Ipecac, 2017
Spotlights is het echtpaar Sarah Quintero (bas, gitaar, zang) en Mario Quintero (gitaar, synth, zang) uit Brooklyn, New York, live bijgestaan door drummer Chris Enriquez. Het gaat hier niet om het zoveelste man/vrouw-duo, want meneer en mevrouw Quintero weten van bekende ingrediënten hun eigen stijl te creëren die, hoewel bestaande uit tegenstrijdige elementen, volkomen naturel overkomt.
In mei 2016 verscheen het debuut Tidals van dit duo, een heavy album waarop de dromerige, shoegazerige vocalen fraai contrasteren met harde sludge en doom metal. In december van hetzelfde jaar bracht Spotlights de ep Spiders uit, waarop de harde gitaren minder domineren ten faveure van synths en een poppier aanpak. De vraag of het duo definitief een softer koers is gaan varen, kan ontkennend worden beantwoord want het nieuwe album Seismic is een stuk heavier dan de ep.
Voor wie Queens Of The Stone Age niet zwaar genoeg meer klinkt en Mastodon te proggy, is de muziek van Spotlights iets om te checken. Het duo koppelt een fijn gevoel voor dromerige melodieën aan keiharde metal en het resultaat is zonder uitzondering fraai. Wel is Seismic wat aan de lange kant (bijna vierenzestig minuten), maar de individuele songs zijn stuk voor stuk sterk en worden krachtig en dynamisch uitgevoerd.
En wie had vóór Spotlights gedacht dat dromerige vocalen en heavy sludge zo goed bij elkaar zouden passen? In het de plaat openende titelstuk blijkt al direct dat het werkt: de riff is zwaar, de zang zweverig en de synth vervreemdend. Zoals het hoort, doet de tweede track (‘Learn to Breath’) er nog een schepje bovenop, alsof de toch niet misselijke opener slechts een voorproefje is van wat gaat komen. De song klinkt zwaar en aanstekelijk tegelijk, combineert post-metal en sludge metal en is verre van voorspelbaar opgebouwd.
‘The Size of the Planet’ opent zwaar en doomy, wat samengaat met de lichte touch van de synth en lome zang. Het nummer kent post-rock- en post-metalachtige passages en de muziek heeft een alternatief randje. Een licht psychedelische inslag is hoorbaar in ‘Ghost of a Glowing Forest’, dat qua zang en dynamiek wat wegheeft van Smashing Pumpkins ten tijde van Gish. De muziek is weer een stuk zwaarder in ‘Under the Earth’, vooral de bas beukt er hard in. De combinatie van het ritmisch beukende instrumentarium en de langzame zanglijnen van Mario Quintero werkt wonderwel. En, verrassend, even is daar een schreeuw, een emotionele ontlading.
Waar Seismic aanvankelijk wat eenvormig kan overkomen, blijken de songs bij vaker luisteren toch meer dan voldoende afwisseling te kennen. ‘A Southern Death’ verschilt bijvoorbeeld behoorlijk van ‘Under the Earth’: het tempo ligt hoger, de sfeer is minder somber en de muzikale invulling lichter, hoewel het er bij tijd en wijle ook flink op gaat. Ook hier horen we even wat hardere vocalen, maar lang duurt het niet. Een baslijn domineert ‘The Opening’, terwijl de gitaar zich mengt met de dromerige vocalen. De song is meer indierock dan metal maar detoneert geenszins.
Het langzame ‘What is This? Where Are We?’ is een mix van post-rock, alternatieve rock en doom. De sfeer is somber en zwaar, de emotionele impact groot. Spannend is het eerste gedeelte van het lange en nog tragere ‘Hollow Bones’. Die spanning wordt mede veroorzaakt door de traag ronkende bas. Een uitbarsting komt na drie minuten, maar verlossing brengt die niet want treurnis overheerst. Het langzame tempo bevalt Spotlights kennelijk goed, want ook het doomy en eveneens lange ‘Hang Us All’ doet geen moeite om snelheid te maken. De beukende riff in het laatste gedeelte is prachtig. Met ‘The Hope of a Storm’ eindigt het album op rustige toon en mysterieuze wijze.
Bikkelhard en dromerig gaan dus uitstekend samen op Seismic. Wellicht was de impact van de plaat nog groter geweest als het duo de tijdsduur wat had beperkt, maar welke tracks dan hadden moeten sneuvelen, is moeilijk te zeggen. Daarom dus geen gezeur: dit is gewoon een dijk van een plaat.
Opduvel 