Karl, 2018
De muzikale output van Gitarist Aidan Baker kent geen grenzen: de enorme stroom releases gaat maar door. Niet erg, zo lang de in Berlijn wonende Canadees kwaliteit blijft leveren. Dat doet hij ook op Invisible Cities, samen met (bas)klarinettist Gareth Davis. Het is de eerste keer dat de muzikanten samen op een geluidsdrager (in dit geval een lp) zijn te vinden en de samenwerking smaakt beslist naar meer.
Aidan Baker maakt(e) deel uit van uiteenlopende gezelschappen als Arc, Nadja, B/B/S, Whisper Room, Caudal en Hypnodrone Ensemble en hij brengt ook solo muziek uit. Daarnaast werkte hij samen met onder andere Karen Willems, Tomas Järmyr, Thor Harris, Simon Goff, N, Dirk Serries, Claire Brentnall en Tim Hecker. Ook bracht hij in 2014 een naamloze cassette uit met A-Sun Amissa.
Op die tape is Gareth Davis niet te horen, maar hij maakt tegenwoordig wel deel uit van A-Sun Amissa, evenals van Oiseaux-Tempête. Davis is een klassiek opgeleid muzikant, maar eentje die een hang heeft naar avontuur en experiment. Hij werkte samen met onder meer Frances-Marie Uitti, Elliott Sharp, Machinefabriek, Merzbow en Scanner. Ook werden werken voor speciaal voor hem geschreven door componisten als Peter Eötvös, Salvatore Sciarrino en Gavin Bryars.
Op Invisible Cities vinden Baker en Davis elkaar in vier uitgesponnen ambient- en dronetracks, rustig en beheerst gebracht, zonder behoefte aan ontregeling of een climax. Toch klinkt het album spannender dan dat laatste doet vermoeden. Dat komt in de eerste plaats door de kracht van de drones van Baker, maar minstens even belangrijk is het bedaarde en sublieme klarinetspel van Davis. De muzikanten verweven hun klanken, maar ze onderscheiden zich ook, op natuurlijke wijze, zonder echte drang om op de voorgrond te treden. Het is uiteindelijk het totaalgeluid waar het om draait.
Overigens wordt ook gebruik gemaakt van field recordings. Dat komt het sterkst tot uiting in ‘Signs’, dat gelardeerd is met omgevingsgeluiden, waaronder stemmen. Muziek en geluiden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, vormen samen het muziekstuk. Zorgvuldig luisteren is soms nodig om gitaar en klarinet van elkaar te kunnen onderscheiden. In ‘Sky’ worden de drones aanvankelijk gelegd op een klein, elektronisch en ritmisch motief. De klarinet is echter het leidende instrument, langzaam maar soepel solerend en steeds meer ruimte innemend. Om de akoestische klanken heen draaien de elektronische pulsen.
Het best komt het duo tot zijn recht in de twee langste tracks op het album, waarop Baker de tijd neemt om zijn onnavolgbaar prachtig gelaagde drones neer te leggen en Davis daaraan bijdraagt of er juist losjes en ingetogen overheen speelt. In ‘Memory’ zijn soms enkele loodzware tonen te horen in de drone, die het stuk enige dreiging meegeven. Davis soleert behoedzaam op basklarinet, niet te ver op de voorgrond en soms zelfs opgaand in de geluidslagen om hem heen. Je zou er uren naar kunnen luisteren. Van eenzelfde pracht is Davis’ spel op het afsluitende ‘Desire’, al is de muziek nu verstilder, voorzichtiger, beschouwender. Tegen het einde worden Baker’s drones wel luidruchtiger en zelfs onherbergzaam.
De muziek op het album beweegt zich traag voort en straalt rust uit, ook al zijn de klanken vaak minder lieflijk dan oppervlakkige beluistering doet vermoeden. Elk van de vier stukken heeft zijn eigen karakter, zijn eigen klankkleur en zijn eigen sfeer. Invisible Cities is een ingetogen parel in het muzieklandschap.
Opduvel 