (Nieuw Zeeland, altsax) en Erwin Vann (België, tenorsax).
Gebleven zijn de verzorgde composities van Gooris. In zijn muziek is het tevergeefs zoeken naar opdringerigheid, extremen of effectbejag. Het zijn de warmbloedige composities en de muzikaliteit die het werk moeten doen, die ervoor moeten zorgen dat de muziek binnenkomt bij de luisteraar en bij hem of haar enige beroering veroorzaakt. Daarin slaagt het tot kwintet uitgebreide gezelschap moeiteloos.
Aan alle aspecten van Some Time is zorgvuldig aandacht besteed, tot aan het artwork toe. Dat artwork van Stefaan Claeys (a.k.a. Stanley Casfea) is voor en op de muziek gecreëerd en is in gelimiteerde oplage als poster bij de cd gevoegd. De fraaie kunstwerkjes van Claeys geven de sfeer van het album goed weer, maar ook de veelzijdigheid van de composities van Gooris, die zijn palet aan muzikale mogelijkheden graag breed houdt. Dat betekent niet alleen het toevoegen van de twee saxofonisten en het schrijven van de composities op het lijf van die twee extra muzikanten, maar ook het ruimte geven aan alle vijf muzikanten om zo tot de meest evenwichtige resultaten te komen.
De muziek van het Wout Gooris Trio & Chisholm/Vann barst niet uit zijn voegen van de energie, maar moet het hebben van subtiliteiten, van uitgekiende arrangementen en solo’s, zonder opsmuk maar met een maximum aan expressie en gevoel. Opener ‘Fata Morgana’ opent de cd op rustige wijze, waarbij vooral het samenspel tussen de behoedzaam blazende saxofonisten en de fijngevoelig daar tussendoor bewegende piano van Gooris erg fraai is.
De muziek krijgt meer vaart met ”t Wout’, dat gezegend is met een wat hoekig maar gedecideerd voortbewegende ritmesectie, een simpel saxofoonthema en sensitieve solo’s. In het ruim acht minuten durende ‘Rêver’ wordt geduldig de tijd genomen om te bouwen aan een ijzersterk stuk met ruimte voor weldoordachte improvisaties van saxen, piano en contrabas. ‘Earthlings’ heeft een lomere sfeer. De eerste saxofoonsolo is van Chisholm en die wordt voor het grootste deel slechts ondersteund door de subtiel variërende Cools op drums. De zwaardere klank van de daarna solerende Vann krijgt meer tegenwicht in het mooi opgebouwde stuk.
Het ritmische patroon in het eerste gedeelte van ‘Chant’ doet onwillekeurig denken aan het Britse GoGo Penguin. Het geeft de compositie schwung en contrasteert met de trage lijnen van de saxofoons. Pianist Gooris excelleert als solist en hetzelfde geldt voor bassist Wouters, waarbij de overige muzikanten intuïtief aanvoelen hoe die solo’s het best te omlijsten. ‘Close’ benadrukt nogmaals – en op bijna vanzelfsprekende wijze – het losse en gevoelvolle samenspel van de muzikanten. Het stuk loopt over in ‘Open’, dat ritmisch een lichte hiphop-feel heeft. Slotstuk ‘Lullaby’, met een fraai intro van saxen en piano en ritmisch opnieuw een knipoog naar GoGo Penguin, is te levendig om echt een slaapliedje te kunnen zijn.
Some Time blaast je niet van de sokken, daarvoor is de muziek van het Wout Gooris Trio & Chisholm/Vann te netjes, te mooi afgewerkt. Alles valt precies op zijn plek en hoewel wordt geïmproviseerd, wordt ook niets aan het toeval overgelaten. Nee, de kracht van het album zit in de uitgekiende composities, het soepele samenspel van de muzikanten en de emotionele zeggingskracht van de muziek. Dat is genoeg voor een zeer genietbaar jazzalbum met muziek die niet om aandacht schreeuwt maar die puur door muzikaliteit afdwingt.
Opduvel 