Monnift Music, 2017
Dit is er weer eentje in de categorie ‘al even uit, maar te bijzonder om niet te bespreken’. Jonas Meersmans is een gitarist uit Antwerpen, voorheen actief in Codasync. Van die band verschenen tussen 2008 en 2012 vijf albums met instrumentale, experimentele en complexe rockmuziek. Sindsdien doet de Belg het solo, waarbij hij zich toelegt op het spelen van akoestische gitaar.
Monnift I is de eerste proeve van bekwaamheid van Meersmans solo op geluidsdrager en het is een werkelijk wonderschoon album. Op de in maart verschenen cd horen we de gitarist in zes (eigenlijk vijf, want intro ‘In’ is slechts een miniatuurtje afkomstig uit een speeldoosje) stukken die zowel toegankelijk als experimenteel en zowel goed uitgedacht als ongepolijst klinken. Invloeden zijn er uit jazz, folk, klassieke muziek en minimal music, verpakt in vernuftige eigen composities die virtuositeit koppelen aan pure muzikale schoonheid.
Met een paar rake gitaaraanslagen roept Meersmans in ‘Coyotes’ direct het beeld van een verlaten prairie op. De Antwerpenaar weet Americana te koppelen aan een klassieke inslag. De muziek is melodieus en dynamisch, met een onnavolgbare tokkelende en fingerpickende Meersmans, die de Amerikaanse sfeer in een handomdraai weet te treffen. In ‘Minglemind’, ook een prachtig melodieus stuk, is de stemming lichter, minder dramatisch. Meersmans lijkt elke beroering van de snaren te gebruiken om de beweeglijke melodie mede gestalte te geven. De muziek is helder vormgegeven, maar is niet ongecompliceerd.
Het tempo gaat naar beneden in het mooi opgebouwde ‘Puge Hoggog’, waarin het gitaarspel aanvankelijk soberder is dan in de voorgaande tracks en Meersmans onderhuidse spanning en een weldadige melodie combineert. De stemming is berustend, totdat na circa drie en een halve minuut het tempo wordt opgevoerd, meer gitaarlijnen aan de muziek worden toegevoegd, waardoor de levendigheid toeneemt. Je zou soms zweren dat een tweede gitaar meedoet, maar het is toch echt maar één akoestisch exemplaar. In ‘Ruddi’ klinkt Scandinavische folk door in het gitaarspel van Meersmans, maar ook Americana is als invloed te herkennen. Ook hier wordt de sound voornamelijk bepaald door fingerpicking en tokkelen en soms vormen de snel gespeelde noten een samenklank.
Monnift I besluit met ‘Eindstrijd’, dat begint met het geluid van regen. De gitarist wordt in dit stuk bijgestaan door Nikki Verlinden op viool. Het beweeglijke stuk sluit perfect aan op de andere tracks, maar tegelijkertijd wijkt het af door de geheel eigen klankkleur van de viool. Aan melodieën geen gebrek, waarbij de stemming varieert van melancholiek tot levendig. Meersmans voorziet de melodielijnen van Verlinden van een bedrijvige en kleurrijke begeleiding.
Soms heeft muziek iets magisch. Op Monnift I is dat het geval. De tijdloos prachtige muziek ontroert en brengt je in de ban van Meersmans’ magnifieke melodieuze gitaarspel. Dit debuutalbum is het eerste deel van wat een trilogie moet worden. Dat belooft wat voor deel twee en drie, want als die al half de inhoud en schoonheid bevatten van Monnift I, dan zijn dat al zeer geslaagde uitgaven. De Antwerpse gitarist schijnt aan de volgende plaat te werken. Tot die verschijnt is het puur genieten van deze zeldzame muzikale parel.
Opduvel 