Neurot, 2017
De nieuwe plaat van de Belgische sludge/doom/post-metalband Amenra is weinig verrassend getiteld Mass VI. Het album is nu bijna twee weken uit en ontvangt louter lovende reacties. Tijd voor een tegengeluid, want hoewel de kwaliteit van de muziek an sich buiten kijf staat, heeft Opduvel wat problemen met deze band en kanttekeningen bij dit album. Daar moet dan wel aan worden toegevoegd: als het raak is, is het echt goed raak.
Amenra staat niet alleen voor spannende sludge-, doom- en post-metal, maar draagt als band een filosofie uit en wil de intense beleving in alles benadrukken. Op het podium liet vocalist Colin H. van Eeckhout zich onlangs pijnigen door vleeshaken in zijn rug te steken en daar stenen aan te hangen. Eerder liet de zanger zich zelfs aan die haken optakelen. De zelfkastijding zal wel bij het totaalplaatje horen, maar kom op zeg, stel je niet aan!
Opduvel heeft niets met godsdienst en dus ook niets met de Church of Ra. Amenra lijkt zijn muziek en performance als een religie te beschouwen en dat wekt irritatie. Het woord ‘pathos’ wordt daarbij met hoofdletters geschreven en ook dat is een storend element in de muziek en levensvisie van de band.
Maar laten we het over het nieuwe album hebben. Daarop zijn zes (eigenlijk vijf) stukken muziek te vinden die de veelzijdigheid van de band aantonen en waarin dynamiek, stootkracht en gevoel alle drie volledig tot hun recht komen. Want dat moet je de band nageven: de hele ziel en zaligheid wordt in de muziek gelegd. Daarin schuilt echter ook een risico, en dat openbaart zich op Mass VI.
Zo zijn er twee korte, Nederlandstalige gedichten die worden voorgelezen, ‘Edelkroone’ en ‘Spijt’. Het eerste stuk betreft zelfs alleen maar het korte gedicht. Het is in alle ernst bedoeld, maar het komt nogal potsierlijk over. In ‘Spijt’ wordt het gedicht gevolgd door een geweldige uitbarsting, zodat de nare smaak van het begin wordt weggespoeld. Amenra is een bloedserieuze band en zo klinkt hun muziek ook. Op zich niets mis mee, maar beide gedichten zijn misplaatst.
Amenra als een hele originele band beschouwen, gaat ook te ver. De band brengt het album niet voor niets uit op Neurot Recordings. Meer hoeft niet gezegd te worden. Het is trouwens niet erg, want er lijken wel meer goede bands op de grootmeesters uit Oakland. De Belgen hebben wel duidelijk een eigen visie en weten met de invloeden uit sludge en doom metal en post-rock een cocktail te maken die tot een eigen gezicht leidt. Vooral qua intensiteit doen weinig in dezelfde genres grasduinende bands Amenra na.
De toon wordt al positiever en aanvankelijk maakt opener ‘Children of the Eye’ de stemming alleen maar beter. Echter, halverwege doet Amenra een Kayo Dotje en dat pakt niet zo goed uit. Hier openbaart zich een ander persoonlijk probleem met deze band, want Opduvel kan de zachte cleane zang van Van Eeckhout niet velen. Gelukkig zijn er genoeg stevige en massieve geluidsmuren om het een en ander recht te zetten.
In ‘Plus Près De Toi’ is het rustige gedeelte prachtig geladen met ingehouden spanning. Had de band dit gedeelte instrumentaal gelaten, het zou schitterend geweest zijn. Helaas, Van Eeckhout moet er bijna jankend zijn fragiliteit en emoties in tonen en dat doet de spanning geen goed. Opduvel krijgt Sigur Ros- en Radiohead-visioenen. Nee, dat is geen compliment. Met het contrast tussen de harde en ingetogen passages is overigens niets mis. Sterker nog: dat is een van de sterke punten van Amenra en het komt op Mass VI beter uit de verf dan ooit.
Ook ‘A Solitary Reign’ begint met een overdreven emotioneel zingende Van Eeckhout. Dat past deze keer wel iets beter en zodra hij wat luider zingt, is hij ineens heel goed te pruimen. Wat heet, samen met de schreeuw klinkt het betoverend! De langzame doom/sludge-song is sowieso erg mooi, met zijn verslavende, trage en loodzware groove. Afsluiter ‘Diaken’ is van hetzelfde laken en pak. Veel mooier ga je je doom/sludge niet krijgen. Maar tegen het einde doet Van Eeckhout het toch weer. Ook ‘Diaken’ kent een prachtig ingehouden stuk als contrast en de uitbarsting daarna is schitterend, maar alsjeblieft, houd het instrumentaal.
Voor het grootste deel is Mass VI muzikaal dik in orde en zeker als de band volle bak gaat in alles verzengende uitbarstingen, met een schreeuwende Van Eeckhout, is de muziek ronduit indrukwekkend. De band wil echter iets te veel van het goede, neemt het ook allemaal iets té serieus, en dat maakt dat de plaat verre van vlekkeloos is. Amenra zal met dit album ongetwijfeld vele nieuwe zieltjes winnen. Opduvel zal nooit een echte volgeling worden.
Opduvel 