Throatruiner / Lost Pilgrims, 2018
In Montpellier is het label Lost Pilgrims Records gevestigd. Kwantitatief is de output van het label niet erg opzienbarend: tweeëntwintig titels sinds 2013. Er zijn echter weinig labels die het woord ‘smerig’ zo goed begrepen hebben als dit Franse label. In de catalogus zijn sterke releases opgenomen van onder andere Love Sex Machine, Verdun, Fange en Nightslug, stuk voor stuk bands die op een of andere manier een vuige soort sludge metal ten gehore brengen.
De nieuwste uitgave betreft het debuut van het Frans/Belgische kwartet Necrodancer, bestaande uit (ex-)leden van Daggers, Death Mercedes, L’Homme Puma en Verdun. Void is op vinyl verschenen, overigens niet alleen bij Lost Pilgrims Records maar ook bij Throatruiner Records. Ook hier voert een vorm van viezigheid de boventoon. De band, opgericht in 2016, heeft goed geluisterd naar allerhande sludge metal, black metal, noiserock en punk, om vervolgens daaruit zijn eigen brouwsel te destilleren. ‘Funeral grunge’ noemen ze het zelf.
Hoe smaakt dat brouwsel dan? Naar meer, in ieder geval, al moet je door de vieze bovenlaag heen om bij het smakelijke deel te komen. Necrodancer maakt van agressie, obsceniteit en vuiligheid een deugd. De verpakking is hard en smerig, maar chaotisch is de muziek niet. Er is duidelijk sprake van songs, die op één na de vier minuten niet overschrijden. Dat is wel zo overzichtelijk.
De muziek heeft meer weg van noiserock en crust punk dan van echte metal. De zang neigt een enkele keer naar black metal, maar meestal is hardcore punk een grotere invloed op de geschreeuwde vocalen. Die liggen niet begraven in de muziek, maar klinken luid en duidelijk boven de gitaren, bas en drums uit. Wellicht had de muziek nog wat aan agressie gewonnen als met name de gitaren nog wat harder hadden doorgeklonken, maar dan zou de muziek ook moerassiger hebben uitgepakt en de vraag is of dat wenselijk zou zijn geweest.
Je moet er even doorheen luisteren, maar de muziek van Necrodancer heeft melodie, wat de herkenbaarheid van de songs vergroot. Erg catchy klinkt het natuurlijk allemaal niet, maar toch is vaak sprake van songs die ook zonder de lawaaiige omlijsting overeind zouden staan. Dat lawaai is echter ook een wezenlijk onderdeel van de muziek, het brengt grimmigheid en venijn en dat is een pluspunt.
Void telt tien songs waarvan de titels allemaal bestaan uit één woord met het lidwoord ‘The’ ervoor. Ook dat is lekker overzichtelijk en het klinkt beslist. Beslist klinken ook de tracks, die niets aan het toeval overlaten en waar de urgentie vanaf spat. Opener ‘The Necrodancer’ zet de toon met messcherpe gitaren, agressieve en getergde zang, een strakke bas en bedrijvige drums. Dat gaat ook op voor de negen overige tracks; nergens verzaakt de band.
Erg sterk is Necrodancer in stevige midtempo stampers als ‘The Hunter’ en ‘The Divide’, maar ook als het tempo wordt opgeschroefd, zoals in ‘The Turning’ en ‘The Battlefield’, weet de groep te overtuigen. De meeste songs behelzen meer dan alleen het voortborduren op een riff, wisselen bijvoorbeeld van riff, melodie of tempo, waardoor van eenvormigheid niet gesproken kan worden. Speciale vermelding verdient ‘The Calling’, dat na een snel intro van bas en drums wordt omgeturnd tot midtempo noiserock, waarin opvallenderwijs een rol is weggelegd voor synths. Het pakt verdomd goed uit, want de rauwe energie gaat er geen moment door verloren.
Necrodancer vult met zijn debuutalbum Void met noisy muziek met meer inhoud dan je zou vermoeden. De songs zitten niet gecompliceerd in elkaar maar zijn ook niet eendimensionaal. De muziek kent een mooi evenwicht tussen smerigheid en agressie. Een lekker giftig visitekaartje van een veelbelovende band.
Opduvel 