Jansen, 2017
Electric Eye is een kwartet uit de omgeving van het Noorse Bergen en tot nu toe liet het viertal twee studioplaten en een live-album het licht zien. De band speelt een mix van psychedelische rock en progrock met lichte invloeden uit andere genres, verpakt in een eigen sound die een hang naar de seventies verraadt maar die tevens met beide benen in het heden staat. Het derde album From The Poisonous Tree laat een band horen die zijn stijl gevonden heeft en die vol zelfvertrouwen etaleert.
Electric Eye bestaat uit Øystein Braut (gitaar, zang), Njål Clementsen (bas, zang), Anders Bjelland (keyboards) en Øyvind Hegg-Lunde (drums). De rockmuziek van het viertal zit vernuftig in elkaar en is met veel gevoel voor detail gearrangeerd. Er komen enkele gastmuzikanten aan te pas, maar niet in overheersende rollen; het blijft steeds het kwartet waar het om draait. Opvallend is de beheersing die Electic Eye toont in zijn muziek; nergens wordt de controle verloren, zelfs niet als even stevig wordt uitgehaald. De band komt er mee weg, want nergens klinkt From The Poisonous Tree te glad of te geproduceerd.
Opvallend zijn ook de rust uitstralende vocalen die geen grote emoties tentoonspreiden, het niet van het grote gebaar moeten hebben. Het past goed bij de compositorisch en ritmisch sterke songs, die instrumentaal al behoorlijk veel zeggingskracht hebben. In de uptempo opener ‘Sometimes You Got To Jump To Lift Your Feet’ komt de combi psych/prog direct goed uit de verf. Qua stijl is het nummer enigszins verwant aan Thee Oh Sees, maar met minder indruk op de gitaar en meer op de keyboards en met onderkoelde zang. Accenten worden gelegd door synth en gitaar, waarbij de synth voor de spacey effecten zorgt en de gitaar voor een scherp randje.
Een lichte reggae-invloed klinkt door in ‘Invisible Prison’, een ritmisch aanstekelijk nummer dat aan The Bees doet denken. Onderscheid wordt gemaakt door de rustige vocale melodielijn, de melodieuze bas en de sitarklank die naar voren komt. Het daaropvolgende Rock på Norska is zwaarder aangezet, kent een onweerstaanbare groove en een onontkoombare seventies-vibe. Het dubbele gitaarwerk roept The Allman Brothers in herinnering.
Geheel andere koek is het begin van ‘Endless Summer’, waarin de elektronische kaart getrokken wordt en Kraftwerk als invloed waarneembaar is. Vocaal wordt bijstand verleend door Linn Frøkedal en het nummer slaat om in een pop/rocksong waarin de zang meer gevoel herbergt en de inmiddels vertrouwd klinkende ritmiek verslavend werkt. De sitarklanken keren terug in het minutieus uitgewerkte ‘Turn Around, Face The Sun’, een mooi opgebouwde song boordevol muzikale details. In het langzamere ‘Serenity’ doet de zang aan David McDComb van The Triffids denken. Instrumentaal valt de veelzijdige percussie op.
In scherpe tegenstelling tot ‘Serenity’ staat het jachtige ‘The Diamond Sutra’, waarin de percussieve accenten en spacey effecten je om de oren vliegen. De vocalen bieden tegenwicht aan de gejaagdheid. Electric Eye sluit het album op kalme psychedelische wijze af met ‘Meditasjonen’. Percussieve geluidjes zijn overal. Het contrast met de muziek zit nu in de tekst, die handelt over rock & roll (“Give me twenty more years of rock & roll”).
Electric Eye vindt op From The Poisonous Tree het muzikale wiel niet opnieuw uit, maar een eigen invalshoek als het gaat om psych/progrock heeft het Noorse viertal wel. De muziek is met verschillende invloeden doorspekt, getuige ook de namen die in de voorgaande alinea’s voorbij zijn gekomen, maar Electric Eye heeft zijn eigen sound. De band toont zich daarnaast veelzijdig en dat is knap. Tel daarbij op de stuk voor stuk sterke songs en de rijke arrangementen en we kunnen spreken van een erg fraai album.
Opduvel 