Harmonics And Nonadaptive Sounds, Goor
Zaterdag 11 november 2017
In zijn huiskamer in het Overijsselse Goor organiseert Hans van der Velden concerten onder de noemer Harmonics And Nonadaptive Sounds (H.A.N.S.). Daarbij ligt de nadruk op ambient en drone. Diverse artiesten uit binnen- en buitenland waren al te gast in de huiskamer, waaronder Dirk Serries, Aidan Baker, Orphax, Stratosphere, N, StringStrang, B/\RST, Treha Sektori, Unii, Tape Measure Kid, Machinefabriek, Tim Holehouse, Astoreth, Monnik, Innerwoud en DuChamp. En ook thisquietarmy en The Star Pillow; de eerste op 14 april 2012, de laatstgenoemde nog maar kort geleden, op 24 februari van dit jaar. De twee muzikanten trekken voldoende volk naar de Schoolstraat, want het concert is uitverkocht. Met circa twintig mensen zit de huiskamer vol.
The Star Pillow
The Star Pillow is de naam waaronder Paolo Monti inmiddels tien jaar muziek maakt. Met gitaar en elektronica worden door hem soundscapes gecreëerd die warm aanvoelen, die emoties in zich bergen. Een kleine negen maanden geleden wist de Italiaan volledig te overtuigen met een uit één lang stuk bestaande set van ongeveer een half uur die laag voor laag prachtig was opgebouwd en een ontroerend effect teweeg bracht.
Op de zaterdagavond in november kiest Monti voor een iets andere insteek: in plaats van één stuk bestaat het optreden uit drie losse stukken. Dat heeft als nadeel dat de trance waarin je als toehoorder komt, tot twee keer toe onderbroken wordt. Voordeel is dat de set zo meer ruimte biedt voor variatie. Onderwijl kan de toeschouwer op een tegen de achterwand aangebracht doek kijken naar beelden uit een oude film. Het is een mooie toevoeging, maar de muziek zou ook zonder de filmbeelden overtuigen.
De meest rechtlijnige en statische drone is te vinden in het eerste deel, waarin Monti zijn gitaar met een strijkstok met langzame en lange halen bespeelt. De dynamiek blijft behoedzaam en beheerst, met de toevoeging van elektronische effecten ontstaat wel een muzikaal landschap dat langzaam aan reliëf wint door toename van volume en intensiteit.
Het tweede werk is wat beweeglijker – al is die beweging traag – doordat de drone van toonhoogte wisselt en zo een langzame cadans creëert. Monti hanteert opnieuw de strijkstok voor het bespelen van zijn gitaar, maar is nog iets meer in de weer met elektronica dan in het eerste stuk. Ook nu heeft de muziek een hypnotiserend effect.
In het laatste stuk pakt The Star Pillow de zaken echt anders aan. Weg is de strijkstok en weg zijn de voorzichtige klanken die de eerste twee stukken kenmerkten. Monti laat distortion toe in zijn klanklandschap en bouwt aan een noisy climax. Die best nog wat langer had mogen duren, want vrij plotseling is het optreden afgelopen, op een moment dat je als luisteraar nog midden in het ruige muzikale landschap verkeert. Het maakt hongerig naar meer en dat is altijd een goed teken.
thisquietarmy
Eric Quach is de naam van de gitarist die zich – ook al een kleine tien jaar – thisquietarmy noemt. Zijn muzikale output is zeer groot, getuige de meer dan dertig uitgaven van de Canadees die sinds 2008 op verschillende labels zijn verschenen. De muziek van thisquietarmy is evenals die van The Star Pillow onder de noemer ambient/drone te scharen, maar er zijn behoorlijke verschillen. Waar in Monti’s muziek een enkele keer een uitstapje richting post-rock is waar te nemen, blijft hij over het algemeen binnen het ambient- en drone-stramien.
Zo niet Quach, die juist veel buiten de ambient/drone-lijntjes kleurt. Op zijn platen zijn invloeden uit post-rock, shoegaze, krautrock en zelfs black metal te horen. Het maakt zijn muziek levendiger dan die van veel andere ambient- en drone-artiesten, waarbij de grondbeginselen van de twee basisgenres overigens geen geweld wordt aangedaan. Vanavond in Goor is een fijne proeve van bekwaamheid te beluisteren. De muzikale verrichtingen van thisquietarmy gaan vergezeld van toepasselijke bewegende beelden op het doek achter de muzikant.
In tegenstelling tot de set van The Star Pillow, bestaat het optreden van thisquietarmy uit één lang stuk, maar dat bestaat wel uit drie aan elkaar gelaste delen. De muziek van de Canadees staat niet stil, heeft een traag tempo en een duidelijke beweging voorwaarts. In het eerste gedeelte wordt dat langzame tempo bepaald door slechts één zich constant herhalende gitaarnoot. Daaromheen bouwt de op de kamervloer bivakkerende muzikant met elektronische effecten een gelaagd stuk muziek dat langzaam maar zeker meer body krijgt.
In het tweede gedeelte wordt aan de soundscape een ritme van slagwerk toegevoegd, waardoor de post-rockinvloed naar voren komt. Quach bouwt echter niet aan een luide climax, maar weet door het aanbrengen van lagen en verwijderen van andere lagen variatie aan te brengen terwijl tegelijkertijd een constante drone lijkt te blijven klinken, zodat het hypnotiserende effect van de muziek niet verloren gaat. In het laatste gedeelte wordt overgeschakeld op een elektronisch ritme, maar ook nu blijft het ambient/drone-raamwerk overeind staan. Gedurende het hele optreden neemt de emotionele lading van de muziek toe, komt die meer en meer binnen. Een overtuigend optreden van een muzikale wereldreiziger, die de plaatsen waar hij op zijn reizen heeft verbleven of doorheen is gekomen, heeft vereeuwigd in een mooi fotoboek dat nu te koop is.
In februari 2016 vond het eerste H.A.N.S.-festival plaats in De Reggehof in Goor. Het doet deugd te kunnen melden dat er een tweede editie komt op 31 maart 2018, deze keer in het nabijgelegen Diepenheim. Meer informatie zal de komende tijd te vinden zijn op Facebook en op het blog van Harmonics And Nonadaptive Sounds (zie de link hieronder).
Opduvel 