Southern Lord, 2017
Vijf en een half jaar geleden is het dat Unsane aan het platenfront van zich deed spreken met het beestachtige Wreck. Tijd dus voor een nieuw album. De band heeft overigens wel eerder een flink gat laten vallen tussen twee releases: tussen Occupational Hazard uit 1998 en Blood Run uit 2005 zat zeven jaar en er zat ook vijf jaar tussen Visqueen en Wreck. Het nieuwe album is getiteld Sterilize en het doet goed te constateren dat maar weinig is veranderd.
Uiteraard is de hoes als vanouds bloederig, maar sommige andere platenhoezen van Unsane kwamen nog wat goorder en onsmakelijker over. Treedt gewenning op of is de groep milder geworden? Die laatste gedachte wordt onmiddellijk gelogenstraft als je Sterilize opzet. Unsane is Unsane. Dat betekent no-nonsense noiserock van de bovenste plank waarin geen millimeter ruimte wordt gegeven voor uitstapjes naar andere genres of het gladstrijken van de sound. De band beukt er als vanouds op los in tien stevige en vol overtuiging gespeelde songs.
Met de nadruk op ‘songs’. Unsane mag dan niet verlegen zitten om een beukriff meer of minder, de muziek verzandt nergens in pure noise. De nummers hebben een kop en een staart en zijn daardoor herkenbaar. Herkenbaar in gewelddadigheid, dat ook. De band staat veel in standje mid-tempo, maar dat is louter om de genadeloze muilperen van bijtende gitaren, beukende basriffs, donderende drums en van radeloze woede getuigende vocalen nog harder aan te laten komen.
Is nog enige variatie te ontdekken in de muziek van Unsane? Nou, net genoeg om de songs van elkaar te kunnen onderscheiden en om ervoor te zorgen dat die niet inwisselbaar worden. Zo is het refrein van ‘Distance’ er een die in je hoofd blijft spoken. De band doet bijna een toegeving als het gaat om melodie, maar de muzikale omlijsting is zo ongemeen heftig en agressief, dat het nummer toch precies past in de muzikale ‘no bullshit’-filosofie van het drietal.
Nuance is niet een woord dat in het vocabulair van het New Yorkse trio voorkomt. Toch weet de band met simpele maar doeltreffende middelen zijn songs te verrijken. In opener ‘Factory’ wordt onderscheid gemaakt door de feedback van de gitaar en in ‘The Grind’ zijn er de rollende en donderende drums waar menige sludge-metalband jaloers op zou zijn. In ‘Lung’ doet de muziek denken aan Helmet of Wrong (dat de mosterd weer haalt bij Helmet), maar Unsane klinkt nihilistischer, harder en smeriger dan Helmet.
Bijzonder sterk is Unsane als een moddervette riff wordt gecombineerd met vinnig gitaarspel, zoals in ‘No Reprieve’, waarvan de baslijn noiserock-grootheid The Jesus Lizard in herinnering roept. Besluiten doet het drietal met het trage en dynamische ‘Avail’, waarin de loodzware gedeelten als een alles verpletterende stoomwals over de luisteraar heen denderen. Muzikale gewelddadigheid in optima forma.
Kortom, Unsane doet niet aan compromissen en komt met een album vol vertrouwde kwaliteit. Songmateriaal, uitvoering en productie zijn ditmaal zo sterk, dat dit wel eens het beste album van het trio zou kunnen zijn sinds Occupational Hazard. Dat zal de tijd moeten leren. Unsane deelt in ieder geval opnieuw een heerlijke oplawaai uit en dat mogen ze nog veel vaker doen. Volgende plaat over vijf jaar? Liever eerder.
Opduvel 