Narrominded, 2017
Het Amsterdamse duo Glice gooide eind 2015 hoge ogen met het debuutalbum LIX. Sindsdien is het duo zich blijven ontwikkelen. Op Fleisch, Fleisch II en Race To The Bottom (de laatste in samenwerking met Coen Oscar Polack) koos het tweetal voor lange baanwerk en bewezen Ruben Braeken en Melle Kromhout ook in lange soundscapes te kunnen blijven boeien. De muzikale groei zet nu door met Cielo, de eerste vinylschijf van Glice, waarop de muziek in vier duidelijk van elkaar verschillende stukken wordt geserveerd.
Braeken is gitarist in Katadreuffe, Apneu en Paralympics en Kromhout speelt in Fata ‘el Moustache’ Morgana. Dat zijn bands die we in de (indie)rockhoek moeten zoeken. Kromhout heeft zich daarnaast als wetenschapper beziggehouden met promotie-onderzoek naar ruis in geluidsopnamen. Als Glice brengt het tweetal intense noise, waarbij ook ambient en drone stijlkenmerken zijn. Op Cielo gaan de Amsterdammers een stap verder. Voor de opnamen trok het duo naar Berlijn, waar Alexander Hacke van Einstürzende Neubauten de productieklus klaarde.
Opvallend aan de muziek van Glice is dat, hoe noisy de muziek ook uitpakt, geen sprake is van een samengeklonterd geheel. De individuele klanken zijn, een enkele keer met enige moeite, goed te onderscheiden en de soundscapes ademen, hebben lucht. De intensiteit moet gezocht worden in het samengaan van de klanken en de opeenstapeling van muzikale lagen. Ambient en drone zijn uitgangspunt maar geen doel op zich. De muziek lijkt soms statisch maar is steeds in beweging en in ontwikkeling.
Op Cielo klinkt Glice transparanter dan voorheen, al komt dat vooral op de tweede kant van de lp tot uitdrukking. Voor een deel is dat op het conto van de voor een vrij heldere aanpak kiezende Hacke te schrijven, maar de noise van Braeken en Kromhout is ook geen herrie waarin het moeilijk is structuur te herkennen. Op de A-kant van de vinylschijf komen de muzikanten heftiger uit de hoek en is de sound voller. Op kant B is er meer ruimte voor nuance aan de oppervlakte, waar die in de twee tracks op de eerste zijde meer verscholen ligt in de verschillende lagen.
Het album opent met ‘Pentachromacy’. Een dissonant gitaarritme wordt gekoppeld aan een meerlagige drone waarin de klanken niet harmoniëren maar een constante wrijving en daarmee spanning veroorzaken. Een bas maakt de sound zwaar en donker. Patronen verschuiven langzaam en naarmate het stuk vordert nemen de noise en het aantal lagen toe. Tegen het einde voelt het stuk als een ijskoude, snijdende wind. Een pulse van een bas klinkt daar doorheen. ‘Rangda’ begint als een spel met ruwe geluiden die je om de oren vliegen. Op de achtergrond klinkt een pulserende, van links naar rechts bewegende drone, even later vergezeld van een eveneens pulserende diepe basklank. Losse geluiden en ritmische en a-ritmische patronen bewegen door elkaar heen in dit hectische en gedetailleerde stuk.
Kant B start met ‘Jackdaw’, waarin een gitaarstorm wordt verrijkt met veelal rammelende percussieve geluiden. Na drie minuten komt een stuwende basklank de intensiteit verhogen en even later doen cello en viool hun intrede (gespeeld door Wieke Meijer en Erik Kromhout). Langzaam maar zeker verdwijnen de elektronische klanken naar de achtergrond en uiteindelijk blijven alleen de twee akoestische strijkinstrumenten over. Waar in de voorgaande twee tracks sprake is van een opbouw van intensiteit, wordt die in ‘Jackdaw’ juist afgebouwd, op zeer fraaie wijze. Geheel anders klinkt ‘Animalicule’. De noise wordt hier niet verpakt in dikke lagen, waardoor een wat opener sound ontstaat. Het stuk klinkt daardoor wat bedaarder, maar scherpe en gemene elektronische klanken zorgen ervoor dat nooit sprake is van echte rust. Verrassend zijn de stemmen die in de laatste vier minuten opduiken en die een dromerige en zelfs enigszins sacrale sfeer toevoegen aan de vervreemdende elektronische geluiden.
Glice levert met Cielo zijn beste werk tot nu toe af. Het duo staart zich niet blind op zijn eigen kunstje, legt zich geen beperkingen op, maar neemt juist muzikale risico’s door volop te experimenteren met vorm, klanken, intensiteit en instrumentatie. Glice maakt (veelal) elektronische noise met urgentie. De gedrevenheid spat ervan af en Cielo is gewoon een heerlijk album.
Opduvel 