Ce chemin est le bon, 2017
De uit de Chileense hoofdstad Santiago afkomstige gitarist Ignacio Moreno-Fluxà brengt sinds 2011 onder de naam ihä muziek uit. Ambient, drone en minimalisme zijn in die muziek stilistische kenmerken. Wie op bandcamp grasduint in ihä’s oeuvre, zal ontdekken dat die kenmerken alleen niet voldoende zijn om de muziek te verklaren. Moreno-FLuxà brengt variatie aan in zijn soundscapes, deinst niet terug voor het aanbrengen van melodie en beperkt zich niet louter tot lange tonen.
De vorig jaar bij het label Ce chemin est le bon verschenen cassette Ironía is een goed voorbeeld van de afwisseling en verschillende stemmingen die ihä weet te creëren met slechts gitaar en effecten. Nu verschijnt op hetzelfde label het nieuwe album Esperanza, een titel die vaker opduikt in de muziek van de Chileen. Het is zelfs het eerste stuk op het eerste album Un Nuevo Comienzo, al betreft het daar een miniatuurtje van drieënveertig seconden. Moreno-Fluxà brengt op de nieuwe plaat een kleine verschuiving in zijn muzikale koers teweeg.
Want waar Ironía weliswaar samenhangend, maar vooral ook afwisselend klonk, lijkt op Esperanza meer ingezet te worden op sobere ambient en drone, waarbij ihä minimalistischer en consistenter klinkt dan voorheen. Schijn bedriegt, want onder de oppervlakte gebeurt, soms stiekem, veel meer dan je zou vermoeden. Behalve gitaar en effecten speelt Moreno-Fluxà nu ook keyboards. De klanken van gitaar en keyboards zijn daarbij vaak zo met elkaar verweven, dat soms niet of nauwelijks valt op te maken welk instrument je hoort. De kracht van de muziek ligt in het hypnotiserende effect van de soundscapes.
Het titelstuk, met ruim negentien minuten het langste werk op de plaat, opent met een zacht spelende elektrische gitaar, waaraan een pulserende drone wordt toegevoegd. Uit de verschillende lagen die ihä aanbrengt, destilleert zich langzaam een zich herhalend motief, een puls die de geestesgesteldheid beïnvloedt. Daaraan voegt de gitarist geluiden toe, soms bijna onmerkbaar, die de trance alleen maar versterken. Ook bijna ongemerkt blijkt het stuk vaart te hebben, hoewel aanvankelijk geen beat, melodie of ritme is te bespeuren; het blijft het lange tijd bij de puls en de hypnotiserende klanken. De geluidslagen verschuiven uiterst langzaam en het volume en daarmee de intensiteit nemen toe. In het laatste gedeelte blijken klanken tevoorschijn te zijn gekomen die je als percussief zou kunnen bestempelen. ihä bivakkeert even op het randje van techno, maar blijft met zijn stapeling van klanken toch net aan de ambient- en dronekant hangen.
‘Un salto dichosa hacia la eternidad’ is veel korter en is gebouwd om een trage en simpele melodie. Het stuk schuurt tegen post-rock aan en lijkt wat op de latere, met synths stoeiende Mogwai, al ontbreken de drums en zet ihä zijn muziek minder zwaar aan. Waar ‘Esperanza’ wordt gekenmerkt door de verschillende muzikale lagen die over elkaar heen worden gelegd, houdt Moreno-Fluxà het hier veel soberder. De melodie, de atmosferische klanken en de langzame voorwaartse beweging volstaan.
Besloten wordt met ‘Tiro al aire’, dat is voorzien van een traag motief van de gitaar, waarmee de beweging wordt gecreëerd. Daar overheen klinken lange tonen, meerlagig, waarbij de keyboards zelfs de klank van een dwarsfluit benaderen. Het stuk klinkt gelijkmatig, maar blijft aan verandering onderhevig door verschuivende patronen en het toe- en afnemen van klanken. Het doet denken aan een mistig landschap waarin vaag contouren te onderscheiden zijn. Als je nadert, blijken die contouren niet te zijn wat ze eerder leken. Daardoor blijft ook dit stuk van begin tot eind, een kwartier lang, boeien.
Op Esperanza voegt ihä weer drie fraaie stukken aan zijn toch al niet misselijke muzikale output toe. De stukken fascineren en biologeren ieder op eigen wijze. De sfeer die geschapen wordt varieert van onverstoorbaar tot warm en de stemming varieert van melancholisch tot hoopvol. Toch klinkt het album als een coherent geheel, want de Chileense muzikant weet zijn klanken zeer traag en organisch in elkaar te laten overvloeien, zodat je de gemoedsbewegingen als een natuurlijk proces ondergaat. Buitengewoon en bijzonder mooi.
Opduvel 