Sdban Ultra, 2017
De Belgische formatie Brzzvll vindt het na twee albums met woorden weer tijd voor een instrumentale plaat. De groep doet het dus zonder vocale inbreng op Waiho, het zevende album inmiddels. Wel is Brzzvll uitgegroeid van sextet naar septet. De dansschoenen kunnen uit de kast, want de zeven muzikanten houden van funkjazz, van groove en dus van voetjes van de vloer. Ondertussen biedt de muziek inhoudelijk meer dan genoeg om ook de denkers onder luisteraars te plezieren.
Brzzvll is de huisband bij ‘Nuff Said, dat een podium biedt voor livemuziek, stand-up comedy, literatuur en poëzie. Waar ‘Nuff Said een veelheid aan culturele uitingsvormen biedt, is de muziek van Brzzvll een kruisbestuiving van muzikale stijlen. Jazzfunk vormt de hoofdmoot, maar ook afrobeat, pop en hiphop hebben hun sporen nagelaten in de muziek van Brzzvll. De elektrische periode van Miles Davis zal inspiratiebron zijn geweest, maar ook de muziek van Sun Ra.
Het zal ook door ‘Nuff Said zijn gekomen dat Brzzvll de samenwerking aanging met Anthony Joseph, een oorspronkelijk uit Trinidad afkomstige dichter en schrijver. In 2014 verscheen Engines, waarop de funky jazz van de Belgen uitstekend mixt met het stemgeluid van Joseph. Twee jaar later werd met de uit het Amerikaanse Oakland afkomstige slam poetry artiest Amir Sulaiman in korte tijd First Let’s Dance opgenomen, met een bijna even goed resultaat. Op het nieuwe album komt de muzikale vrijheid van Brzzvll echter nog beter tot zijn recht.
De Belgen huldigen het standpunt dat er in hun muziek geen regels zijn. Vrije improvisatie dient als basis, maar het gaat bij Brzzvll om de composities die daaruit ontstaan. Sterke troef is de ritmische component, waarbij gebruik wordt gemaakt van twee slagwerkers die elkaar nergens in de weg zitten en evenmin het geluid dichtmetselen. De groep klinkt als een soepel bewegend organisme. Binnen ieder nummer kan elk moment worden geschakeld naar een ander ritme of motief zonder dat het iets afdoet aan de natuurlijke flair van de muziek.
In ‘De Vlijtige Kip’ is een rustiek en melodieus solerende sax leidraad, terwijl daaromheen wordt gespeeld met verschillende ritmes door drums, bas en keyboards. Het eerst gedeelte van de opener is daardoor niet het meest dansbare stuk op de plaat, maar dat wordt rechtgetrokken in het tweede gedeelte, waarin keyboards en EWI een hoofdrol opeisen naast de saxofoon. Zeer funky is de titeltrack, waarna even tot rust gekomen kan worden met ‘Andromeda’. Hoewel? Die rust is maar schijn. De sax speelt een trage, wat lome melodie, maar daarachter ontstaat gaandeweg steeds meer muzikale gekte. Keyboards en elektronica zorgen voor vervreemdende effecten. In het tweede gedeelte zet de aanstekelijke ritmiek de dansspieren toch weer in beweging. De muziek staat nooit stil en zit zowel ritmisch als melodisch vol details, kleine spitsvondigheden die Brzzvll zo aantrekkelijk maken om naar te luisteren.
In ‘Wizzly Whop’ wordt vol de elektronica-kaart getrokken: keyboards en de EWI zijn de meest opvallende melodische instrumenten. Het ritmisch zeer soepele bas- en drumsspel maken het nummer funky as hell. Iedere muzikant van het zevenkoppige gezelschap heeft zijn eigen inbreng en het lijkt erop alsof nergens concessies hoeven te worden gedaan: het groepsgeluid ontstaat als vanzelf en aan egotripperij bestaat geen behoefte.
In het langzamere ‘Mantra’ worden oosterse bronnen aangeboord, waarbij het spel op sopraansaxofoon de menselijke stem soms dicht benadert. Het stuk heeft een geheel andere sfeer dan de voorgaande stukken maar detoneert niet; het benadrukt juist de veelzijdigheid van Brzzvll en doet je in hogere sferen belanden. Maar geen nood, het losjes groovende ‘Jee’ brengt je terug op aarde, meer specifiek de dansvloer. Meer tegendraads is het ritme van ‘Mighty Milou’. Saxofoon en elektronica spelen unisono of contrasteren juist. ‘Zwag’ besluit het album op kalme wijze.
Waiho zit muzikaal inventief in elkaar. Het is knap dat de verschillende en soms ingewikkelde muzikale ingrediënten nooit tot ongemakkelijke muziek leiden. De speelsheid overheerst, de elektronica is sfeervol en de ritmiek zeer aanstekelijk. Bij de eerste luisterbeurt is de muziek al mooi, maar er gebeurt veel meer dan je oren bij een enkele beluistering kunnen bevatten. Dit is ongetwijfeld een album dat op langere termijn blijft intrigeren.
Opduvel 