My Kingdom, 2017

Het is tien jaar geleden dat Deinonychus zich voor het laatst aan het platenfront meldde met Warfare Machines. Er ontstond wat controverse rondom de oorlogsthematiek van het album, maar nadat de band liet weten niets op te hebben met nazi-ideologieën ebde die ook weer weg. Bleef over een sterk doom/black/death-metalalbum, dat weliswaar aan de korte kant was, maar liet horen dat de zwartgallige songs van het drietal ook in een kortere vorm goed tot hun recht komen. Door iets meer uptempo te spelen en meer death metal toe te laten in de doomy sound, verlegde Deinonychus de koers licht en ook dat pakte positief uit.

Sterkste troef van de band blijft toch de doom metalsound met een zware black metalrand. Dat geldt ook voor het nieuwe album, dat weer iets teruggrijpt naar de oude sound maar de progressie van het vorige album meeneemt. Bandleider en gitarist/bassist/vocalist Marco Kehren heeft een nieuwe line-up geformeerd en wordt nu bijgestaan door Markus Stock op keyboards en Steve Wolz op drums. De laatste speelt in Imperia en voorheen in Bethlehem, waarvan ook Kehren ooit deel uitmaakte. Stock speelt in Empyrium en The Vision Bleak.

Wie tegen een depressie aanzit, doet er goed aan om Ode to Acts of Murder, Dystopia and Suicide links te laten liggen. Tenzij depressieve muziek je opvrolijkt. De muziek van Deinonychus kent geen streepje licht, geen hoop, geen verlossing. Het is pure zwartgalligheid die regeert, acht tracks lang. Oneindig leed, vertwijfeling, nhilisme en misantropie zijn de kernwoorden als het om de zware klanken van dit trio gaat. Kehren is de hoofdverantwoordelijke voor de muziek, maar Wolz en Stock leveren hoorbaar belangrijke bijdragen aan de sound.

Deinonychus heeft geen aanloop nodig: met ‘Life Taker’ wordt zonder intro met de mistroostige deur in huis gevallen. Kehrens zang is getormenteerd en klaaglijk. Verrassend is dat de muziek na een dikke minuut volledig stilvalt, om vervolgens met nog meer kracht uit de speakers te knallen. De porties doom en black zijn nagenoeg gelijk verdeeld, waarbij ‘doom’ vooral op de donkere en desolate sfeer slaat en ‘black’ op de gitaarriffs. Mooi is de inbreng van piano en koorzang aan het einde van de ijzersterke openingssong.

De muziek van Deinonychus klinkt niet alleen somber, boos is het trio ook. Het in het begin loodzware en trage ‘For This I Silence You’ klinkt bijna als funeral doom, waarbij in positieve zin opvalt dat Deinonychus in de traagste stand niets aan agressiviteit inboet. Plots wordt overgeschakeld naar een heavy riff en kort daarna wordt het tempo drastisch verhoogd. De drums staan prominent in de mix, klinken zwaar en produceren verderop blastbeats. Het tempo wordt ook weer verlaagd en zo eindigt de fraai opgebouwde song traag en zwaar.

Het gaat verder in mineur met ‘The Weak Have Taken The Earth’, waarin de doom metalriff de bepalende factor is, samen met de wanhopige en vertoornde vocalen van Kehren. In het midden van de song is even plaats voor een sfeerstuk met een hoofdrol voor de keyboards, maar het duurt niet lang voordat de zware doom weer de voorgrond treedt. Op het einde wordt afgebouwd met keyboards en piano. ‘Buried Under The Frangipanis’ weet de grafstemming nog verder naar beneden te brengen. De gitaar staat nog lager gestemd, de bas klinkt log en de drums beuken er traag op los. Totdat rond de derde minuut deze instrumenten stilhouden en slechts cello en piano de begeleiding vormen van Kehrens vocalen. Daarna worden de zaken nog wat vetter aangezet. De monnikenzang op het einde is wel overbodig; dat hebben we wel vaker gehoord.

‘Dead Horse’ begint rustiger, zonder slagwerk maar met een somber gitaarmotief en sfeervolle keyboards. Vocaal verandert er echter weinig, Kehren is de wanhoop nabij. Wanneer na een kleine drie minuten alsnog de beuk erin wordt gegooid, komt dat des te harder aan. De band speelt midtempo in ‘Dusk’, waarin de tekst niet gezongen wordt maar gedeclameerd. De stem ligt begraven in de muziek en dat werkt goed. In de tweede helft wordt een tandje bijgeschakeld, is het tempo hoog en horen we weer de vertrouwde vocalen.

Berusting klinkt door in het langzame ‘There Is No Eden’. De vocalen klinken nog altijd desperaat maar wat minder boos. De muziek blijft hard, zwaar en somber. Totdat na drie en een halve minuut het tempo kort wordt verhoogd, waarna een nog zwaarder aangezet slot volgt, waarin Kehren alsnog zijn woede uit. Slottrack ‘Silhouette’ opent uiterst agressief en op black metalsnelheid, met razendsnelle blastbeats. Halverwege slaat de song om, wordt het tempo drastisch naar beneden bijgesteld maar de furiositeit gehandhaafd.

Ode to Acts of Murder, Dystopia and Suicide klinkt als een klok, mede dankzij de uitstekende productie. Het geluid is keihard maar helder; ieder instrument duidelijk te onderscheiden. Dat is een mooi pluspunt, maar belangrijker is dat het songmateriaal over de hele linie sterk is en dat binnen de vrij smalle marge waarbinnen Deinonychus opereert behoorlijk veel variatie wordt aangebracht. De zwartgalligheid straalt van iedere noot af en dit is daarom een uitstekende plaat voor wie van zware, donkere en pessimistische doom/black metal houdt.

Ode to Acts of Murder, Dystopia and Suicide bandcamp