City Slang, 2018
De nieuwe plaat van Anna von Hausswolff schijnt te boek te staan als een ep, maar met zo’n zevenenveertig minuten is feitelijk sprake van een volwaardig album. Daarmee is Dead Magic de opvolger van The Miraculous uit 2015. De nieuwe plaat biedt geen nieuwe inzichten, maar toont eens te meer aan dat de stijl van de Zweedse muzikante er een is die tal van mogelijkheden biedt, terwijl tegelijkertijd de ijzingwekkende sfeer gehandhaafd blijft.
De neoklassieke darkwave van Von Hausswolff heeft een gotisch trekje, een hang naar occultisme en neigt soms naar experimentele rock. De muziek heeft overeenkomsten met Dead Can Dance en in iets mindere mate met Cocteau Twins, maar ook Swans kan als referentiepunt dienen. Von Hausswolff gaat het grote gebaar niet uit de weg en laat haar muziek breed uitwaaieren als die daar om vraagt. Zij verliest de focus echter niet uit het oog.
En er is het spel van Von Hausswolff op kerkorgel, in dit geval het orgel uit de twintigste eeuw dat zich bevindt in de Marmor Kirken in Kopenhagen. De muzikante past het logge instrument op vanzelfsprekende wijze in en de sacrale sfeer die de klanken van het orgel bewerkstelligen, is er een die aan het mystieke karakter van de muziek bijdraagt. ‘The Marble Eye’ bestaat louter uit Hauswolff’s schitterende spel op het zware orgel.
Als zangeres weet de vanuit Denemarken opererende Zweedse de luisteraar te verleiden met haar zoetgevooisde stem (al heeft ze zelfs dan een msyterieus en onheilspellend randje), waarna ze je onherroepelijk meesleurt de diepte in, in de duisternis waar de dood heerst en zich macabere zaken afspelen. De engel blijkt een duivel en de mooie cleane vocalen maken plaats voor bezwerende strofen die een angstaanjagend effect hebben.
Dat effect word natuurlijk niet alleen door de vocalen bewerkstelligd, de doomy en gothic klanken van de instrumenten zijn daar ook, en voor een zeer belangrijk deel, verantwoordelijk voor. Essentiële gedeelten van songs zijn instrumentaal. Von Hausswolff neemt de tijd in de prachtig opgebouwde opener ‘The Truth, The Glow, The Fall’, waarin aanvankelijk de Kate Bush-achtige zang wordt omringd door ijzingwekkende klanken van strijkers, gitaar en orgel. Daarna volgt een op een synth-motief gebaseerd gedeelte, dat gevolgd wordt door een ambient-achtig stuk dat steeds dreigender vormen aanneemt, waarna Von Hausswolff haar als een getergde demon klinkende zang toevoegt.
Een ware tour de force is het in het midden van het album geplaatste ‘Ugly And Vengeful’, een ruim zestien minuten durend epos, bestaande uit meerdere op elkaar aansluitende delen die tezamen een morbide verhaal vormen. Von Hausswolff jaagt je regelmatig de stuipen op het lijf. De spanning is om te snijden en de verlossing die wordt geboden als het stuk openbarst, leidt onherroepelijk tot een nieuw horrorscenario.
‘The Mysterious Vanishing Of Electra’ is een rechtlijniger, maar meeslepend werk, veroorzaakt door het zware repeterenede motief en het trage ritme. Vocaal haalt Von Hausswolff alles uit de kast in het hypnotiserende stuk. ‘Källans Återuppståndelse’ is de stemmige afsluiter, waarin de kenmerkende bombast grotendeels ontbreekt ten faveure van een sombere, berustende sfeer, gecreëerd door orgel en strijkers en de emotioneel maar beheerst zingende Von Hausswolff.
De ingrediënten mogen dan bekend worden verondersteld, Anna Von Hausswolff weet met Dead Magic toch weer een plaat te maken zoals alleen zij die kan maken en ook dat is originaliteit. De Zweedse durft met vorm, met textuur te experimenteren en blijft een meester in het creëren van duistere, mysterieuze en huiveringwekkende muzikale werken met bijbehorende thematiek. Griezelige muziek met een grote aantrekkingskracht.
Opduvel 