Extrapool, Nijmegen
Vrijdag 29 september 2017
Extrapool in Nijmegen is een productiehuis met als speerpunten sound, art en print. In de ruimte bestaat gelegenheid voor onder andere exposities, performances, geluidskunst, lezingen, workshops, filmvertoningen en concerten. De kleine zaal is uitstekend geschikt voor kleinschalige optredens en vanavond speelt het Britse zestal Sex Swing. Helaas is de publieke opkomst wel erg mager, want meer dan tien betalende bezoekers zullen de entree niet hebben gepasseerd.
Dat is jammer, want Sex Swing is alleszins de moeite waard voor wie zijn muziek graag luid, noisy en hypnotiserend heeft. De band bestaat uit leden die ook te vinden zijn of waren in Mugstar, Dethscalator, The Gin Palace, Ligament, Part Chimp, Penthouse, Tropics, Bullet Union, Narrows, Kodian Trio en KTHXBYE. Het zijn allemaal gezelschappen die we in de Britse underground en jazz moeten zoeken, maar het geeft ook aan dat we hier niet met de eersten de besten van doen hebben.
Eind vorig jaar verscheen van de band uit Londen het titelloze debuutalbum, waarop zware en krachtige noiserock is te horen met ruimte voor improvisatie. Dat laatste is niet vreemd als je bedenkt dat saxofonist Colin Webster deel uitmaakt van Sex Swing. Webster is de laatste jaren zeer productief als freejazz-muzikant, waarbij hij er regelmatig niet voor terugdeinst tegendraads en luidruchtig uit de hoek te komen. In Sex Swing beperkt hij zich tot baritonsax en daarmee weet hij op te gaan in de algehele sound van de groep maar ook weerbarstige effecten te creëren met zijn eigenzinnige saxspel.
In Nijmegen moet Webster zijn sax nog uit de koffer halen als de band begint. Aanvankelijk wordt al improviserend een bak noise over de toeschouwers heen gestrooid, beginnend met de nieuwe gitarist Jodie Cox, die al snel ondersteuning krijgt van knoppendraaiers Tim Cedar en Dan Chandler. Het zaakje wordt daarna echt in gang getrokken door de ritmetandem Stuart Bell (drums) en Jason Stoll (bas), die het sextet van een stuwende basis voorzien. Regelmatig wordt een repeterende groove ingezet die met gemak een kwartier zou kunnen boeien.
Chandler is de vocalist van dienst. Op het album neigen zijn donkere vocalen naar Ian Curtis, maar live weet hij zijn stem nog iets meer te vervormen, waardoor die vergelijking niet meer opgaat. Donker klinkt zijn zang nog steeds. Klaaglijk ook. Het past goed bij het gecontroleerde muzikale geweld om hem heen. Webster toont zich ook live zowel teamplayer als eigengereid solist, zonder over de muziek heen te klinken. De totale sound van Sex Swing blijft daardoor in balans.
De band weet te variëren in tempo en dynamiek, maar ook hypnotiserende monotonie maakt een belangrijk onderdeel uit van de muziek van de Britten. Vooral in dat laatste schuilt de kracht van Sex Swing, want de pompende bas en drums leggen een ferm en solide fundament dat het hoofd doet knikken en soms zelfs tot dansen uitnodigt. Met name de krachtig meppende Bell is een katalysator waar de overige bandleden op kunnen bouwen; hij is degene die bepaalt wanneer de intensiteit toeneemt of afneemt.
Ieder stuk in de set is goed opgebouwd en wordt voorzien van elektronische effecten, die net als de saxofoon opgaan in het geheel. Futuristische klanken worden vermeden; de sound van de band blijft aards. Na een klein uur houdt de band het voor gezien. Het concert is daarmee aan de korte kant, maar in die tijd wordt wel een portie noiserock neergezet waar je u tegen zegt. Dit verdient een groter publiek. Hopelijk kan de band meer mensen verwelkomen tijdens Le Guess Who? in Utrecht. Sex Swing speelt daar op vrijdag 10 november.
Opduvel 