Eigen beheer, 2017
Novaria is het doom-/post-metalproject van Moniek Roeloffs. Op de eerste ep, simpelweg getiteld EP 1, brengt zij een viertal nummers ten gehore die in totaal circa drieëntwintig minuten in beslag nemen. Deze eerste proeve van bekwaamheid is er een waar de muzikale kwaliteit van afdruipt, want Roeloffs weet hoe een goede (metal)song te schrijven en hoe die overtuigend voor het voetlicht te brengen. In de studio althans, een liveband wordt nog op poten gezet.
Voor de ep heeft Roeloffs bij elke song een andere gastvocalist gezocht. Dat is niet iets waar Opduvel normaliter warm voor loopt, maar het werkt hier uitstekend. De zangers brengen hun eigen persoonlijkheid mee, maar contrasteren niet zo sterk dat ze elkaar in de weg zitten. Mede daardoor komt de ep als een coherent geheel over in plaats van als een verzameling losse songs.
Een aantal door Roeloffs gevraagde gasten komt uit de progressieve metalscene en dat hoor je enigszins terug in de vocalen. De muziek slaat echter nergens door naar progrock of -metal. Doom- en post-metal zijn betere omschrijvingen, maar ook grungebands als Soundgarden en Alice In Chains laten hun sporen na in de muziek van Novaria. De componiste legt veel gevoel in haar songs en heeft vocalisten gezocht die de emoties het best kunnen vertolken. Sterker nog: de zangers zijn zelf verantwoordelijk voor de door hun gezongen teksten. Dat komt de overtuigingskracht en geloofwaardigheid ten goede.
Voor de productie van EP 1 is de hulp ingeroepen van Tom de Wit van TDW en Dreamwalkers Inc. De Wit geeft de muziek een cleane sound mee zonder aan de zwaarte van de muziek te tornen. De sound staat als een huis. Voor de instrumentatie tekent Roeloffs, die de snaarinstrumenten bespeelt. De overige partijen zijn geprogrammeerd. Aan dat laatste kleeft het risico dat de muziek te klinisch wordt, maar die valkuil wordt door Novaria omzeild. De emotionele impact van de songs is groot en die songs groeien bij iedere opvolgende draaibeurt.
Frank Langeveld, zanger van The Mad Baron, zingt openingstrack ‘Into Nothingness’, dat na een kalm intro met een doeltreffende doomriff traag op gang wordt getrokken. Langeveld legt, zeker in de coupletten, veel emotie in zijn zang. De song kent een sterke dynamiek en barst op meeslepende wijze open als het refrein zich aandient. Bas en gitaren klinken zwaar door en de vocalen liggen daar bovenop. Die vocalen (en dat geldt ook voor de volgende tracks) zijn zo sterk dat die keuze zeker te rechtvaardigen is.
Voor ‘Blindsight’ komt Kelly Thans, die ook deel gaat uitmaken van de liveband, opdraven. In tegenstelling tot de eerste track, begint ‘Blindsight’ heftig om vervolgens gas terug te nemen. Thans is duivel en engel ineen: haar schreeuw/grunt is lekker smerig en haar cleane zang is puur en wonderschoon. Ondanks de rustige passages is de tweede track de meest harde en agressieve op de ep. Bas, drums en gitaren klinken krachtig en de inbreng van keyboards en akoestische gitaar is effectief en doet dienst als fraaie versiering.
Meest sombere track tussen de sombere tracks is ‘This Cold’, met Maarten Gunsing op zang. Gunsing is met zijn ergens tussen Chris Cornell en Layne Staley zittende stem in staat de luisteraar tranen in de ogen te bezorgen, al komt dat ook door de gevoelvolle melodie van Roeloffs. In het begin komt de doom-pracht van Warning (die van Patrick Walker) in gedachten bovendrijven, maar Novaria heeft een verrassing in petto door er plots een schep agressiviteit bovenop te gooien, met een gruntende Gunsing. Keyboards geven een klein symfonisch tintje, maar Novaria waakt ervoor te plechtig over te komen.
Resteert nog ‘Chrononausea’, dat gezongen wordt door producer Tom de Wit. De – uiteraard – trage song begint rustig maar wordt allengs zwaarder. De muziek kent wat proggy elementen, bijvoorbeeld in het ritme van de basgitaar, maar is ook doomy. Dat De Wit een begenadigd zanger is, is een understatement: zijn timbre is mooi en hij zingt krachtig en loepzuiver, ook in de lang aangehouden noten.
Novaria overtuigt op EP 1 op alle fronten: instrumentaal, vocaal en productioneel. De kracht van de songs is dat die goed zijn uitgedacht, uit meerdere lagen bestaan, tegelijkertijd zwaar aangezet en melodieus zijn en dynamische contrasten bevatten. Novaria was bedoeld als eenmalig project, maar inmiddels heeft Roeloffs dus besloten een liveband te formeren met onder andere leden van Apotelesma. Opduvel is benieuwd hoe de muziek live uit de verf zal komen. Deze ep is alvast een prima visitekaartje.
Opduvel 