Pekula, 2017
Het duo Aiming For Enrike komt uit Oslo en bestaat uit Tobias Ørnes Andersen (drums) and Simen Følstad Nilsen (gitaar). Zij zijn de eerste en tot nu toe enige artiesten op het Noorse label Pekula Records, maar ongetwijfeld zal daar verandering in komen. De nieuwste worp van het duo heet Las Napalmas en is gezegend met een flitsende hoes gevuld met drukke tekeningen in felle kleuren. Dat past wel bij de muziek van Aiming For Enrike, al is de muziek niet zo lelijk als de hoes. Integendeel.
De stijl van de twee Noren is niet eenvoudig te omschrijven, omdat wordt geput uit een aantal genres. Math-rock is echter de eerste gedachte die opkomt bij het beluisteren van de driftige en ontvlambare, maar ook weloverwogen en uitgekiende gitaarrock van Aiming For Enrike. De sound doet niet vermoeden dat die wordt geproduceerd door slechts twee muzikanten, maar door het aan elkaar koppelen van versterkers en gebruikmaking van loop- en effectpedalen wordt een vol geluid gecreëerd en het bespelen van meer dan twee instrumenten gesuggereerd.
Las Napalmas schiet als een speer uit de startblokken met het zwaar explosieve ‘Nibblonian Car’ en het springerige ‘Marion Jones’. De energie spat uit de speakers en het technisch vernuft verbluft. De sound van het tweetal is niet smerig, maar wel krachtig, levenslustig en kordaat. Er wordt van alles overhoop gehaald, maar er is steeds focus. Aiming For Enrike is een instrumentaal duo dat songgericht werkt.
De energie wordt enigszins getemperd in het dansbare ‘Social Window’, dat gezegend is met een repeterend motief dat niet meer uit je kop te krijgen is. Het stuk is bijna funky. Bijna, want de ritmiek van de twee Noren is te stijf om echt funky te zijn. De muziek krijgt er een industrieel randje door. De mathematische precisie wordt benadrukt in ‘Hi Ball’, dat ritmisch alle kanten op stuitert en enigszins doet denken aan Three Trapped Tigers. De beide muzikanten excelleren op ‘Lagoon’, dat een inventieve en ritmisch aanstekelijke drumpartij koppelt aan door elkaar kringelende gitaarpartijen.
In ‘Front Runner’ gaat een machinaal ritme vergezeld van een speelse drumpartij. Følstad Nilsen houdt zich in en speelt staccato patroontjes, verrijkt met proggy gitaarspel. Tegen het einde wordt overgegaan op een dansbaar ritme en gaat het tweetal even los. In ‘Lactic Acid Trip’ gaat het gas er meer op, al levert het geen gestroomlijnd stuk op, daarvoor is de ritmiek te hoekig, te ingewikkeld en te inventief. Wel wordt flink uitgehaald.
Het titelstuk laat gitarist Følstad Nilsen van een noisy kant horen, op een speelse manier, terwijl Ørnes Andersen een zwaar en verslavend ritme neerlegt. ‘Moustache’ moet het dan weer hebben van stoeierige ritmiek, gekke gitaargeluiden en – opnieuw – noise. Daarmee wordt een album beëindigd waarop heel veel gebeurt in korte tijd (het album duurt maar drieëndertig minuten). Te veel om in een keer te vatten, dus de repeatknop is snel gevonden. Las Napalmas is een plaat met opwindende en inventieve muziek die positieve energie uitstraalt.
Opduvel 