Haldern Pop, 2017
Gitzwarte muziek maken en dan jezelf Hope noemen. Een kwartet uit Berlijn doet het. Het is niet een naam waarmee je per definitie opvalt, want er zijn ‘Hopes’ genoeg in de muziekwereld. Muzikaal valt het Duitse gezelschap zeer zeker wel op, of laten we het hopen in ieder geval. Verder is het enige hoopvolle aan Hope de bandnaam, want de muziek op het titelloze debuut bevat geen hoop, geen uitweg, geen verlossing.
Een aantal songs op het album is al eerder vrijgegeven, vergezeld van kunstzinnige, in stemmig zwart-wit gefilmde videoclips die de sfeer van de muziek goed weten te treffen. Hope maakt donkere pop/rock met gothic-invloeden, maar zonder dat de muziek echt gothic klinkt. Triphop is een omschrijving die in de buurt komt; op sommige momenten doemt de naam Portishead op. Maar dan wel Portishead in de meest zwartgallige gedaante.
Synths, drums en gitaar domineren de sound van Hope, maar het meest bepalend voor het geluid is zangeres Christine Borsch-Supan. Haar stem is overtuigend, zuiver maar met een zwart randje. De vocaliste klinkt gepijnigd maar toch ook zelfverzekerd in haar voordracht. De vele verwijzingen naar lichaamsdelen of lichaamsgebonden handelingen (aanraken, ademen, voelen) vallen op. De teksten hebben iets naargeestigs of zelfs iets benauwends, zonder echt expliciet te zijn. Smart, rouw, onbereikbaarheid, berusting, stille woede en somberheid strijden om voorrang, zowel tekstueel als muzikaal.
De songs op Hope variëren in tempo en intensiteit, maar het album straalt een stemmige eenheid uit, ademt een en dezelfde sfeer. Dat is een pluspunt, want de band maakt daarmee een zelfbewuste indruk, ondanks alle twijfel en droefenis die de muziek óók uitstraalt. Als luisteraar wordt je als het ware meegezogen in de donkere wereld die het Berlijnse viertal heeft geschapen en weerstand bieden is bijna onbegonnen werk.
Het beste voorbeeld van waar de muziek van Hope voor staat, is het mooi opgebouwde ‘Cell’. Het nummer staat aanvankelijk bijna stil en de onheilspellende klanken in combinatie met de voorzichtige en sombere gitaarmelodie en de sterk articulerende Borsch-Supan scheppen een verstikkende sfeer. Het nummer zwelt aan en wint enorm aan intensiteit, terwijl Borsch-Supan onverstoorbaar en met urgentie haar vocale boodschap brengt. De bijbehorende clip met twee in plastic gehulde personen die elkaar niet kunnen bereiken, is treffend.
In opener ‘Kingdom’ worden de zaken wat energieker aangepakt, maar dat gaat niet ten koste van de aardedonkere sfeer, deze keer geschapen door de aanzwellende gitaar, dreigende synths, harde tromslagen en een zware synthbas. ‘Raw’ is gebouwd rondom een stevige beat die het tempo bepaalt. Ondanks de niet al te ingetogen muzikale invulling is sprake van ingehouden spanning, die na een paar minuten culmineert in een bombastische climax.
Meer trippy is het met dubinvloeden doorspekte ‘Skin’. Het gedeelte zonder muzikale omlijsting toont dat Borsch-Supan met alleen haar stem een heel nummer kan dragen, zonder overigens afbreuk te willen doen aan de muzikale verrichtingen van de andere bandleden, want die zijn zonder uitzondering spannend en doeltreffend. De zware synth bijvoorbeeld waarmee ‘Glass’ begint, schept meteen de juiste zwaarmoedige, enigszins aan Joy Division verwante sfeer in deze meest uptempo track van de plaat. ‘Drop Your Knives’ houdt de met ‘Glass’ gecreëerde beweging voorwaarts vast. Van alle songs op het album, is dit de meest toegankelijke door de bijna aanstekelijke melodie in het refrein. Door de muzikale lijnen van synths en gitaar en de harde drums, wordt toch niets aan donkerte ingeleverd.
De laatste twee tracks zorgen voor een stemmig einde van Hope. In het verstilde ‘Moths And Birds’ is de instrumentatie sober, slechts bestaand uit een galmende gitaar en percussieve elektronische geluidjes. Het geeft de zangeres alle ruimte, die zij met droefgeestige overtuiging benut. Door de zware bas van de synth klinkt ‘Here Lies Love’ nog somberder, alsof het gevecht tegen de eigen demonen definitief verloren is. De berusting overheerst in de vocalen en de tristesse wordt versterkt door ijle synth- en gitaarklanken. Het is het perfecte einde van een muzikale reis vol pijnlijke confrontaties en emotionele dieptes. Hope is een persoonlijk en verstikkend mooi album.
Opduvel 